BAM! Zwanger zonder partner.

Zo lang als ik mij kan herinneren heb ik een kinderwens. Maar door velerlei redenen had ik maar geen partner die daar met mij aan wilde werken. Mijn 30e verjaardag vond ik vreselijk mede daardoor en vanaf dat moment begon het idee van alleenstaand moederschap in mijn hoofd rond te stuiteren. Maar het is geen eenvoudige beslissing. Ik heb er bijna 10 jaar over gedaan om de knoop door te hakken. 

2e paasdag 2010,  ik had de week ervoor met een vriendin hierover gesproken en haar antwoord: "Er zijn zoveel mensen die het doen en die staan er beroerder voor dan jij. Waarom zou jij het dan niet kunnen? Als iemand dit kan, dan ben jij het!". Dat heeft dus nog een weekje in mijn hoofd gegalmd en op die 2e paasdag werd ik wakker en het eerste wat ik dacht: "Ik ga het gewoon DOEN!"

Ik kwam via omwegen in contact met fertiliteitscentrum Geertgen. Het voelde meteen goed. Weliswaar moet je een heel traject door vooraleer je ook ècht mag proberen zwanger te worden. Maar, hoe spannend ook, ik ben er doorheen gevlogen! Ze wilden dit graag met mij gaan doen, wat vond ik dat heerlijk om te horen zeg. 

En dan krijg je de keuze: donor van de bank, donor van Deense bank of een eigen donor? Die Deense bank was voor mij geen optie, dat was eenvoudigweg te duur. Een eigen donor had wel mijn voorkeur, maar ja ... hoe vráág je dat? Het staat wel een beetje raar als je de heren in je omgeving erom vraagt. Dus had ik mij bij een onbekende donor neergelegd. Ik had het hierover met een vriendin die toen min of meer haar ex-man in de aanbieding gooide. Hoewel dit aanvankelijk een beetje raar voelde, uiteindelijk zag ik alleen maar voordelen, met als grootste voordeel dat mijn kind weliswaar als enig kind zou opgroeien maar toch een (half) broer zou hebben. 

Alles was in kannen en kruiken, althans ... dat dacht ik! Op 17 augustus van dat jaar ben ik van mijn fiets gereden: hersenkneuzing. Ik was niet bekwaam, de schuur achterin de tuin was al te ver (en zo groot is mijn tuin niet). Met pijn in mijn hart moest ik naar Geertgen bellen om te zeggen dat het baby-project moest worden stilgelegd, voor onbepaalde tijd. Ik kon echt niet zwanger zijn onder die omstandigheden, laat staan een kind krijgen/hebben. Dit was voor mij het allerergste gevolg van dat ongeluk. Ik heb er keihard aan getrokken om zo snel mogelijk weer een beetje de oude te zijn. 

In september 2011 kon ik de draad weer oppikken. De donor bood aan mij te rijden naar de kliniek omdat het met OV haast geen doen was. Omdat ik dat ongeluk had gehad vond men bij Geertgen het beter toch nog met hun psychologen te praten om er zéker van te zijn dat ik bekwaam genoeg was en dat was ik gelukkig. 

Dan komt het medisch traject: bloedtest donor, donatie donor, inwendig onderzoek bij mij en talloze inwendige echo's om mijn cyclus zo goed mogelijk in beeld te krijgen. En in januari 2012 stond de eerste inseminatie gepland. 

Anderhalf jaar, plenty inseminaties, 2 IVF-pogingen en meerdere teleurstellingen verder had ik op 12 september 2013 een positieve test. Mijn állergrootste wens ooit zou werkelijkheid worden!