9 jaar geleden
babykriebels kwijt??!
Na 8 maanden, krijg je een pasgeboren baby op schoot, mensen vragen of we/ik al babykriebels krijgen. Totaal niet dus.. en dat vind ik raar
Allereerst in het kort iets over mij. Misschien vertel ik mijn verhaal nog wel eens in het lang. Nu nog even niet...
Mijn bevalling duurde 82 uur, vanaf het punt dat de vliezen braken tot het punt dat ons meisje met een keizersnede werd gehaald. Of beter, alsnog werd gehaald, want voor die tijd waren we 25 uur aan weeën verder en 1 uur persweeën.
Onze kleine meid lag daarna een week aan een infuus met antibiotica omdat ze een infectie opliep.
In het kort, het was dus een vrij heftig verhaal.
Maar nu is alles goed, ons meisje groeit als kool eet heerlijk (of totaal niet) van haar hapjes en ze doet het gewoon heel goed.
Soms vragen mensen, na mijn verhaal te hebben gehoord of ik het al verwerkt heb. Meestal denk ik van wel, soms weet ik gewoon dat het zo ver nog lang niet is.
Maar kan iemand me vertellen hoe je een heftige bevalling verwerkt?
Want ook al verwerk je het, ik denk dat iedere vrouw met nare ervaringen rondom haar 1e bevalling, altijd meer op blijft zien tegen een volgende bevalling? Hoe graag we dat kindje dan ook willen?
Misschien komt het daar door, of misschien komt het doordat het gewoon onze tijd nog niet is? Ik weet het niet..
Maar ik ben ze kwijt, echt helemaal kwijt.
Babykriebels.. waar zijt gij?
Vroeger werd ik al 'broeds' als ik naar een kuikentje keek, of alles wat jong en klein was.
Laat staan baby's of zwangere buiken. Zelfs als ik een jong kind op mijn schoot kreeg voelde ik het kriebelen.
Ja echt letterlijk kriebelen, dat wilde ik ook.
En nu na 3 zwangere buiken in mijn directe omgeving te hebben gehad, waarvan ik ook al 2 keer een pasgeboren baby in mijn armen heb gekregen, ik voel het niet. Echt helemaal niet, nergens niet.
En dan vragen mijn (schoon)moeders, of ik al weer babykriebels krijg, of erger nog de eigen mama van het kindje vraagt het. En ik moet nee zeggen tot mijn schaamte. Al vind ik het prachtig en heerlijk om zo een kleintje in mijn armen te krijgen, het voelt gewoon echt niet hetzelfde als voor die tijd.
Ben ik te trots op mijn eigen kindje?
Misschien wil ik de tijd die wij saampjes hebben gewoon nog niet delen?
Of is het gevoel er gewoon nog niet, omdat het nog geen tijd is? Omdat ik er rekening mee houdt opnieuw een keizersnede te krijgen en deze kleine dan eerst wat meer zelf moet kunnen?
Is het gevoel er niet omdat ik mijn bevalling niet heb verwerkt? Omdat ik onbewust (te) bang ben voor een volgende bevalling?
Of, en dat is nog wel mijn grootste angst, komt dat gevoel er nooit meer???
Ik hoop van wel, want ik voel dat mijn gezin nog niet compleet is zo. Maar soms voel ik diep van binnen dat het zo ook al heel erg goed voel. Al is dat iets dat ik eigenlijk helemaal niet wil weten. Laat staan te zeggen.
Want wat als het nooit meer terug komt, kan ik dan wel opnieuw zwanger worden en daar net zo gelukkig mee zijn als bij de eerste? Of zal het altijd maar half half voelen?
Is er iemand die dit kent, herkent of wat dan ook? Want eigenlijk wil ik ze gewoon weer voelen, die babykriebels.
Gewoon zoals het hoort..
Ladu
Hoi, zo blij om te lezen dat ik dus niet de enige ben. Ik voelde me al bijna raar.. Op de operatietafel, met de kleine voor het eerst in mijn armen vroeg mijn man het: zou je het nog een keer doen? Mijn antwoord was toen JA, absoluut maar nog eventjes niet. En daar laat ik het nu maar bij, ja maar nog eventjes niet. Ik weet dat ik nog een kind wil, en over een jaar of wat (meer misschien nog wel) wil ik ook zeker proberen of er nog een tweede komt. Maar mijn gevoel is daarin dus ook wel erg dubbel. Nu ben ik er in ieder geval duidelijk nog niet klaar voor. Maar hoe verwerken jullie het negatieve gevoel van de bevalling? Praten heb ik al lang gedaan, en al heel veel. Zeker bij iedere negatieve reactie als ze hoorden dat ik 'maar' een keizersnede had. Want maar een keizersnede dekt de lading niet eens voor de helft. Het gevoel gaat alleen niet weg, nog vaak denk ik eraan en kost het me nog heel wat tranen. En dan de kans dat alles wat er is gebeurt gewoon opnieuw kan gebeuren. Want niemand weet waardoor het nu allemaal precies ging zoals het ging. Dus niemand kan me ook beloven dat zoiets niet weer gebeurt. En daar krijg ik dan dus wel de kriebels van.. bange kriebels in dit geval
Joycies
Ja zo herkenbaar! Bijna 8 maanden geleden bevallen van een jongetje en die bevalling liep ook niet zoals gepland. Ik moet er nu ook nog niet aan denken om weer zwanger te worden en die bevalling.... Binnenkort ga ik mijn hele verhaal ook opschrijven, Wie weet helpt dat iets. En die babykriebels.. die komen vast welk weer. Geef het tijd. Voorlopig moeten we een jaar wachten :-) Dus nog 4 te gaan ;-) Mijn ventje kwam ook met een keizersnede
Janskenl
Ik denk dat ze vanzelf komen als de tijd rijp is...maak je er niet te druk om. Mijn bevalling was ook best heftig. Ik heb er in mijn kraamweek heftige nachtmerries aan overgehouden en heb zelfs een keer echt 10 min hevig staan janken omdat alles er uit kwam...keer op keer herbeleefde ik mijn bevalling en besloot hem helemaal op te schrijven...dat heeft bij mij heel erg goed geholpen...en ik praat er veel over met vriendinnen. Ik heb mijn bevallingsverhaal hier op mamaplaats geplaatst...lees maar eens als je wilt...misschien kun je het zo een beetje van je afschrijven. Sterkte meid...het komt goed!