Babyboom

Aan het begin van je twintiger jaren is het leven eigenlijk heel erg makkelijk. Je gaat naar de kroeg. Rampestampt eens met de één en date eens met de ander. Je vriendinnen doen hetzelfde, jullie hebben leuke verhalen over foute dates en dito mannen en er wordt wat afgedanst in de kroeg of op één of ander feest. Vervolgens is het maandag, ga je aan de studie en kijk je weer uit naar vrijdag. Heel geordend, duidelijk en zonder grote doelen naast het behalen van je studie. Gewoon lekker leven.

Dan ineens komt daar dat punt waar iedereen een soort van doorheen ‘moet’. Er komen vaste vriendjes, schoonouders, verplichte weekendjes weg en de kroegavonden worden gepland in plaats van dat ervan uit wordt gegaan dat iedereen op zaterdag in de vaste kroeg staat. Vriendjes worden echtgenoten, appartementen huizen, balkonnen worden tuinen en bijbaantjes worden ingeruild in vooruitstrevende carrières met modale salarissen en een auto voor de deur. Gefeliciteerd, het is gelukt. Missie volwassen worden geslaagd. Dat is het dan, de grote ‘beslissingen des levens’ gaan beginnen.

Het is interessant om te zien dat iedereen om je heen ook op datzelfde punt van volwassen worden belandt. Alsof je je doelen hebt behaald van het studentenleven en in een volgend level van Mario bent gedropt. Die levels worden door de één wat sneller en soepeler doorlopen dan de ander en dat maakt het verrassend en anders. Soms doet iemand lang over hetzelfde level. Blijft hij of zij wat steken in het daten, is er een tijdelijke relatie maar wordt er daarna weer slechts gedate. Soms voltooid iemand makkelijk het ene level na het andere: vriend – man – huis – volvo – baby – hond.

In mijn geval ging het ook vrij vlot. Ik kreeg verkering toen ik 19 was. Die man bleek de ware te zijn terwijl ik toen nog niet dacht: ‘Dit moet de juiste zijn.’ We rondden onze studie binnen afzienbare tijd af. Konden vervolgens een huis kopen. Hij vroeg of ik wilde trouwen. En pats boem. Ineens zijn we tien jaar verder. Hebben we ons droomhuis gevonden met twee auto’s voor de deur, zijn we inmiddels vier jaar getrouwd en twee kinderen verder, hatsekidee. Ik weet dat ik in mijn handjes mag knijpen.

Maar jeetje, wat wordt er van alles verwacht van je als je richting die dertig gaat. Ik snap heel goed dat je hierdoor een beklemmend gevoel kan krijgen. Dat het gevoel erger wordt als het niet zo lekker loopt met het voltooien van die levels. Wie heeft eigenlijk deze levels bedacht? Waarom gaat het, zoals het gaat? Waarom geen ander pad bewandelen. Beginnen aan het einde en terug naar het begin? Doordat het zo ‘gewoon’ wordt bevonden wil je je ook graag aanpassen aan de juiste volgorde. Althans, dat gevoel had ik wel. Ik had al snel de juiste man, voordat iemand het kon vragen gingen we al trouwen, maakten we een mooie reis en kwam ik zwanger terug. Hierdoor was er weinig kans om vragen te stellen over wanneer de ring of de baby zou komen. Ik heb in mijn omgeving wél vaak gezien dat vragen werden gesteld die niet oké waren. En jakkes, ik betrapte mezelf soms ook op die domme vragen.

‘Hoe is het met daten?’ En: ‘denken jullie al over een tweede?’ Of überhaupt: ‘Komt er binnenkort gezinsuitbreiding?’ Ai, pijnlijke vraag, en vaak zo niet gepast.

Want wat als je degene bent die dolgraag kinderen wil maar bij wie het niet lukt? Of je bent die leuke singel die super hard haar best doet om relatiemateriaal te verkrijgen maar het lukt niet. Kom je dan ooit in dat volgende level? En wat doe je als de rest wel ‘verder’ gaat en jij nog altijd het liefst in de kroeg staat het hele weekend? Lukt het dan om tevreden te zijn met daar waar je staat? Kán je je daarbij neerleggen als dat is wat het moest zijn? Wat lijkt het me ontzettend moeilijk en wat lijkt het me naar (met mijn jaloerse aard) dat je dan in je omgeving ziet dat het zo snel kan gaan. Dat die ene vriendin, met die leuke vriend ineens haar relatie uit heeft. En dat ze dan binnen drie maand in datingsland de volgende leuke perfecte man aan de haak heeft geslagen. Hóe doet ze dat?

Enfin, dat moment van die baby’s kwam bij mij ook. Met bosjes. In mijn vriendinnenclub kwamen er in één jaar tijd 8(!) baby’s. Niet normaal toch? Alsof het Olympische vuur werd aangestoken en moest blijven branden. Dat deed het zeker: het knetterde als een soort domino door onze vriendinnengroep heen. Gelukkig zijn alle kinderwensen tot dusver gevuld en hebben we niet direct met het verdriet moeten dealen. Maar hoe zou het zijn gelopen als dit wel zo was. Dat één van deze zeven mama’s geen levend kindje had gekregen. Dat zij wel in haar hart maar niet in haar schoot een kindje mocht dragen hoe ga je hiermee om? Niemand die dit weet want er wordt zo bar weinig over gesproken.

Met deze blog wil ik jou, ja jij, als lezer even bewust maken van dit feit. Dat het maar zo kan zijn dat als je vraagt: ‘En? Binnenkort gezinsuitbreiding?’ Dat zij op dat moment het liefst op een knopje drukt en even door de grond zakt. Dat ze eigenlijk het liefst wil uitschreeuwen dat ze gezinsuitbreiding wil, maar dat het niet lukt. In plaats daarvan komt ze met een half ontkennend antwoord wat dus een totale leugen is. Maar ook dát; het niet durven/ willen/ kunnen zeggen is taboe. Dat zou het niet moeten zijn. Maar ik kan me voorstellen dat je het voor je wil houden. Dat je iedereen juist pas wil verrassen als er daadwerkelijk een mini-mensje in je groeit. Dat je met je echo-foto bij de aanstaande Opa’s en Oma’s op de stoep staat in plaats van dat iedereen elke maand vraagt: ‘En? Is het al gelukt?’

Stel nou dat je in dat level van vermenigvuldigen bezig bent, maar telkens weer opnieuw moet beginnen. Ik kan me niet indenken hoe moeilijk dit kan zijn. Hóe houd je je staande als je net zo graag wil ‘winnen’ als ik. Het lijkt me verdomd lastig en ik geef het je te doen. Maar het komt zoals het komt. En hoe hard je ook probeert soms heeft het lot wat anders bedacht. Soms komt die man niet, soms komt die baby niet. Soms komt het allemaal maar stort het daarna als een kaartenhuis in. En heel af en toe is het teleurstelling op teleurstelling.

Laat je niet uit het veld slaan. Ga ervoor en kijk hoe ver je komt.

Zoals Johan Cruijff zei: ‘Als je niet ken winnen, moet je zorgen dat je niet verliest.’ Oftewel, struikelen mag. Maar kom telkens weer overeind. Sta op, schouders naar achteren, rug recht en doorlopen. Misschien is dit level, jou leven. En zo niet, sluit het af en start een ander spel. Wie weet loopt jou pad door een heel andere wereld.

Best ingewikkeld, dat volwassen zijn.