Snap
  • Zwanger

Angsten vs zwangerschap

Mijn (en onze) kinderwens was enorm groot. Maar mijn angsten ook. Wat weegt dan zwaarder? De kinderwens natuurlijk! Ons avontuur

Voor de eerste keer zwanger!
Spannend hoor. Voor mij een wens die ik als klein meisje al had.
Mama worden. Maar toen natuurlijk nog niet verder denken, 'even' 9 maanden
zwanger zijn en dan bevallen. Zo simpel zag ik het als kind.
Als (jong)volwassene was ik ineens een stuk wijzer en leerde ik wat het eigenlijk
allemaal ECHT inhoud.
Zwanger worden zelf is al niet zo makkelijk als je als kind denkt
(Als kind ben je er sowieso niet mee bezig HOE het gaat, maar goed ook!)
maar ik weet nu dat er ook stellen zijn waarbij het niet zo vanzelfsprekend is.
Ik maak het mee in mijn directe omgeving. En dan word je met beide benen op de
grond gezet.
Ikzelf ben momenteel 30 weken en 6 dagen zwanger. Morgen tik ik week 31 aan en
ik voel mij dus bovenal een zeer gezegende vrouw. Ik had het voorrecht, samen met mijn man, 

om binnen 3 maanden al zwanger te raken van dit prachtige wondertje wat nu in mij groeit.
Hoewel ik er ergens ook tegenop keek. Huh? Echt? Ja echt!
Mede 'dankzij' alle kennis die ik nu wel had over zwangerschappen.
Ik ben namelijk echt een WATJE als het om misselijkheid gaat. Natuurlijk vind
niemand het leuk om zich ziek te voelen maar het idee om 9 maanden lang (de
uitzonderlijke gevallen maar het KAN) kotsmisselijk te zijn joeg mij wel angst aan.
Daarnaast heb ik echt een waardeloos lichaam wat spieren, pezen en gewrichten betreft.
Mijn rug stelt niet heel veel voor en mijn bekken is zonder hormonen al extreem pijnlijk.
Daarnaast ben ik 'gezegend' met een 'gezonde' dosis sociale angst. Ondertussen 2x
voor in therapie geweest. En een zwangerschap betekend toch ook echt wel veel nieuwe contacten en
verplichte afspraken en verantwoordelijkheden.
Maar goed, als je een grote kinderwens hebt dan moet je wel!
En zo besloot ik uiteindelijk, alle moed bij elkaar rapende, de laatste pil in te nemen
op 10 november 2015. En dat is dan wel raar hoor.
Maar tegelijkertijd was ik wel trots op mijzelf EN heb ik de liefste man die ik mij kan wensen aan
mijn zij. Hij is echt wel de grootste motivatie voor mij geweest. Met hem zou ik het allemaal
wel aan gaan en aan durven!
Op 7 februari was het zover. Ik had een positieve test in mijn handen. En ik was in jubel stemming!
Als een kind zo blij liep ik bijna te huppelen in het kleinste kamertje van het huis, het toilet.
Vraag me niet hoe ik dat voor elkaar kreeg maar het ging. Mijn test werd namelijk al positief voordat
ik van de toiletpot op had kunnen staan. Niks geen 5 minuten wachten. De teststreep was al eerder
in beeld dan de controlestreep. Hoppa! *Knipper knipper*. Zie ik dat goed?!
Mijn man sliep nog, maar niet lang meer. In het donker kroop ik ons bed op, een lichtstreep vanaf
de gang verlichtte de kamer net genoeg dus ik duwde de test letterlijk onder zijn neus. (Sorry lief!)
Natuurlijk had hij geen idee wat ik onder zijn neus hield. Hij heeft een bril en die had hij logischerwijs
niet op. Maar de magische woorden 'Gefeliciteerd PAPA' lieten hem stralen van oor tot oor. Met de grootste
glimlach draaide hij zich om naar mij.
Ja een super mooi momentje! En op dat moment dacht ik totaal niet na over alle kwaaltjes die mij eventueel
nog te wachten stonden. Echt niet. Het idee dat er iets in je groeit is zo magisch. Dat is het enige wat
dan telt.
Ondertussen zitten we in Augustus. En hoef ik nog maar 2 maanden. Als ons meisje, we krijgen een prachtige
dochter, zich aan de uitgerekende datum houd!
En mag ik klagen? Over deze zwangerschap? NEE! Absoluut niet. Mijn grootste angsten, die ik had aan het begin,
zijn geen waarheid geworden. Dus dat je bij een meisje zieker bent dan bij je jongetje kan wat mij betreft
echt naar het land der fabels. Ik heb de wc pot niet 1x van de verkeerde kant gezien. En mijn bekken?
Geloof het of niet, maar daar heb ik nu zelfs MINDER last van dan wanneer ik NIET zwanger ben. Alsof mijn
lichaam deze houding prefereert. Met dikke toeter. (Geen zorgen schat, ik train hem er braaf weer af straks)
Wel zijn er een aantal clichés waarin ik mij helemaal kan vinden. Schoenen aantrekken vind ik echt niet leuk
meer. Gewoon bukken lukt helemaal niet meer. Dus dan maar zittend en voet voor voet. 

De ene voet over het andere been gooien en dan SNEL strikken. Want ook dat voelt niet prettig.
En als ik iets laat vallen dan laat ik het 9 van de 10x ook gewoon liggen.
Verder voelen mijn ribben sinds deze week ook echt blauw aan. Ik kan niet meer ineengezakt op de bank zitten.
Dat bevalt mevrouwtje blijkbaar niet en dan krijg ik een paar fikse kopstoten. (Ze ligt momenteel nog in stuit).
Maar echt! Ik geniet! En ik had deze ervaring NOOIT willen missen. En ik ben zo apetrots op mijzelf dat ik
het aangedurfd heb. Dat klinkt misschien suf. Maar het is wel zo. En ik wil dat ook gewoon kunnen (en durven)
toegeven.
Maar het is echt een wonder, en je oerinstinct lijkt meteen geactiveerd te worden zodra het HCG hormoon zich
begint aan te maken in je lichaam. Ik heb dingen gedaan, ik ben gegroeid (en niet alleen in omvang) en ik voel
mij gewoon een hele zekere mommy-to-be nu. Alsof ik alles aan kan. En dat allemaal dankzij dat meisje in mij.
Ik ben echt een compleet ander mens nu. Dat was ik ook wel al dankzij de therapie. Ik groeide met de week.
Maar dit, dit mooie wonder, was net dat laatste zetje wat ik nodig had. Ik word mama en nu MOET ik wel.
En ik ZAL!! Op naar oktober. Ik kan niet wachten om je te ontmoeten meisje!!

7 jaar geleden

Ja absoluut! Als ik mijzelf iets voorgenomen had dan was het wel dat ik mijn leven niet wilde laten leiden door angsten. Zou ik er aan toegeven dan was ik waarschijnlijk over 5 jaar nog niet zwanger geweest. Want dan word die drempel steeds hoger. En dankjewel! Ik ben erg benieuwd naar de bevalling. :-) Ik weet waar ik het voor ga doen. Ik kan niet wachten tot ik onze dochter bij mij heb liggen!

7 jaar geleden

Wat heerlijk dat je angsten geen werkelijkheid zijn geworden en dat je zo geniet! Ik wens je een voorspoedige resterende zwangerschap toe en een ongecompliceerde bevalling met als beloning jullie prachtige dochter!