angst tot de bevalling, zou het wel of niet...

Na de bevalling van Sofi riep ik heel hard 'nooit weer!!!' Maar toch na 1,5jaar begon het te kriebelen. Mijn vriend en ik komen beide uit een nest van twee, dus dit leek ons wel een leuke samenstelling van ons gezinnetje. Het mocht even duurde voordat het raak was, (het klopt dus echt, hoe meer je ermee bezig bent hoe moeilijker het wordt) maar in mei 2013 was het raak! 

Geen zwangerschap is hetzelfde, dat had ik toen in de eerste paar weken al door. Ik was amper misselijk daar waar ik bij Sofi heel close was met het toilet. Alleen lichamelijk brak deze zwangerschap me, ik kreeg al vroeg last van mijn bekken. 

Met 14 weken zwangerschap hadden wij weer een controle. Mijn moeder ging mee, mijn vriend was aan het werk namelijk. Ik legde mijn buik bloot en ging braaf liggen. En daar was de baby, druk aan het stuiteren en bewegen, blijft leuk om te zien. Maar de plaatsvervangende verloskundige was maar aan het drukken met de echo en hmm'de wat. 

Ik kleedde mezelf weer aan en ging bij haar aan het bureau zitten. De kwam gelijk met de vraag 'hoe denk je over een vergrote nekplooi?' Gelijk was mijn antwoord, het komt zoals het komt. Maar toch vroeg ik even na ,hoezo wat is er aan de hand. De nekplooi van onze baby was wat aan de grote/brede kant wat inhoudt dat of u baby of het  syndroom van Down heeft, of heeft een hart afwijking of is niet levensvatbaar. Maar ik weet het niet zeker kom vanmiddag maar terug. Dat waren haar woorden, zelfs nog na 3 jaar staan deze woorden als graffiti in mij  geheugen. Als een zombie liep ik terug naar ons huisje. Mijn moeder gaf me een hoop troostende woorden maar het enige wat mij nog bijstaat is dat ik samen met mijn dochtertje al huilend in slaap ben gevallen...

In de middag ging de telefoon en konden we in de na-middag terecht. Mijn vriend was thuis gekomen en samen liepen we weer heen. De plaatsvervangende maakte plaats voor 1 van de vaste medewerkers en ik mocht gelijk gaan liggen. Ze vergrote, meette en legde me alles uit wat wat was. Eenmaal aan het bureau legde ze me uit dat de baby inderdaad een wat grote nekplooi heeft maar ze heeft erger gezien en dat waren uiteindelijk allemaal gezonde baby's.

Rond 16 week kreeg ik een bloeding,  het was een adertje die geknapt was. Maar nadat de plaatsvervangende dat allemaal gezegd had was elk verkeerd dingetje gelijk drama bij mij. Zo onzeker en zo dwalend in mijn eigen gedachten. Vanaf die dag konden wel 100 artsen tegen mij zeggen dat er niets aan de hand was, het telde allemaal niet mee...

Bij de 20-weken echo hebben mijn vriend en ik mijn ervaring en zorgen besproken. Ze ging heel uitgebreid kijken om maar iets van een afwijking te vinden. Maar alles leek in orde. De hersentjes lieten niets zien dat kon duiden op een afwijking, net zo als het ruggetje, niertjes. Was ik opgelucht? Nee eerder wat meer gerustgesteld. Wel kon ik na de 20- weken genieten.

Tussen de 20-weken en de bevalling zijn we nog verhuist, heb ik met mijn dikke babybuik druk lopen verven en 's avonds op de blaren zitten ivm mijn bekken. En daar kwam de dag van de bevalling. Met nog een lijst aan to-do's begon het 4 dagen eerder dan gepland. En hoe! Pff de eerste wee (12:00) drukte me plat op de trap. En al snel was er regelmaat.

Laten voelen (12:30) en we zaten op 3cm. We mochten wel rustig naar het ziekenhuis rijden waar we onze verloskundige om 15:00 zouden treffen. Hij was de oprit nog niet af en daar kwam me een weeën storm! We hebben het hele 'hebbe en houwe' in de bus gelegd  (we hadden een vw transporter, om daar in te klimmen met een weeën storm is NIET TE DOEN ) maar he ik zat. Oké eigenlijk hing ik in de bus. Bij elke wee greep ik wat ik pakken kon en met oerkreten gromde ik de weeën weg.  Dochter afgezet en door naar het ziekenhuis..

Om 15:00 was daar zoals beloofd de verloskundige. Even luisteren met de dopleren en weer verder met puffen. Liggen ging niet dus hing ik aan het bedhekje. Al staand zijn mijn vliezen geprikt en tegen 16:00 kreeg de baby een elektrode op zijn hoofdje. Zijn hartje was niet meer te horen met de dopler. Bij elke wee die ik kreeg zakte het hartje van de baby weg. Ik moest persen en gelukkig mocht het ook, maar na 2keer geperst te hebben moest ik stoppen. Ik moest op mijn zij liggen en na 5minuten op de andere. De gynaecoloog kwam binnen en samen met een kiwi pompje en flink persen werd onze zoon geboren (17:00). Met wat zuurstof te kort maar vanuit het bloed gemeten was dit in de laatste minuten van de uitdrijving. Ik durfde niet te kijken, ik was bang voor het onzekere. En het eerste wat ik ook vroeg was, is hij gezond? Heeft hij geen down? Niets, niets duidde op een afwijking en toen keek ik hem aan en was opslag verliefd!

Tot de dag van vandaag is er nog niets zichtbaar. Al dachten wij in het voorjaar dat er wel iets zou zijn. Hij praatte amper, driftbuien, was heel erg met zo moet het en niet anders. Maar naar uitgebreid onderzoek in het ziekenhuis bleek dat hij niet goed hoorde. Na buisjes te hebben gekregen gaat het heel langzaam de juiste kant op.

** voor de mama's en papa's met wel een zorgkindje(s). Respect voor jullie, een diepe buiging vanuit mijn hart! **