Anders dan verwacht

Dit is mijn gezinnetje. Maar niet compleet. Misschien vraagje je af waarom dan niet of ben je nog bezig om zwanger te worden?

Dat laatste klopt we zijn in een traject bezig om opnieuw een kindje te mogen krijgen. Ja een traject. 

Mijn verhaal is alleen heel anders dan deze foto laat zien. Ik ben vandaag jarig en 39 jaar geworden. Heb al vanaf mijn 22ste een serieuze kinderwens. Deze werd pas vervuld in 2016 om die vervulling te verliezen na een lang en slopend traject. Onze zoon Jessie werd met 22 weken zwangerschap geboren. Niet omdat er iets met hem mis was. Mijn lichaam was het die de bevalling in had gezet. Werd gelijk opgenomen in het ziekenhuis. Maar alles wat ze hebben gedaan heeft niet geholpen. Ik had volledige ontsluiting op de laatste dag en de vliezen lagen buiten de baarmoeder. 

Na 4 dagen in het ziekenhuis is onze zoon geboren en overleden op 28 oktober 2016. Een hel. Een verschrikkelijke hel zijn we doorgegaan en nog steeds. Ook hebben we nu een prachtige dochter erbij die op 30 maart 2018 is geboren en het super goed doet. Ze is mijn alles. 

Dus ik mijn gezin zal nooit compleet zijn. 

Nu wil ik graag mijn verhaal vertellen om andere mensen te kunnen helpen en ook een taboe te doorbreken. Want het schijnt dat er nog steeds zoveel taboe heerst op het verliezen van je kind. In welke vorm dan ook. 

Maar vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent {over het algemeen} ben je blij en verbaast en is het kindje er in je hoofd al. Ga je dingen bedenken en je voorbereiden op de komst van het gene wat in je groeit. Je gaat bedenken hoe het kleintje eruit gaat zien. Is het een jongen een meisje etc. 

Dus vandaar wil ik mijn verhaal vertellen. Met mooie dingen en minder mooie dingen. 

Dit is even een korte inleiding voor wat er kan komen.