8 jaar geleden
Altijd een kindje te kort
Deze blog gaat over het verlies van ons 5de kindje waar we zo naar uitkeken. En dan kom je voor een onmenselijke beslissing te staan
Ik ben Priscella,
Ben 33 jaar en getrouwd met Sean
Samen hebben wij 5 prachtige kinderen. Ja 4 op deze aarde en 1 sterrenkindje.
Mijn blog gaat over ons sterrenkindje
Afgelopen zomer was het zover, onverwachts was ik in verwachting geraakt van ons 5 de kindje. Ik kon mijn geluk niet meer op nog een wonder die bij ons gezin komt. Om eerlijk te zijn moest mijn man wel een beetje wennen aan het idee. Na 3 dochters te hebben gekregen hadden wij in 2014 nog een zoon gekregen en nu weer een kindje erbij. (wat een geluk) Alles liep voorspoedig en met 9 weken een prachtige echo van ons wondertje. Met 12 weken een nekplooimeting gedaan en alles zag er piek fijn uit. Ondanks dat de verloskundige een iets wat grote blaas op de echo zag hoefde we daar ons geen zorgen over te maken "kwam wel vaker voor". Met een gerust hart ging ik naar huis met een foto van ons 5de wondertje. Wel moest ik een week later terug komen om even te kijken of de blaas leeg was.
Vol goede moet ging ik samen met mijn man de week erop naar de verloskundige. Het echo apparaat werd op mijn buik gezet en het was niet goed... De blaas was 3 keer zo groot geworden. Ik kon mijn ogen niet geloven. Hoe kan dit nu! (net een paar dagen hiervoor had mijn man zich laten steriliseren). Mijn/onze wereld storte in. En nu wat moeten we nu doen? De volgende dag moesten we naar het ziekenhuis voor nog een echo. Onze zoon had een Mega blaas dat voorkomt 1 op de 10.000. Een mega blaas houdt in dat de urine buis niet goed is gevormd waardoor al het vruchtwater wat hij binnen krijgt niet via de urine buis zijn lichaam kan verlaten, maar in zijn blaas blijft zitten en daardoor wordt de blaas groter en groter. Zijn nieren werken niet en zijn organen kunnen niet verder groeien. Daar lig je dan op de bank en zie je een heel klein mini mensje vrolijk spartelen in je buik met zo'n aandoening...
Gelukkig kon de arts ons vertellen dat hij er niks van merkte. We kregen de mededeling dat we 2 weken moesten wachten en hopen op een wonder. De kans dat het goed kwam was 5%. Natuurlijk hou je moed alleen ergens in je achterhoofd zegt een stemmetje " meid dit komt echt niet goed hoor". En dan 2 weken wachten in onzekerheid.... wat een hel. Hoe moeten we dit de kinderen vertellen dat hun broertje het waarschijnlijk niet overleefd. Ze hadden hier zo naar uitgekeken.