Een zwangerschap is natuurlijk een enorm bijzondere periode in je leven. Jouw lijf maakt van twee enkele cellen, een baby! Hoe fantastisch is dat! Maar wat nou als de zwangerschap helemaal niet zo lekker verloopt? Als de roze wolk misschien helemaal niet zo roze is? Ik vertel je over mijn zwangerschap en "kwaaltjes".
Heel fijn om deze verhalen te lezen, niet dat ik het iemand toewens.. maar de bevestiging dat je je niet aansteld..
ik ben onwijs trots als ik Mn hele buik op en neer zie gaan. Ik ben nu al verliefd op het kindje..
maar van mij mogen de laatste 10 weken wel doorgespoeld worden..
Eerlijk gezegd was je me halverwege wel kwijt. Waarschijnlijk omdat ik alle redenen al heel vaak gelezen heb en nog steeds mijn eigen mening heb haha.
Mijn middelste was zogezegd kern gezond en kwam met 34.5 weken ter wereld met spoed ks.
Niets heeft ons voorbereid, een test had dat ook niet gedaan. Dus ja alles ondersteboven omdat ik dus ook een kleuter thuis had lopen (die onwijs veel mee krijgt hoe hard je je best ook doet) en ik ook in het zkh moest blijven, zoontje 4 weken.
Vroeger was het simpel, er was weinig te voorspellen en je moest het doen met hoe het kwam. Niet ideaal hoor, maar tegenwoordig wil iedereen alles controleren, met alle gevolgen van dien.
Mijn mening blijft dus zoals die is, ik word er verdrietig van. En dat mag.
Ik ben van mening dat je juist wel een test moet laten doen en dat dit niet per definitie een afbreken van een zwangerschap hoeft in te houden maar juist een voorbereiding op.. Hoe ga je het regelen straks als je kindje door een afwijking in het ziekenhuis moet blijven voor operaties of observatie en je hebt er eentje van 14 maanden rondlopen. Daar moet opvang voor geregeld worden.
Ook kan je je inlezen wat je te wachten staat, aanpassingen die in huis moeten komen waar maanden aan vooraf gaan, medisch kinderdagverblijven liggen ook niet voor het oprapen, noem maar op.
En wat als je kind nooit zelfstandig voor zichzelf kan gaan zorgen, mag je van je oudere kinderen vragen om dit later te doen, de zorginstellingen zijn nou niet fantastisch te noemen. Als je de oudere kinderen met die zorg opzadelt zijn ook hun eeuwig ouders van hun broer/zus zolang hij/zij leeft.
Geef jezelf tijd om na te denken over de consequenties, de obstakels en de oplossingen. Als het plotseling door ziekte/ongeluk/bevalling misgaat is daar geen ruimte voor en moet je ermee dealen, maar als je de keuze wel hebt...
De jongeren die kiezen voor het afbreken van een zwangerschap kijken niet alleen naar of het kindje welkom is, ze kijken niet alleen naar of ze het aankunnen, ze kijken naar de gevolgen voor het kindje, hoeveel pijn moet hij/zij lijden, wie draagt de meeste zorg en hoe gaan we zijn/haar leven zo leuk mogelijk maken.
Het "jonge stel"krijgt te horen dat hun kindje down-syndroom heeft.. Ok, denken ze, dat kan, groeien op als vrolijke mensen dus kom maar op.. Vervolgens krijgen ze te horen dat hun zoon de meest ernstige hartafwijking heeft die samengaat met down-syndroom (ja want helaas hebben mensen met deze chromosoom afwijking, heel vaak ook andere (meer ernstige) afwijkingen). De kwaliteit van hun zoons leven zou erg laag zijn. Hun zoon zou continu pijn hebben, operaties moeten ondergaan en uiteindelijk voor zijn puberteit te komen overlijden.
De enige reden om hun zoon op de wereld te zetten zou voor hunzelf zijn. Ze zouden van hem houden met heel hun hart en hem steunen en hem troosten na de zoveelste pijnlijke ingreep, maar is dat juist niet egoïstisch?
Dit "jonge stel" heeft met heel veel verdriet, pijn en wanhoop, de zwangerschap beëindigd. De moeder heeft een bevalling door moeten maken van 36 uur omdat ze ingeleid was en het allemaal niet soepel verliep. Het maakt niet uit of je een kindje van 960 gram op de wereld zet of een kindje van 3200 gram. Je lichaam heeft dezelfde weeën, dezelfde persdrang en uiteindelijk moet ook de placenta geboren worden.
En toen was hij er, puntgaaf helemaal af, hun zoon. En hij werd gewassen en ze mochten hem knuffelen en vasthouden en er werden foto's gemaakt.. en waar je normaal met de maxi cosi de deur doorstapt om je onzekere leven samen te beginnen namen ze hem mee in een mandje met koelelementen..
Geboortekaartjes werden rouwkaartjes en zijn eerste verjaardag zouden ze vieren bij zijn grafje..
Vertel ouders niet dat de NIPT een hipsterding is en dat ze egoïstisch zijn als ze het laten doen. Het is 99% zekerheid in tegenstelling tot een combinatietest. Ik vind ouders al verantwoordelijk op dat moment om de toekomst van hun kindje beter te maken ongeacht de uitkomst. Bij een kindje met een hartafwijking die makkelijk geholpen kan worden staat er iig al een team klaar om de baby te helpen.
Die chromosoom afwijking waar nierproblemen bij kunnen ontstaan word na de geboorte gelijk in de gaten gehouden. Er zijn zoveel voordelen op te noemen dat de nadelen niet opwegen.
Kortom mensen doe wat je hart je ingeeft. Wil je het niet laten doen omdat "alles" welkom is prima maar ga niet verantwoordelijke "jong" volwassenen vertellen dat ze het niet waard zijn omdat ze, bij een negatieve uitslag, het niet aankunnen.
Hier nog een waarbij zwanger zijn geen hobby is... Met mijn oudste was het zo zwaar dat we met een tweede bewust gewacht hebben tot die wat zelfstandiger was. We hoopten op 3,5 jaar verschil maar dat is ruim 4 geworden. Ik heb ook buiten mijn zwangerschappen hoge bloeddruk, maar de medicatie daarvoor en de zwangerschap zelf vragen zoveel van mijn lijf dat ik ook zo'n 6 maanden op de bank heb gezeten, met schuldgevoel naar mijn werk en al. En bij een tweede weet je inderdaad waar je het voor doet... Het was echt ontzettend pittig en de bevalling ging ook niet echt vlekkeloos. Daarnaast ben ik nog steeds niet de oude.
Xietie
Heel fijn om deze verhalen te lezen, niet dat ik het iemand toewens.. maar de bevestiging dat je je niet aansteld.. ik ben onwijs trots als ik Mn hele buik op en neer zie gaan. Ik ben nu al verliefd op het kindje.. maar van mij mogen de laatste 10 weken wel doorgespoeld worden..
SylTara
Eerlijk gezegd was je me halverwege wel kwijt. Waarschijnlijk omdat ik alle redenen al heel vaak gelezen heb en nog steeds mijn eigen mening heb haha. Mijn middelste was zogezegd kern gezond en kwam met 34.5 weken ter wereld met spoed ks. Niets heeft ons voorbereid, een test had dat ook niet gedaan. Dus ja alles ondersteboven omdat ik dus ook een kleuter thuis had lopen (die onwijs veel mee krijgt hoe hard je je best ook doet) en ik ook in het zkh moest blijven, zoontje 4 weken. Vroeger was het simpel, er was weinig te voorspellen en je moest het doen met hoe het kwam. Niet ideaal hoor, maar tegenwoordig wil iedereen alles controleren, met alle gevolgen van dien. Mijn mening blijft dus zoals die is, ik word er verdrietig van. En dat mag.
Luca1978
Ik ben van mening dat je juist wel een test moet laten doen en dat dit niet per definitie een afbreken van een zwangerschap hoeft in te houden maar juist een voorbereiding op.. Hoe ga je het regelen straks als je kindje door een afwijking in het ziekenhuis moet blijven voor operaties of observatie en je hebt er eentje van 14 maanden rondlopen. Daar moet opvang voor geregeld worden. Ook kan je je inlezen wat je te wachten staat, aanpassingen die in huis moeten komen waar maanden aan vooraf gaan, medisch kinderdagverblijven liggen ook niet voor het oprapen, noem maar op. En wat als je kind nooit zelfstandig voor zichzelf kan gaan zorgen, mag je van je oudere kinderen vragen om dit later te doen, de zorginstellingen zijn nou niet fantastisch te noemen. Als je de oudere kinderen met die zorg opzadelt zijn ook hun eeuwig ouders van hun broer/zus zolang hij/zij leeft. Geef jezelf tijd om na te denken over de consequenties, de obstakels en de oplossingen. Als het plotseling door ziekte/ongeluk/bevalling misgaat is daar geen ruimte voor en moet je ermee dealen, maar als je de keuze wel hebt... De jongeren die kiezen voor het afbreken van een zwangerschap kijken niet alleen naar of het kindje welkom is, ze kijken niet alleen naar of ze het aankunnen, ze kijken naar de gevolgen voor het kindje, hoeveel pijn moet hij/zij lijden, wie draagt de meeste zorg en hoe gaan we zijn/haar leven zo leuk mogelijk maken. Het "jonge stel"krijgt te horen dat hun kindje down-syndroom heeft.. Ok, denken ze, dat kan, groeien op als vrolijke mensen dus kom maar op.. Vervolgens krijgen ze te horen dat hun zoon de meest ernstige hartafwijking heeft die samengaat met down-syndroom (ja want helaas hebben mensen met deze chromosoom afwijking, heel vaak ook andere (meer ernstige) afwijkingen). De kwaliteit van hun zoons leven zou erg laag zijn. Hun zoon zou continu pijn hebben, operaties moeten ondergaan en uiteindelijk voor zijn puberteit te komen overlijden. De enige reden om hun zoon op de wereld te zetten zou voor hunzelf zijn. Ze zouden van hem houden met heel hun hart en hem steunen en hem troosten na de zoveelste pijnlijke ingreep, maar is dat juist niet egoïstisch? Dit "jonge stel" heeft met heel veel verdriet, pijn en wanhoop, de zwangerschap beëindigd. De moeder heeft een bevalling door moeten maken van 36 uur omdat ze ingeleid was en het allemaal niet soepel verliep. Het maakt niet uit of je een kindje van 960 gram op de wereld zet of een kindje van 3200 gram. Je lichaam heeft dezelfde weeën, dezelfde persdrang en uiteindelijk moet ook de placenta geboren worden. En toen was hij er, puntgaaf helemaal af, hun zoon. En hij werd gewassen en ze mochten hem knuffelen en vasthouden en er werden foto's gemaakt.. en waar je normaal met de maxi cosi de deur doorstapt om je onzekere leven samen te beginnen namen ze hem mee in een mandje met koelelementen.. Geboortekaartjes werden rouwkaartjes en zijn eerste verjaardag zouden ze vieren bij zijn grafje.. Vertel ouders niet dat de NIPT een hipsterding is en dat ze egoïstisch zijn als ze het laten doen. Het is 99% zekerheid in tegenstelling tot een combinatietest. Ik vind ouders al verantwoordelijk op dat moment om de toekomst van hun kindje beter te maken ongeacht de uitkomst. Bij een kindje met een hartafwijking die makkelijk geholpen kan worden staat er iig al een team klaar om de baby te helpen. Die chromosoom afwijking waar nierproblemen bij kunnen ontstaan word na de geboorte gelijk in de gaten gehouden. Er zijn zoveel voordelen op te noemen dat de nadelen niet opwegen. Kortom mensen doe wat je hart je ingeeft. Wil je het niet laten doen omdat "alles" welkom is prima maar ga niet verantwoordelijke "jong" volwassenen vertellen dat ze het niet waard zijn omdat ze, bij een negatieve uitslag, het niet aankunnen.
Melia
Hier nog een waarbij zwanger zijn geen hobby is... Met mijn oudste was het zo zwaar dat we met een tweede bewust gewacht hebben tot die wat zelfstandiger was. We hoopten op 3,5 jaar verschil maar dat is ruim 4 geworden. Ik heb ook buiten mijn zwangerschappen hoge bloeddruk, maar de medicatie daarvoor en de zwangerschap zelf vragen zoveel van mijn lijf dat ik ook zo'n 6 maanden op de bank heb gezeten, met schuldgevoel naar mijn werk en al. En bij een tweede weet je inderdaad waar je het voor doet... Het was echt ontzettend pittig en de bevalling ging ook niet echt vlekkeloos. Daarnaast ben ik nog steeds niet de oude.