Als zwanger worden niet weer lukt

Om vanaf het begin te beginnen, augustus 2019 ben ik gestopt met de pil, wij hadden allebei een grote kinderwens maar uit het verleden wist ik dat ik een moeilijke cyclus had. Mijn cyclus duurde meestal zo rond de 3 maanden. Ik wilde dus op tijd stoppen zo dat ik mijn lichaam de kans had gegeven om te “ontpillen” mijn eigen cyclus was sinds toen ook ver te zoeken en erg lang.. Net zo als bijna alle vrouwen die ik spreek was ook ik bang dat ik nooit kinderen zou mogen krijgen, was het mij wel gegund?, 2 weken later in januari 2020 bedacht ik me dat het wel al weer heel lang geleden was dat ik een menstruatie had gehad, ik besloot heel random midden op de dag een test te halen bij de action, bij thuiskomst ben ik meteen naar het toilet gegaan en heb de test met me jas nog aan gedaan, en jahoor binnen no time stonden er 2 dikke vette strepen, o my God, even wist ik niet waar ik het zoeken moest, ik werd moeder, dat was toch wat ik wilde! Mijn wereld veranderde ik kwam in een hele grote baby wereld terecht, alles draaide om baby’s, eten, gezond leven en noem maar op. Automatisch maakte zelfs internet automatische berichten met baby spam. Bij 6 weken hebben we het mijn familie en mijn vriend zijn familie verteld, mij konden ze toch niet kapot krijgen, en we moesten het geheim delen.

Bij 9 weken had ik een afspraak voor mijn eerste echo, dit was in februari. Ik stond er nuchter in en omdat ik nergens last van had gehad behalve de gebruikelijke hormonen dan voelde ik me goed. Tot ze de echo gingen maken, onze wereld zakte van blijdschap naar intense bezorgdheid, De foetus was niet goed gegroeid, en dus te klein voor 9 weken, maar goed het hartje klopte en het zou kunnen zijn door mijn onregelmatige cyclus dat ik gewoon niet zo ver was als dat we dachten. De verloskundige wilde ons de week erna weer zien om te kijken of het in die week gegroeid was, een week waar in ik me amper durfde te bewegen, maar die week deden wij ook nog de aankoop van onze nieuwe huis, tijd was er dus amper. Ik ging gewoon door met wat moest en een week later had ik ergens al het gevoel dat het niet goed was, gewoon intuïtie.. toen ik ging liggen en de verloskundige de echo deed zag ik meteen dat het hartje niet meer klopte, een bepaalde kracht in mij deed zo nuchter oké nou goed jammer volgende keer beter zei ik. Maar natuurlijk brak mijn hart in 1000stukjes, in de auto huilde ik en zei ik tegen mijn vriend hoe graag ik dit kindje wilde houden, toch moest ik gaan beslissen wat ik wilde. wachten op zelf een miskraam? Curettage of zelf het te laten stoppen door medicatie. Ik koos er voor om 2 weken af te wachten of het spontaan kwam dit gebeurde alleen niet, het idee dat ik met iets wat niet meer leefde in mijn lichaam liep vond ik ook niet fijn, dus heb ik gekozen om het te stoppen met medicatie, de pijn, leegte eenzaamheid en verdriet was in overvloed. Niemand kon mijn pijn verzachten zelfs mijn vriend niet. Gelukkig hadden wij ons nieuwe huis waar flink aan verbouwd moest worden, zo konden wij allebei onze hoofden leeg maken. Ook kregen we veel steun van de mensen die al wisten dat we toen zwanger waren. Ik zag hoe mijn vriendinnen die zwanger waren steeds boller werden, dit was het enige wat ik onwijs moeilijk vond, want hoe zou ik er anders uit gezien hebben..

ook zijn er veel mensen die je pijn niet begrijpen, ze maken ongemerkt opmerkingen zoals; eigenlijk komt het wel beter uit nu jullie je huis hebben en moeten verbouwen, en de opmerking; nu weet je wel dat het kan, kon ik ook niet meer horen. ik maakte er geen geheim van en praatte er graag over, op die manier kon ik het het beste verwerken, maar op een gegeven moment denk je laat maar.

Na een aantal maanden begon het toch wel weer te kriebelen, helaas had ik na me (gemiste miskraam) hoe ze dit noemen, na 3 maanden nog steeds geen menstruatie gehad, in het ziekenhuis controle en gelukkig bleek alles goed te zijn behalve dat ze er achter kwamen dat ik Pcos heb. Dit verklaarde een hoop waardoor ik geen eisprong heb maandelijks. Na de afspraak in het ziekenhuis werd ik gelukkig uit mijzelf ongesteld. Echter 3 maanden later had ik weer geen menstruatie gehad, toen was het al weer augustus ( een jaar verder) na het officieel stoppen met de pil. Omdat wij dus al een jaar onderweg waren en het er op neer kwam dat ik in 1 jaar tijd maar 4 kansen had gehad ondanks daarvan 1 wel gelukt maar helaas ook mislukt hielpen ze me en mocht ik langs bij de fertiliteit arts. Zij schreef mij Clomid voor. Ik ben begonnen om met hormonen mijn eisprong weer op gang te krijgen. Helaas verloopt dit nu ook al 3 maanden niet zoals het moet. Gelukkig wordt ik nu geholpen en goed in de gaten gehouden en hoor ik volgende week of ik hormonen mag gaan spuiten.