Als zwanger worden niet vanzelf gaat... het verhaal van een verloskundige

“Hoera! Als alles goed mag blijven gaan komt er begin augustus een broertje of een zusje voor Finn!”

Dit is hoe ik op 27 januari 2020 mijn zwangerschap bekend maakte op Instagram. Het verhaal was echter niet compleet met alleen deze zin. We waren heel gelukkig om dit nieuws eindelijk te delen, want in tegenstelling tot de zwangerschap van Finn ging het dit keer niet ‘vanzelf’. Ik heb even getwijfeld of ik hier wat meer over wilde vertellen. Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan omdat ik het belangrijk vond om niet alleen maar de mooie kant te laten zien op social media.

Dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is wist ik natuurlijk al door mijn werk. Dag in dag uit hoor ik de verhalen van ouders die éindelijk zwanger zijn na een kinderwens van meerdere jaren, soms ‘spontaan’ en soms met hulp van het ziekenhuis. Daarnaast moet ik ook geregeld slecht nieuws brengen als ik een echo maak; ‘het is heel verdrietig, maar het zit niet goed’. 16 maanden voor deze zwangerschapsaankondiging besloten wij dat het wel heel mooi zou zijn als er een broertje of een zusje voor Finn zou komen. Ik durfde daarvoor nog niet met de anticonceptie te stoppen, want bij Finn was ik vrijwel direct zwanger. En ook nu was het na 3 maanden ‘raak’. Bij de eerste echo bleek het ook bij ons helaas ‘niet goed’. Het was niet leuk, maar wel iets waar ik in mijn achterhoofd rekening mee hield. De nasleep van dit alles was minder prettig, de miskraam kwam niet vanzelf opgang (of met medicatie) en uiteindelijk koos ik na 4 weken voor een curretage. Hier heeft mijn lichaam toch wel even van moeten bijkomen. En toen ik er hormonaal en fysiek wel weer bovenop was, gebeurde er... niets. Maanden kropen voorbij en ik werd maar niet zwanger. Langzaam maakte het ‘ach de volgende keer is het vast raak’ plaats voor ‘zit het allemaal wel goed daarbinnen?’. Na ruim een half jaar volgde er nog een hele vroege miskraam. Weer jammer, maar voor mij wel een bevestiging dat het allemaal ‘nog werkte’. De onzekerheid maakte plaats voor weer wat hoop, en aan het einde van dit jaar hadden we weer een positieve test in handen. De eerste weken waren spannend en ik merkte dat ik het blije gevoel nog niet helemaal toe wilde laten. De eerste echo was een opluchting, en daarna volgde er nog meer (iets met een voordeel van zelf verloskundige zijn 🙈). 

En toen waren we eindelijk die 12 weken voorbij. Nog steeds bleef ik het op een bepaalde manier spannend vinden, maar ik was vooral heel blij en dankbaar! Ik realiseerde me wel (des te meer omdat ik het nu zelf had ervaren), hoe onzeker je kunt zijn over je lichaam. En dat terwijl ik ook nog eens het geluk had van een gezond mannetje wat al rondliep! Het is écht werkelijk een wonder, het zwanger worden en dat het daarna allemaal goed mag gaan. En hoe verdrietig moet het zijn voor de vrouwen bij wie het (helemaal) niet lukt. Zeker als er dan berichtjes verschijnen op Instagram en Facebook met vrolijke teksten over gezinsuitbreiding. En juist dáárom vond ik het belangrijk om het hele verhaal te delen. Omdat zwanger worden en blijven niet vanzelfsprekend is voor iedereen. En omdat ik deze vrouwen een dikke knuffel wil geven en wil laten weten dat ik aan ze denk.

Naar aanleiding van deze post op Instagram kreeg ik talloze reacties van vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt of die zich herkende in mijn verhaal. Ik kreeg privé berichtjes van (oud)cliënten uit onze praktijk, van vriendinnen en van vrouwen die ik niet eens kende. Sommige van hen zijn inmiddels zelf ook bevallen of zijn zwanger. Sommige van hen wachten nog steeds op een wondertje (en ik hoop zooo dat ook zij snel een zwangerschapsaankondiging mogen doen!). In ieder geval vond ik het bijzonder om te merken dat door mijn openheid vrouwen hun eigen verhaal durfde te delen. In mijn werk cijfer ik mezelf het liefste weg, maar nu kreeg ik juist zulke bijzondere en persoonlijke reacties van mensen. Ik besloot dat ik vaker een eerlijk verhaal wilde delen, ook al hoor ik in mijn werk natuurlijk wel enige professionele afstand te bewaren. Maar in the end zijn we allemaal mensen met een eigen verhaal.