Als zwanger worden niet spontaan gaat, deel 2

Zoals je kunt lezen in deel 1, was zwanger worden bij ons geen groot succes. Na zeker 1 1/2 jaar proberen was ik nog steeds niet zwanger en ik zat er behoorlijk doorheen. Overal zag ik zwangere vrouwen en baby’s (of leek dat maar zo). Ik werd er erg verdrietig van en het werd tijd om actie te ondernemen. We gingen naar de gynaecoloog. Die deed een inwendige echo en ontdekte dat mijn eisprong eraan zat te komen. Wij moesten dus die avond nog gemeenschap hebben. Na zo’n tijd proberen zwanger te worden zijn er al heel wat ‘moetjes’ vooraf gegaan en dit maakt het er niet leuker op. Het verplichte legt een druk op beide, er moet gepresteerd worden. Wij merken dat dit wat doet met onze relatie, we gaan er allebei op een andere manier mee om. Ik ga veel sporten om mijn gedachte te verzetten, mijn vriend spreekt veel af met vrienden en gaat af en toe stappen om maar even met iets anders bezig te zijn.

Het begin van mijn blog

In deze tijd begin ik met het schrijven van een blog. Ik moet mijn verhaal kwijt en hoop op contact met vrouwen in hetzelfde schuitje voor steun en natuurlijk ook voor positieve verhalen. Die verhalen doen soms pijn, maar zijn ook hoopgevend. Via een blog en een forum kom ik in contact met vrouwen die ook niet spontaan zwanger worden, die ook al lang bezig zijn of die na hulp van het ziekenhuis zwanger geworden zijn. Dit helpt mij om sterk te blijven, al is het soms moeilijk.

De samenlevingstest.

Nu even terug naar de gynaecoloog. Wij hadden die avond dus weer een verplicht nummertje en de volgende dag moest ik terugkomen. Ik kreeg weer een inwendig onderzoek, deze keer haalde de gynaecoloog slijmvlies weg om onder de microscoop te bekijken. Nadat ik dus met mijn vriend gevreëen had zouden er levende spermacellen te zien moeten zijn in mijn baarmoederslijmvlies. Als dit kan overleven dat zou dit ook bij mijn eicel kunnen komen en zou ik zwanger moeten kunnen worden. De gynaecoloog zag inderdaad levende zaadcellen, dit was dus goed!

Hoe verder.

De volgende afspraak was weer een aantal weken later. Best wel vervelend om elke keer weer zo’n tijd te moeten wachten, wij willen op dat moment het liefste zo snel mogelijk weten waar we aan toe zijn. Als het eindelijk zover is, zijn we best zenuwachtig. Intussen moest mijn vriend zijn zaad laten testen. Omdat we dichtbij het ziekenhuis wonen, kon hij thuis produceren en dit opvangen in het potje. Beter thuis dan in het ziekenhuis, vind je niet? Dit moest dan warm gehouden worden en binnen een zeer korte tijd afgegeven worden bij het laboratorium. Best wel een beetje apart hoor, om dat te doen. Maar goed, de mensen daar doen het vaker dus alleen voor ons was het raar.

Eindelijk was de afspraak bij de gynaecoloog. Ten eerste hoorden we dat het zaad prima van kwaliteit was, dat was in elk geval een grote opluchting. Maar dan: ik was nog steeds niet zwanger en dus moest er een oorzaak gevonden worden. De arts vertelde wel dat er soms geen oorzaak gevonden wordt en dat er altijd nog een kans is om zwanger te worden. Toch om alles uit te sluiten zou ik een hsg onderzoek krijgen. Hierover had ik al gelezen en ik was niet erg blij met dit onderzoek.

HSG Onderzoek

Een hsg onderzoek, hysterosalpingografie, wordt gedaan om te kijken of de eileiders doorgankelijk zijn. Anders kan de zaadcel nooit bij de eicel komen. Ook kunnen er afwijkingen aan de baarmoederholte ontdekt worden tijdens het onderzoek.

Tijdens het onderzoek wordt contrastvloeistof in de baarmoeder ingebracht. Met een eendenbek wordt de schede geopend en met een klemmetje wordt de baarmoedermond vastgepakt en er wordt een cupje geplaatst waardoor er langzaam vloeistof in de baarmoeder loopt. Doordat er contrast vloeistof wordt gebruikt kan er een röntgenfoto gemaakt worden waarop de arts kan zien of de eileiders doorgankelijk zijn. Het onderzoek kan pijnlijk zijn, je kunt er menstruatie-achtige klachten door voelen. Je houdt er lichte buikpijn aan over die naderhand langzaam afneemt.

Het hsg onderzoek had ik enkele weken later. Ik was erg bang, en daardoor kon ik mij slecht ontspannen. Doordat ik zo gespannen was heb ik het onderzoek als erg pijnlijk ervaren. Helaas was het de eerste keer niet goed gelukt, het cupje wat gebruikt werd was te groot en ze moesten een kleiner cupje gebruiken. Hierdoor duurde het onderzoek wat langer en ook door mijn enorme zenuwen leek het nog langer te duren. De uitslag krijg je meteen, wel bekijkt de gynaecoloog de foto’s later nog uitgebreid, om eventueel andere afwijkingen te ontdekken.

De uitslag van mijn onderzoek was gelukkig goed! Er werd niks ontdekt, mijn eileiders en baarmoeder zagen er van binnen gewoon goed uit, zonder afwijkingen. Dus nog steeds zou ik gewoon zwanger kunnen worden.

Volgende keer lees je hoe het verder ging, met ons en onze pogingen om zwanger te worden.