Snap
  • Zwanger

Als zwanger worden niet spontaan gaat, deel 1

In dit artikel, bestaande uit 5 delen, vertel ik hoe wij uiteindelijk toch een kindje kregen en onze weg hier naar toe.

Mijn vriend en ik zijn ongeveer 8 jaar bij elkaar als we besluiten om te gaan voor een eerste kindje. Eigenlijk was ik hier al eerder klaar voor, maar mijn vriend had iets meer tijd nodig. Uiteindelijk wilde hij er ook voor gaan. Al eerder had ik hem gezegd dat ik graag een gezinnetje wilde stichten. Hij wilde dit niet zei hij. Ik zei hem dat ik geduld zou hebben, hij moest er maar goed over nadenken en dan zou ik vanzelf wel horen of hij het wilde of niet.

Hij dacht er een aantal maanden over na en uiteindelijk kwam hij naar me toe om te zeggen dat ik de pil maar eens weg moest gaan gooien. Het grappige was dat hij net van een houseparty afkwam, ik had dus zoiets van: ja ja, wordt eerst maar nuchter en daarna praten we verder. Maar gelukkig dacht hij er, nadat hij zijn roes uitgeslapen had, er nog steeds zo over. Zodoende: ik gooide de pil in de prullenmand.

Het was spannend, ik moest me zelfs nog even in lezen over wanneer je de grootste kans zou hebben om zwanger te worden, maar ach, ik maakte me niet zo druk: het zou vast wel in een paar maanden gepiept zijn. Naïef dat ik was. Want dat bleek dus niet zo te zijn.

Geduld raakte een beetje op.

Na een tijdje, het kan best al 10 tot 12 maanden zijn geweest, begon ons geduld een beetje op te raken. Waarom lukte het nou nog niet? Ik kocht dus ovulatietesten. Hiermee kun je testen wanneer je ovulatie, je eisprong dus, eraan komt en je het meeste kans hebt om zwanger te worden.

Helaas was het na 6 maanden ovulatietesten gebruikt te hebben nog niet raak en ik begon er een beetje verdrietig van te worden. Naar de huisarts wilden wij eigenlijk nog niet. Achteraf heb ik daar misschien te lang mee gewacht. Toch besloten wij het nog even uit te stellen om naar de huisarts te gaan en ik probeerde mijn gedachte te verzetten. Ik begon met sporten, ik sportte iedere avond en probeerde het los te laten. In mijn omgeving waren niet veel mensen die wisten dat wij bezig waren om zwanger te worden, de mensen die het wisten zeiden steeds: je moet het loslaten, dan is het vanzelf binnenkort raak. Tja, ik geloofde er niet in, maar voor mijn gemoedstoestand was het beter om het los te laten.

Om me heen werden mensen zwanger, op een gegeven moment zag ik overal baby’s en zwangere vrouwen, het werd onderhand ondraaglijk en het werd echt tijd om iets te ondernemen. Dus ik ging naar de huisarts. Daar gooide ik al mijn frustraties en verdriet eruit en ik kreeg een verwijzing naar de gynaecoloog in het ziekenhuis.

De eerste afspraak bij de gynaecoloog

Voor de eerste afspraak bij de gynaecoloog had ik al verschillende sites geraadpleegd. Een hoop gelezen over de onderzoeken bij mannen en bij vrouwen. We hoopten ten eerste dat het zaad van mijn vriend goed zou zijn, dat was op dat moment wel het allerspannendste voor ons. Bij mannen kunnen ze in principe weinig doen als er een probleem is met het zaad. Natuurlijk is gezond leven belangrijk, maar als er bij meerdere keren testen steeds iets mis is, is er weinig aan te doen. Bij vrouwen zijn er meer mogelijkheden om eicellen op te wekken of te bevruchten met kunstmatige inseminatie of ivf.

Bij de gynaecoloog hadden we eerste een uitgebreid gesprek. Over alles wat we zelf al hadden gedaan, hoe lang we bezig waren enzovoorts. Ik kreeg die dag een inwendige echo. Om te zien hoever ik was in mijn cyclus. En wat bleek? Mijn eicel stond op springen. Of te wel: dit was het moment van de maand waarin ik het meest vruchtbaar was.

Een eicel blijft ongeveer 12 uur in leven in de eileider, wat betekent dat er dus dan zaadcellen moeten langskomen om de eicel te bevruchten. Wij moesten dus die avond nog aan de bak en de volgende dag moest ik terugkomen. Dan zou de gynaecoloog een samenlevingstest doen. Uit deze test blijkt of het zaad in leven kan blijven in het baarmoederslijmvlies. Rond de eisprong is het baarmoederslijmvlies het meest toegankelijk. De rest van de maand heeft een samenlevingstest weinig zin, het zaad heeft dan minder kans om naar de eileider toe te zwemmen.

Mijn vriend kreeg deze dag ook een bakje mee om zijn zaad in op te vangen. Dit moest hij dan inleveren bij het laboratorium in het ziekenhuis. Spannend!

Volgende keer kun je lezen hoe het verder ging met ons.