Als het ineens niet meer lukt

Ik heb twee zoontjes uit een eerdere relatie. Twee heerlijke deugnieten van inmiddels vijf en bijna zeven.

Het is 2011. De wens van mij en mijn ex was een gezin met drie kinderen. Hoewel ik snel en gemakkelijk zwanger werd van onze zoontjes, een derde baby lukte niet. 

Ik begon mijn cyclus bij te houden door te temperaturen en door middel van ovulatietesten. Het duurde dan ook niet lang voordat ik door had dat mijn cyclus niet zo netjes was als het daarvoor was geweest, toen ik zwanger raakte van onze zoontjes. Mijn eisprong leek laat te komen, maar mijn cyclus duurde niet langer. Als mijn eitje dan bevrucht zou raken, had het dan wel genoeg tijd om zich in te nestelen? Ik ging op onderzoek uit en las over de luteale fase, de periode na je eisprong. Ik las over innesteling en hoeveel tijd dat kostte. En over dat een bevrucht eitje eigenlijk bij voorbaat al geen kans maakte als het niet genoeg tijd kreeg zich in te nestelen. Ik maakte mezelf he-le-maal gek. Mijn ex vond dat ik me er minder druk om moest maken, maar ik hield alles bij, ik maakte schema's en verzamelde informatie. En een paar maanden later zat ik gefrustreerd bij de huisarts.

Achteraf denk ik dat mijn huisarts schappelijk met me is geweest. Dat hij me, in verhouding met verhalen die je wel vaker hoort van stellen bij wie het niet lukt, sneller heeft doorgestuurd naar de gynaecoloog. In ieder geval ben ik dankbaar dat ik serieus genomen werd. Iets wat ik zelfs bij mijn ex miste, terwijl het ook zíjn derde kindje was die maar niet wilde komen. Onderzoeken volgden en de gynaecoloog stelde vast dat het probleem inderdaad bij mij lag. Mijn cyclus was inderdaad niet goed. Ik dacht dat mijn eisprong laat was, maar op echo's was te zien dat ik eigenlijk helemaal geen goede eisprong had. Maand na maand niet. Het was voor mijn gynaecoloog dan ook een raadsel hoe ik van onze zoontjes zo gemakkelijk zwanger was geworden, want mijn lichaam leek toch echt niet meer mee te willen werken.

Om de dag ging ik naar het ziekenhuis voor een echo. Ik zag mijn eitjes groeien, maar ze zouden nooit springen, tot ze gewoon werden afgebroken. Het maakte me zo verdrietig. Er werden bloedonderzoeken gedaan om te kijken of ze ergens een oorzaak konden achterhalen, maar mijn waardes leken prima. Het hele team van gynaecologen begreep niets van mijn situatie, en ze besloten om mij maar Clomid te geven om op z'n minst te proberen me een goede eisprong te geven. De eerste maand had ik ineens vijf eitjes die op het punt stonden om te springen, dus die ronde moesten we overslaan. De tweede maand had ik met een gehalveerde dosis Clomid een goede eisprong, en een positieve test in m'n handen! Een paar dagen voor ik ongesteld zou moeten worden. Het streepje was nog maar heel licht, maar mijn geluk kon niet meer op. Helaas was dit maar van korte duur, want de volgende dag ging het al mis. Ik werd ongesteld, mijn kindje was weg.

Hoewel ik intens verdrietig was, was m'n gynaecoloog positief. De Clomid had in ieder geval z'n werk gedaan, we hadden de juiste dosering gevonden en ik was zelfs zwanger geweest! Het had deze keer niet zo mogen zijn, maar het lukte blijkbaar op deze manier wel. We mochten op deze voet verder en ik hoefde niet iedere keer meer te komen voor onderzoeken en echo's. Maar helaas eindigde ook de volgende poging in een vroege miskraam. Ik verloor het vertrouwen in m'n eigen lijf, ik durfde niet meer te testen uit angst voor weer een moment van blijdschap dat me een dag later weer in m'n gezicht zou slaan. Onze relatie stond vreselijk onder spanning. Ik zat niet lekker in m'n vel en voelde alles behalve erkenning en begrip van m'n ex. Het voelde eigenlijk niet eens meer goed om voor een derde kindje van ons samen te gaan. Ik gebruikte de Clomid niet meer. Ik had een pauze nodig in dit proces. Maar uiteindelijk is onze relatie er nooit meer bovenop gekomen. (Niet alleen hierdoor overigens, maar dat is een heel ander verhaal).

In 2012 vond ik opnieuw liefde in Dennis, een man zonder kinderen en eentje die vooral ook nog niet toe was aan kinderen. En toch waagde hij de sprong met mij, wetende dat hij er hoe dan ook twee kleine jongens gratis bij kreeg.

Mijn wens voor een derde kindje is nooit weg geweest. Het was alleen een tijdje geparkeerd, maar al heel snel wist ik dat ik dat derde kindje ooit met Dennis wilde. Vertrouwen in mijn lijf had ik alleen nog steeds niet en ik was erop voorbereid dat, wanneer wij samen voor een kindje zouden gaan, dit een traject in het ziekenhuis zou betekenen. Maar dit liep totaal anders, want in april van dit jaar had ik een knalpositieve zwangerschapstest in m'n handen. Ik was zwanger. Zonder medische hulp, dwars door de pil heen en dat terwijl ik gewoon nog een menstruatie had gehad.