Als de zwangerschapsaankondigingen net zo hard uit de grond ploppen als paddenstoelen in de herfst

Sinds Lux is overleden vind ik het al lastig om zwangerschapsaankondigingen te horen of lezen. En dan eigenlijk vooral diegene die zwanger zijn van hun derde of vierde kindje o.i.d. Het voelt zo oneerlijk dat iemand anders nog een kindje erbij krijgt en wij er juist 1 af hebben moeten geven. Veelal is hun jongste kind dan ook nog in de leeftijd van Lux, dat steekt nog eens extra.In de omgeving is het meestal nog wel te handelen, maar op Instagram vliegen ze me soms om de oren waardoor ik het niet eens meer kan opbrengen om erop te reageren. En het is helemaal niet dat ik het een ander niet gun, maar het voelt oneerlijk, wij willen ook.

Ik wil me zo helemaal niet voelen, maar toch voel ik het. Ik heb er geen vat op. Ik voel me egoïstisch en ik ben stinkend jaloers. Zo wil ik helemaal niet zijn. Maar toch is dit gevoel er wel en eigenlijk mag dit gevoel er ook gewoon zijn.

En toch… Toch voel ik me schuldig…

Waarom zit ik er zo over in tweestrijd? Ik weet dat het menselijk is om dit te voelen. Ik weet dat ik er niets aan kan doen. Ik kan het gevoel wel diep weg stoppen, zeggen dat het er niet mag zijn, maar ik kan je op een papiertje meegeven dat de last alleen maar groter wordt.Ik denk dat ik onzeker ben, bang ben dat het niet wordt geaccepteerd door de samenleving, dat ik deze gevoelens heb. Er wordt namelijk nooit over gepraat. En het moet altijd maar leuk gevonden worden als mensen vertellen dat ze zwanger zijn.Ik kan hierin toch niet de enige zijn? Ik heb deze gevoelens toch niet alleen? En eigenlijk weet ik uit mijn omgeving en werk dat meer vrouwen deze gevoelens hebben. Zich net als mij voelen en zich er ook nog schuldig over voelen tegenover die ander die wel zwanger is. Je wil blij zijn voor die ander, maar dat ben je eigenlijk helemaal niet. Je vindt dat je die ander moet feliciteren, want zo hoort dat nou eenmaal. Waarom hoor ik andere vrouwen hier niet over? Waarom praten we er niet samen over? Waarom steunen we elkaar niet? Dat is zo jammer eigenlijk, want ik denk dat deze gevoelens niet onvermijdelijk zijn, er bij horen en het soms zo fijn kan zijn als je je hart kan luchten. En misschien is het nog wel fijner als je je begrepen voelt en het niet voelt alsof je de enige op de wereld bent die zich zo voelt. Want jemig, wat kan dit rot voelen en kun je je alleen voelen op zo’n moment.

In de tijd dat we van Lux zwanger probeerde te worden, 2 miskramen kregen en we er uiteindelijk ruim een jaar over deden, voelde ik dit al. Met de maand dat het bij ons niet lukte en bij een ander wel, werd ik gefrustreerder, verdrietiger en werd de last groter. Vaak maakt het wel uit wie er dan wel zwanger wordt. Iemand die er al heel lang over doet en nu zwanger is, doet minder pijn dan iemand die ineens zwanger is zonder het echt gepland te hebben. Maar het doet gewoon altijd pijn. Je wil blij zijn voor die ander, je kan het soms ook opbrengen blij te zijn voor die ander, maar voor jezelf doet het pijn, veel pijn.

Ook nu weer. Een van mijn beste vriendinnen is zwanger. Zwanger van de derde. Ik wil blij zijn voor hun, ik wil mee kunnen genieten van haar zwangerschap en alles delen zoals we dat altijd doen. Maar ik kan het niet. Mijn eigen verdriet zit in de weg. Mijn verdriet om Lux, het gemis, maar ook onze kinderwens. Waarom zij wel en wij niet? Het staat tussen ons in. Gelukkig is onze vriendschap sterk en zijn we zo open naar elkaar dat we het erover kunnen hebben.Toen ze mij belde nadat ze positief testte, kon ik alleen maar huilen. Ik brak.. Het gemis van Lux was zo intens aanwezig, onmacht en jaloezie, boosheid, het kwam er allemaal uit. Ik wilde het niet, maar kon het niet tegenhouden. Hoe kan ik blij zijn als het mij zo’n pijn doet? Hoe kan ik het geluk voelen dat hun een derde kindje gegund is, terwijl Loa haar zusje mist en mij vaak vraagt wanneer ze weer een broertje of zusje krijgt?Ik kon gewoon niet blij zijn en gelukkig begreep zij dat.Zowel met mijn zwangere vriendin als met andere vriendinnen kan ik het er goed over hebben. Hopelijk worden de gevoelens vanzelf minder, we geven het de tijd. En hopelijk word ik in die tijd ook zwanger, want uiteindelijk zal dat het enige echte medicijn zijn voor deze gevoelens.

En ondertussen… Zullen wij, met zijn allen, afspreken er samen wat meer open over te zijn. Elkaar te steunen en niet te veroordelen. Samen staan we sterk en samen kunnen we elkaar helpen.