Als de ander geen baby wil

Mijn zwangerschap begon als een drama omdat mijn partner en ik er niet hetzelfde over dachten.

Met mijn verhaal hoop ik een beetje steun, inzicht en ervaring te delen zodat anderen het verdriet bespaard blijft wat ik heb meegemaakt.

Toen ik smoor verliefd werd op Frank wist ik dat kinderen een probleem zouden kunnen worden. Hij is 17 jaar ouder en heeft zelf een dochter en een stiefzoon.

We hebben lang gepraat voordat we toch besloten de vlinders in onze buik na te jagen.

Frank was heel duidelijk: “Wil je een baby dan stop je maar met de pil en wil je dat we trouwen dan zeg je maar wanneer ik langs moet komen”. Maar, stelde hij er wel bij, dat moest dan wel vóór zijn 45ste verjaardag gebeuren. Ik was toen nog 22 (Frank 39) en nog helemaal niet met kinderen bezig, maar dat kwam nog wel. Ik rekende mijzelf rijk met zeeën van tijd.

Naar mate de jaren verstreken en de Baby-deadline dichterbij kwam ging ik twijfelen. Wil ik wel kinderen? Ben ik wel een goede moeder? Ben ik wel bereid mijn vrije leventje op te offeren? Heb ik genoeg te bieden? Kunnen wij dat als stel aan?

Ik had helemaal niet de extreme drang om kinderen te baren zoals ik bij mijn vriendinnen zag. Bij het horen van een piepend kinderwagenwieltje begon ik niet spontaan melk te spuiten en ik kwijlde niet een slabbetje vol bij het ruiken van vers gewassen babyhuidjes. Sterker nog, ik was blij dat kinderen weer lekker met papa en mama naar huis gingen aan het einde van de dag.

Ik voelde mijzelf meer die ene leuke tante die fijn de kinderen snoepfluitjes gaf als ze nog met mama en papa 2 uur in de auto moesten zitten. Bovendien was mijn vrijheid mij heilig.

Toch liet het me niet los en heb ik jaren lang vast gezeten in twijfel. Ik was gewoon nog niet toe aan kinderen. Frank en ik praatte er niet echt over, het kwam wel met de tijd.

En toen verstreek de deadline. Frank was 45 geworden en hij achtte zichzelf te oud om nog een kindje groot te brengen.

Moeder natuur kan dan wreed zijn.

Ik werd op een ochtend wakker met de behoefte aan koffie en… een kindje.

Van het een op het andere moment werd ik wel week van babygehuil, sprongen de tranen van ontroering me in de ogen bij het zien van mini broekjes en truitjes en draaide mijn maag rondjes bij het zien van de kinderen van mijn vriendinnen. Want ik wist dat het nu te laat was.

Zeker na het zien van filmpjes van mijzelf als kleine dreumes werd het me duidelijk. Ik wilde een kind.

Frank was onverbiddelijk, hij was duidelijk geweest en hij vond het onverantwoord. Ik begreep hem wel, want je wil niet als je met pensioen gaat nog fijn even een beginnende puber opvoeden.

Ik heb toen hulp gezocht want het verlangen naar een kind en mijn liefde voor Frank verscheurde me van binnen. Na enkele gesprekken met een fantastische psycholoog kwam ik er nog niet uit.

Mijn grootste probleem was dat ik gevoel en verstand niet kon rijmen. Leg maar eens uit aan een ander waarom je behoefte hebt aan een kind? Waar is dat op gebaseerd? Is het niet gewoon een hormonale oprisping van je biologische klok? En als dat zo is, moet je er dan wel aan toegeven? Gaat dat niet gewoon voorbij net als bijvoorbeeld verliefdheid? Of krijg je daar spijt van? Ik kon het Frank niet uitleggen. Ik kon het niet eens voor mijzelf helder krijgen.

Door ons leeftijdsverschil is onze relatie nooit eenvoudig geweest. Daar zijn we bewust van en we werken er allebei hard aan. Frank is gewoon verder in zijn leven dan wat ik ben. Hij loopt zeg maar een levensfase op mij voor. Ik heb hem daar altijd in geaccepteerd net als hij mij vrij heeft gelaten mijn eigen fouten te maken die hij al had ervaren. We zijn er altijd samen uitgekomen wat onze relatie nog mooier en sterker maakt.

Maar dit dilemma konden we niet samen oplossen.

Ik geloof niet in “de ware liefde” of in “nog lang en gelukkig”. Toch is Frank degene die daar het dichts bij komt. Ik heb in hem alles gevonden wat ik in een partner wens. Hij is de eerste en de enige waar ik oprecht eerlijk van kan zeggen: “met hem gaat het lukken om samen oud te worden.” Ik heb met niemand zo’n goede, sterke en hechte band als met Frank gehad. Mijn liefde voor hem is onmetelijk en essentieel voor mij.

Ik moest dus gaan kiezen tussen mijn kinderwens en de liefde voor Frank. Koos ik voor een kind dan zou ik moeten breken met Frank en opzoek moeten gaan naar een nieuwe partner, maar hoe doe je dat als je al zielsveel van de man houdt? Of zou ik bij Frank blijven en het risico lopen om de rest van mijn leven spijt te hebben en met de vraag “Wat als” rond te blijven lopen?

Die periode was een hel. Ik kon en wou niet kiezen en het maakte me depressief en ongelukkig. Ik was niet tevreden met mijn leven en verloor de zin in alles. Mijn relatie stond onder druk en ik verstopte me voor mijn vrienden en de buitenwereld.

Dat heeft bijna een half jaar geduurd voordat ik de kracht had om mijzelf weer op te rapen. Uit eindelijk koos ik voor Frank, onder het mom van “Wat je niet hebt kun je niet missen”.

Hoewel de biologische klok als een luchtalarm in mijn achterhoofd bleef gieren kon ik toch langzaam aan weer een beetje grip op mijzelf krijgen. Voor Frank was het ook wel duidelijk dat onze relatie zoals hij was voor mij niet meer voldoende was. De leegte van een kind moest nu anders ingevuld worden. Ik wilde er uit, wilde weer studeren, wilde weer onder vrienden komen. Ik had mijzelf verschrikkelijk verwaarloosd en het werd tijd om weer in beweging te komen.

Dus ging ik op dieet, ging weer wandelen, pakte mijn hobby’s weer op en bezocht evenementen.

Frank was wel geschrokken. Hij dacht, omdat ik er nooit op aangedrongen had, dat ik ook geen kinderen wilde. De felheid waarmee ik mijzelf omgooide en eigenlijk ook verwachtte dat hij dat deed, bracht hem in de war. Eigenlijk verwachtte ik onbewust dat hij zou compenseren voor een kindje. Hij wilde immers niet meer. Niet eerlijk, maar zo voelde het wel. Hij moest hard knokken voor onze relatie en gelukkig deed hij dat ook.

Ik begon me langzaam maar zeker neer te leggen bij een kinderloos bestaan, hoewel er altijd op de achtergrond een klein knagend gevoel bleef bestaan die steeds riep: “Wat als…” De leegte kreeg ik nooit helemaal gevuld.

En toen werd ik zwanger.

Mijn borsten deden zeer, ik was verschrikkelijk prikkelbaar en de keihard afgedieete kilo’s vlogen er zo weer aan. Toch was het de reactie van de kat die me aan het denken zette. Hij moest me niet meer terwijl het echt mijn knuffeltje is.

23 januari plaste ik een op een stikje die binnen enkele seconden gelijk twee vette roze strepen gaf. Zwanger!

Ik kon het niet geloven! Ik was altijd zorgvuldig met de pil. Lichte paniek, ongeloof en een heel klein vleugje blijdschap maakte zich meester van me. De eerste angst was om Frank. Ik voelde me schuldig en was bang voor zijn reactie. Bang voor de toekomst.

Ik heb heel hard zitten huilen totdat Frank thuis kwam.

Ik vergeet nooit meer hoe rustig, begripvol en liefdesvol Frank reageerde. Hij was helemaal niet boos, want hij wist ook wel dat ik dit niet expres had gedaan. Hij heeft me getroost en geduldig naar mijn zorgen en onzekerheden geluisterd. Eerst maar eens laten vaststellen hoever ik was voordat we de volgende stap zou nemen.

De periode die daarop volgde was onbeschrijflijk slopend en hartverscheurend.

Hoewel Frank bijzonder medelevend was bleef hij bij zijn standpunt dat hij geen kinderen meer wilde. Ik was weer volledig in twijfel gebracht zoals ik een jaar geleden was geweest, maar dit keer was er geen spraken van “wat als”. Nu groeide er leven in mijn buik, hoe pril dan ook.

De keuze was nu nog moeilijker geworden: A. bij Frank blijven en het weg laten halen, B. Samen met Frank verder en een kindje. C. uit elkaar gaan en het weg laten halen of D. Alleen met kindje verder.

Voor mij leek D. geen optie omdat ik het niet verantwoord vond om een kind alleen op te voeden tijdens een financieel en emotioneel desastreuze relatiebreuk. C. Gaf me de kans om het met iemand anders te proberen, maar ik wilde niemand anders dan Frank. Voor mij waren optie A. en B. de enige mogelijkheden hoewel A. me kapot zou maken.

De huisarts stuurde me gelijk door naar de verloskundige. Daar hebben Frank en ik ons dilemma uitgelegd. Ze reageerde heel begrip vol en rustig maar ze kon ons natuurlijk niet helpen met de uiteindelijke keuze. Omdat we, mochten we er voor kiezen het weg te halen, wel zo snel mogelijk moesten weten hoe ver ik was, werd ik verwezen naar het Mildred Rutgers huis te Arnhem, het Abortus kliniek. Ik ging er alleen heen. Wat voelde ik me verschrikkelijk, vooral toen ik de weg moest vragen aan een voorbijganger. Ze keek me zo vernietigend aan alsof ik een puppy ging doodknuppelen. Daar werd een echo gemaakt en werd me aangeraden met een gespecialiseerde psycholoog te gaan praten.

Frank en ik dus naar deze man toe om weer ons verhaal te doen. Onder tussen waren de spanningen tussen Frank en mij om te snijden. Frank voelde zich belazerd en gechanteerd. Ook vond hij het verschrikkelijk dat ik zoveel verdriet had en wist hij ook niet waar hij het zoeken moest. Ik had het gevoel dat ik een onmogelijke keus moest maken, want het kindje groeide letterlijk en figuurlijk aan me. Ik voelde me een monster en een achterlijke snol omdat ik maar zo twijfelde en mijzelf en Frank er mee kapot maakte. De zwangerschap ging gewoon door met alle kwaaltjes van dien. Ik heb flink konten moeten draaien om op mijn werk niets te laten merken. Ik heb schatten van collega’s, allemaal vrouwen, waarvan bovendien net eentje met zwangerschapsverlof ging. Het onderwerp van het gesprek bij de koffiepauze was dus dan ook baby’s. En ik maar vrolijk mee lachen en enthousiast praten, als een boer met kiespijn. Ook groeide het idee van het zwanger zijn aan me. Het werd steeds moeilijker om het bundeltje cellen, wat het op dat moment nog was, niet te zien als volwaardige baby. Mijn gevoel begon mijn vermogen tot rationeel denken te overschaduwen. Klinkt misschien drastisch maar op eens is “logisch” helemaal niet zo logisch meer als je hormonen beginnen te gieren door je lichaam. Ik noemde het wel eens “een indoctrinatie van een hormonen propaganda om je te hersenspoelen van elk verzet tegen het moederschap”. Mijn lichaam maakte zich langzaam klaar voor het moederschap en dat beïnvloede mijn denken. Het werd dus tijd de knoop door te hakken voordat ik dat niet meer zou kunnen.

Frank en ik hebben beide een temperamentvol karakter en zijn ook behoorlijk koppig. Het gaat dus ook vaak hard tegen hard als we ruzie hebben. Gelukkig hebben we geleerd om goed ruzie met elkaar te maken. We hebben in die periode vele avonden tot diep in de nacht gepraat, gehuild en geruzied. We hebben het elkaar heel moeilijk gemaakt wat ook nodig was om door het dilemma te breken. Het enige wat mij daar heel erg duidelijk door geworden is, is dat ik zielsveel van deze man houdt en hem niet kwijt wil.

Het gesprek met de psycholoog was lang en ingewikkeld. Ik moest alleen terug komen voor een tweede gesprek aangezien ik het leven in mijn buik had en dus ik ook de uiteindelijke keuze moest maken. Ik was het hier helemaal niet mee eens. Het was toch ook Frank z’n kind en hij mocht daar ook over beslissen. Het is waar dat ik uiteindelijk degene was die het fysiek toestaat of niet maar dat wil niet zeggen dat Frank niet mee telde in mijn beslissing. Ik was er ondertussen goed ziek van geworden, letterlijk. Zwaar snotterend kwam ik op het gesprek en moest ik in mijn handen aan de ene kant de positieve kanten voelen en in de andere hand de negatieve kanten. Op die manier zou ik kunnen “wegen” welke kant zwaarder voelde. Hij had me net zo goed kunnen vragen het uit te beelden in een expressieve dans. Dit paste niet bij mij en hij had er totaal de plank mee misgeslagen. Boos en teleurgesteld vertelde ik Frank de uitkomst van het gesprek. We hebben toen besloten om raad te vragen aan mensen die ons wel begrijpen en door en door kennen, namelijk onze vaders.

Zijn vader was heel stellig in zijn antwoord: “Jongen, je relatie is bij deze oneigenlijk geworden omdat jullie allebei andere wensen hebben die onverenigbaar zijn. Je kunt het dus alleen maar beëindigen. Als je het niet doet zal één van jullie altijd moeten bewijzen het offer van de ander waard te zijn”

Mijn vader vond dat ik het kind hoe dan ook moest houden omdat hij wel gezien heeft hoe veel pijn het mij gedaan heeft mijn kinderwens te laten varen. Hij heeft lang, hard en uitbundig met Frank gepraat om hem te overtuigen de vader te zijn die dit kind nodig had. En als hij het niet wilde dan kon ik wel bij mijn ouders intrekken en was hij dan ook niet meer nodig of welkom.

Frank sprak toen voor het eerst uit dat hij de relatie hoe dan ook gedoomd zag te mislukken, dus geen andere keus had om zich terug te trekken en het aan mij over te laten of ik het kind wilde of niet. Hij zou er in ieder geval van distantiëren. Hij zag geen andere mogelijkheid ook al wilde hij me niet kwijt.

Woedend was ik. Laaiend! Hier zat ik tot op het laatste moment nog bereid te overwegen het weg te laten halen om onze relatie te redden en daar zat hij gewoon alles op te geven. Hoe durfde hij! En toch begreep ik zijn verdriet wel.

Ik heb toen besloten om het kindje te houden. Als ik Frank dan toch kwijt was ging ik mijzelf niet nog meer pijnigen door ook nog eens het kindje waar ik zoveel van was gaan houden op te geven.

Dat was het dan, de keuze was gemaakt.

Mijn vader is verslagen naar huis gegaan.

En Frank en ik hebben samen op de bank in elkaars armen zitten huilen. Het hoge woord was er uit en deed zoveel pijn dat ik er nu, als ik er aan terug denk, weer vol van schiet.

De volgende dag was heel raar. Ik voelde me verdoofd. Ik weet dat ik ben gaan werken maar wat ik gedaan heb kan ik me niet meer herinneren. Frank was ziek thuis gebleven, want die zat er doorheen. ’s Avonds gingen we gewoon samen eten alsof er niets gebeurd was. We hebben gezellig een filmpje gekeken en tegen elkaar op de bank gehangen, totdat ik eindelijk het lef had om de cruciale woordjes er uit te persen: “En nu?” Ze leken wel van onder uit mijn tenen te moeten komen en mijn maag draaide een rondje van ellende.

Frank wist het ook niet.

Mijn zusje zou de volgende dag gaan trouwen en ik vroeg of Frank in ieder geval met mij mee wilde. Ik kon het niet op brengen daar aan iedereen te moeten uitleggen wat er gebeurd was, terwijl ik zelf nog helemaal niet kon bevatten wat er gaande was.

Ik moest heel hard huilen.

“We doen het” zei hij toen.

Ik snapte hem niet en dacht dat hij het nog over het huwelijk had dus bedankte ik hem.

“Nee trut, ik word wel papa” gooide hij me toe. Hij moest lachen want ik zat zwaar snotterend hem heel verdwaasd aan te gapen. Hij vertelde dat hij mij niet kwijt wilde en na het gesprek met mijn vader besefte dat dit kind heel belangrijk voor me was en ik het niet kon missen. Hij wilde dat ik gelukkig werd en dat maakte hem gelukkig. Boven al wilde hij mij absoluut niet kwijt want hij zou nooit iemand vinden die beter bij hem paste en waar hij meer van hield. Dus dan maar papa worden.

Dat waren zijn woorden.

Volgens mij heb ik iets gezegd van “oh” en ben toen nog harder gaan huilen. Ik dacht dat ik er in zou blijven.

We hebben toen gelijk maar de familie ingelicht. Vooral mijn vader die er echt een nacht niet van had geslapen was zo opgelucht. De kinderen van Frank moesten heel erg aan het idee wennen maar vonden het toch wel prachtig. Frank zijn broer heeft hem 15 minuten uitgelachen over de telefoon en hem daarna terug gebeld om hem nog eens 15 minuten uit te lachen. Zijn zus daar en tegen was lyrisch enthousiast. Zij vond het geweldig voor ons. Mijn familie verzekerde ons dat ze alle steun zouden bieden om het voor Frank dragelijk te maken, want zijn bezwaren waren natuurlijk niet weg.

Nu is onze zoon geboren en inmiddels al weer 7 maanden! De dochter van Frank is ondertussen ook bij ons komen wonen vanwege omstandigheden.

We hebben er eigenlijk dus twee kinderen bij gekregen, wat heel leuk is aangezien broer en zus elkaar nu goed kunnen leren kennen.

Ook zijn we inmiddels getrouwd en vormen we een heus gezinnetje.

Frank moet nog heel erg wennen aan het idee weer vader te zijn, maar hij is helemaal verliefd op de kleine man. Het kostte wat tijd maar de band is er!

Ik weet dat veel van de zorg van onze zoon op mijn schouders valt. Daar ben ik me bewust van en zal ik ook volledig op me nemen. Zo weet ik dat ik hoofdkostwinner zal moeten worden dus meer zal moeten gaan werken. Frank kan geen carrière meer maken maar ik wel.

Ook neem ik de grootste deel van de verzorging op me en hebben we afgesproken dat Frank zich mag terug trekken als hij het even niet meer trekt.

Ik zal voortaan veel moeten laten, maar ook daar heb ik voor gekozen.

Zolang we er bewust van blijven en open en eerlijk met elkaar hier over praten komen we er wel.

Ik ben trots op mijn gezinnetje en ben gelukkig met de keuzes die gemaakt zijn.

Hopelijk heb ik met mijn lange verhaal een beetje van mijn ervaring kunnen delen.

Ik kan iedereen aanraden die in een relatie zit het goed, duidelijk en vooral helder over kinderen te hebben. Zeker als er zaken mee spelen die kinderen krijgen moeilijk gaat maken zoals bij mij een groot leeftijdsverschil of bijvoorbeeld werk wat je veel weg houdt van thuis.

Praat er over en laat het niet aanmodderen! Voor je het weet is een van jullie er aan toe of juist niet meer en kom je in een soort gelijk drama terecht.

Je weet nooit wanneer en of je overvallen wordt door een plotselinge kinderwens en dan is het beter om van te voren te weten of daar wel een mogelijkheid voor is in je relatie. Of het tegenover gestelde, wat doe je als je partner een kind wil en jij niet.

Nogmaals, praat er over.

Kom je er niet uit, zoek hulp! Is het een vriendin of een professional dat maakt niet uit, maar pak het op en doe er wat mee.

Ik wens iedereen met hetzelfde probleem veel wijsheid, liefde en geluk toe.