Alle eerste keren zijn eng.

Ja, alle eerste keren zijn eng. De allereerste keer zwanger is eng. 
En dan heb ik het nog niet eens over voor het eerst bevallen gehad.
Ik ben bij de bevalling van mijn schoonzusje geweest. 
Ik heb me heel goed ingelezen, maar toch.. was ik doodsbang.
Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. 
Maar dan volgen de volgende eerste keren..

De eerste keer je baby in bad doen. 
Dit koste me echt bloed, zweet en tranen. Letterlijk. Ik kon het niet eens zelf de eerste keer.
Mocht op een afstandje toekijken. Hoe de kraamverzorgende het deed. Halverwege terug mn bed in gedoken,
door de duizeligheid. (De verwarming moest aan, ja, ook middenin de zomer, anders koelt je baby'tje te snel af)
En omdat ik nog amper kon staan door mijn knip.
De kraamverzorgster had een heel ritueel. Ik raakte in paniek. Hoe kan ik dit allemaal onthouden?
4 hydrofiele handdoeken, de ene leg zo neer, die weer anders. Kleertjes op een bepaalde manier om de kruik heen rollen.
Wacht, hoe maakte ik die kruik ook alweer?
Een paar dagen erna hebben we ervoor gekozen om iets anders te proberen,
iets waar ik mijn hele zwangerschap al naar uitkeek:

De eerste keer samen met je baby douchen.
 Onhandig probeer je dat kleine, spartelende, schreeuwende lijfje vast te houden. Gelukkig, zodra hij het warme water op zijn rug voelt, ontspant hij. En jij dus ook een (klein) beetje. Want de angst blijft continue aanwezig. ''Wat als ik hem laat vallen'' "Heeft hij het niet koud'' "Wat als ik zelf uitglijd...'' En die duizeligheid werkt ook niet mee. 
Gauw er dus weer onderuit. Maar ik had mijn momentje gehad. Het moment waar ik zolang naar uitkeek,
was zwaar teleurstellend. Omdat ik het niet vol kon houden.

De eerste keer met je baby naar buiten.
Alle geuren, kleuren, en geluiden komen keihard op je af. Ik dacht wat overkomt mij? Na weer een heel ritueel van ''hoe maak ik de reiswieg goed op, en hoe kleed ik mijn baby goed aan om naar buiten te gaan. En oh vergeet zijn mutsje niet!''.
Na een paar stappen was ik al bekaf. Ik schaamde me. Dit was een moment waar ik heel erg naar uit had gekeken.
En ik moest alweer opgeven. Omdat mijn lichaam me wederom in de steek liet.

De eerste keer met je baby in de auto.
Ik heb zelf geen rijbewijs, maar toch vond ik het doodeng. Ik ben dan ook als een overbezorgde moeder bij hem achterin gaan zitten. Want wat als hij het dekentje over zn hoofd krijgt? Of wat als zn mutsje over zijn hoofd zakt?

De eerste keer met je baby met het openbaar vervoer.
Dit moment heb ik heel lang uitgesteld. Achteraf vraag ik mezelf echt af WAAROM? Wekenlang boodschappen besteld via Appie. Plus de verzendkosten, en het minimale bestelbedrag was €70, iets waar ik niet aan kom. Dus heb steeds maar babyvoeding bij besteld, dus heb daar inmiddels een hele voorraad van staan ;-). Ah fijn, even terug naar de eerste keer met de bus. Het zweet brak me uit aan alle kanten. ''Wat als de wagen omkiept als ik hem de bus in wil rijden? En shit, ik moet er ook weer uit. HOE ga ik dat doen?'' 

En zo kan ik nog wel even doorgaan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de eerste keer weer seks na de bevalling.
En dat ga ik ook lekker niet doen ;-).

Ondertussen gaat alles natuurlijk als vanzelfsprekend, maar jeetje wat waren die momenten heftig in de eerste weken!
Vervolgblog volgt!