afspraak

Morgen de laatste clomid innemen en dan vrijdag naar het ziekenhuis in Zwijndrecht. 

Daar gaan ze kijken hoe het met de eitjes gaat en of ik wel eitjes heb. Ergens zie ik er wel tegen op. Merk ook met alles wat er bij komt kijken het een hoop met me doet. Veel meer aan het huilen. Alles is me teveel lijkt me. Weet geen eens meer wanneer ik echt goed heb gelachen. Ik weet wat me te wachten staat en wil mezelf geen hoop geven. 

Al fantaseer ik wel hoe het is om er volgend jaar nog een prachtig kindje erbij te mogen hebben. Hoe zou dat gaan met onze prachtige meid? Dus ja dan hoop je toch wel. Alleen komt dan ook de angst. De angst wat als dit niet gaat gebeuren? Wat als er helemaal geen 3de kindje komt?

Dan ben ik super gelukkig met mijn prachtige dochter. Echt. Ik weet dan ook dat ik zover ik kon gaan emotioneel en fysiek het heb gedaan. Althans dat zeg ik nu. Weet natuurlijk niet hoe het zal zijn als we verder in het traject zitten. 

Maar voor nu durf ik niet te hopen dat er eitjes zijn. Want ik weet dat het lang kan duren bij mij. Ach vrijdag ga ik het zien en dan zien we ook gelijk hoe alles eruit ziet. Gelukkig heeft mijn man de ruimte om mee te kunnen naar het ziekenhuis. Dat schilt ook wel dat we het zoveel mogelijke en zover het gaat samen doen.

Ik kan je trouwens vertellen dat mijn menstruatie echt zo weinig was. Was er na 3 dagen al zo goed als vanaf. Daarnaast weinig bloed verloren. Daar buiten wel alle klachten. 

Had wel verwacht dat het langer en meer zou zijn. Zeker omdat het zo lang geleden was dat er een menstruatie was. Ook daarin doet mijn lijf gek. Maar dat had ik ook na beide bevallingen. Binnen een paar dagen was het nog een maandverband gebruiken en binnen 2 weken was alles gestopt qua bloeden. 

Op naar vrijdag zou ik zeggen dan. Dan hoop ik eigenlijk een beetje op goed nieuws :) ja hoop ik weet het