Achter onze grijze wolk schijnt een roze zonnetje

Nu alweer 24 weken en 2 dagen zwanger. Wat gaat de tijd snel! Dit is de eerste blog die ik schrijf en zal even een korte beschrijving van het afgelopen jaar in mijn leven geven. Mijn (sinds kort) man en ik zijn alweer 4,5 jaar bij elkaar en wonen sinds een jaar samen. We zijn in augustus dit jaar getrouwd en hebben 3 chihuahua's (tsja als je eraan begint weet je niet meer van ophouden ). Ik zou natuurlijk niet deze blog schrijven als ik niet op welke manier dan ook bezig was met baby's. Dus JAAAHHHH mijn man en ik zijn in blijde verwachting van een klein wondertje. Zoals ik net al zei ben ik nu iets meer dan 24 weken zwanger maar helaas heb ik de afgelopen weken niet op een roze wolk gezeten. Ik zou mijn wolkje eerder beschrijven als een donker grijze regenwolk. 

Hoezo? Eerder hoezo niet... Ik weet sinds 2012 dat ik een chronische darmziekte heb genaamd Colitis Ulcerosa. Soms erg vervelend maar er valt opzich mee te leven. Alleen met 2 maanden zwangerschap kreeg ik erg veel buikpijn en na vele bezoekjes op de spoedeisende hulp ben ik 3 weken geleden een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Alles lijkt goed te gaan met ons kindje maar de ernstige pijn kunnen ze (nog) niet verklaren. Dus hopelijk geven komende onderzoeken meer duidelijkheid. 

Tijdens mijn opname 2 morfine spuiten gekregen tegen de pijn. Direct na de injecties kreeg ik enorme harde buiken en heb ik voor mezelf besloten dat ik het moest volhouden met paracetamol. Helaas zijn de harde buiken niet weg gegaan en heb ik nu sowieso elk uur of vaker wel een harde buik met een raar gevoel in mijn onderbuik. De gynaecoloog vindt het nog niet zorgwekkend dus we moeten dan maar aannemen dat het nog goed gaat. Zijn er meer die zo vaak harde buiken hebben? Ondanks de woorden van de gynaecoloog blijf ik zo'n verontrustend gevoel hebben. Misschien zijn het mijn 'mama in spe' gevoelens.

Ik moet eerlijk toegeven dat het moeilijk is, al die ritjes naar het ziekenhuis (30 km verderop), die onzekerheid etc. en geloof me niet alleen voor mij maar ook voor mijn arme man die ook nog eens moet omgaan met mijn woede of huiluitbarstingen (rottige hormonen...) 

Maar gelukkig kunnen we veel hoop en energie putten uit de komst van ons jaaaa..... kleine meisje !! De babykamer is zo goed als af en we staan dan ook geregeld met volle trots in haar kamertje te fantaseren over haar komst. Want zoooo wat hebben we er zin in! Om te zien welke kleur haar ze heeft, als ze uberhaubt al haar heeft.. wiens neusje ze heeft, hoe ze lacht, hoe ze huilt etc! Ik ben voorzichtig met de woorden "We kunnen niet wachten" omdat een vroeggeboorte mijn grootste angst is maar ons enthouciasme zal niemand ontgaan.