8 jaar geleden
Accepteren of saboteren?
Om het juiste te doen... is om niks te doen... Maar mijn gedachten slaan op hol.
In mijn vorige blog vertel ik over mijn wens voor een tweede kindje.... een wens die ik helaas niet deel met mijn man.
In deze blog wil ik graag kwijt wat voor (vaak rare) gedachten er in mijn hoofd omgaan.
In het begin heb ik altijd min of meer de hoop gehad dat hij wel zou bijdraaien.
Helaas is dit nog altijd niet gebeurt... en ik heb ik de hoop eigenlijk al opgegeven.
Opgeven maakt niet gelijk plaats voor accepteren.
Ik wil zo graag dat mijn zoontje nog een broertje of zusje krijgt om mee te spelen, en om later kerst mee te vieren (om maar een stom voorbeeld te noemen)
Daarbij lijkt het me heerlijk om het allemaal nog eens mee te maken, en misschien dit keer wel een meisje, etc. etc.
Ja je gaat wel weer terug naar de luiers, de voedingen, de korte nachten.... en een risico op een minder gezond kindje.
Maar ik kan het (nog) niet loslaten.
Toen ik bijwerkingen kreeg van de pil, en ik besloten had om die reden voor altijd te stoppen met de pil kwam er weer een beetje hoop. 'Misschien gebeurt het wel per ongeluk'.
Maar wordt het dan wel zoals ik wil dat het wordt? Gaat hij denken dat ik de condoom heb lekgeprikt... gaat hij boos zijn... wordt hij een ander persoon als hij een "ongewenst kindje" krijgt.... gaat hij bij me weg???
Ik besluit om nooit te rommelen met ongebruikte of gebruikte condooms.
Ik kan en wil niet liegen!
Gelukkig weet hij ook maar al te goed dat er gezegd wordt dat je zwanger kan worden van voorvocht.... en we altijd ons voorspel zonder condoom doen.
Als hij onvoorzichtig is gaat hij blijkbaar akkoord met het "risico" op een zwangerschap.
Op een moment toen hij alle commentaren van mensen zat was mompelde hij tegen me dat hij misschien maar moest steriliseren. Ik schrok me kapot en zei hem dat het voor mij al te definitief zou zijn.
Hij ging er niet verder op in... en gelukkig weet ik dat hij niet snel actie onderneemt.
Ik ben op google gaan kijken hoe het invriezen van sperma in zijn werk gaat....
Niet dat hij hieraan zou meewerken... maar misschien kon ik het wel stiekem doen!
Wat een rare en zieke dingen spoken er toch in mijn hoofd!!
Momenteel probeer ik het te accepteren. Ik probeer de voordelen te zien.
We kunnen straks weer makkelijker op vakantie en als mijn zoontje over een half jaar naar school gaat kan ik weer gaan werken.
Maar ik vind het heel moeilijk......
Anoniem
oo ik vind je gevoelen en gedachtes zo logisch! Hier nu ook een enorme wens maar mijn man totaal niet. Hier is alleen het enige verschil dat als de natuur mee werkt er nog wel een tweede komt. ooit. Maar wachten vind ik al zo moeilijk. Voor jou moet het nog veel lastiger zijn!
Anoniem
Hier precies hetzelfde punt had zo mijn verhaal kunnen zijn. Snap hoe je voelt.
Anoniem
Ik begrijp dat het inderdaad heel lastig is, maar ik zal wel open en eerlijk tegen hem hierover zijn.
anoniem2017
Ik snap dat het heel moeilijk is. Maar je vriend is er altijd wel heel duidelijk in geweest. Je hebt toen de keuze gemaakt van dan houd het op ik wil wel een kind, en daarmee is hij tot inkeer gekomen, maar ook van ik wil er maar een. Ook echte duidelijkheid. Toen hebben jullie die keuze gemaakt. Ik vind trouwens enigst kinderen niet zielig of verwend ofzo. Hier maken ze veel ruzie en ze zoeken zichzelf niet echt op. Ik heb een broer maar buiten de verjaardagen en kerst zien wij elkaar ook amper. En een diepgaand gesprek zit er ook niet echt in. En oke je staat er niet helemaal alleen voor als straks je ouders wegvallen, maar mijn gevoel zegt mij dat ik dan de kar mag trekken. Nu mijn moeder ziek is praat die daar ook niet over. Dus je hoeft niet perse iets aan je broer / zus te hebben. Ga eens aan tafel zitten en vraag eens naar de reden waarom hij ertegen op ziet of het echt niet wilt. Leg ook uit waarom jij nog wel graag een tweede zou willen. Maar ik blijf van mening, je moet er wel met zijn tweeen voor zijn.