Snap
  • Zwanger
  • misselijkheid
  • ziek
  • spugen
  • opname
  • hypermesisgravidarum

Absoluut geen roze wolk... | deel 1.

Op woensdag 29 januari 2020 kwam mijn petekindje te wereld. De bevalling is ingeleid n.a.v. een heftige epileptische aanval bij moeder (mijn zus). De zorgen waren groot........ 2 dagen later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen... Op dat moment wist ik niet wat me overkwam, moet ik hier blij mee zijn? 

Op dat moment ben ik buiten met mijn man een rondje gaan lopen en realiseerde we het ons pas echt... WIJ ZIJN ZWANGER! Op dat moment overheerste het gevoel van geluk, blijheid en vooral heel veel nieuwsgierigheid...

Ondanks dat ... was het bizar, ik was na het stoppen met de pil nog een keer ongesteld geweest. Omdat we veel mensen in onze omgeving hebben waarbij zwanger worden niet vanzelf sprekend was, had ik niet verwacht zo makkelijk/snel zwanger te raken. 

Omdat je toch ook vaak hoor dat een eerste zwangerschap resulteert in een miskraam, waren we ontzettend blij bij het eerste gevoel van misselijkheid. Heel gek... maar iets gaf mij het gevoel dat misselijkheid goed was, goed voor de baby, goed voor de innesteling. 

Tot die ene morgen, dat ik voor de spiegel me op aan het maken was en tegen mijn partner zei dat ik me echt niet goed voelde, ik voelde alles draaien, was misselijk en kon maar een ding... terug in bed kruipen. Ik heb mijn werkgever gebeld en aangegeven dat ik niet kon komen werken. Vanaf die morgen, is mijn roze wolk veranderd in een grijze wolk.

Het enige wat ik kon, was slapen en spugen. Misselijk, misselijk, misselijk. Bij alles wat ik deed. TV kijken was geen optie, lezen was geen optie, eten was geen optie. Het enige wat enigszins lukte was slapen... slapen en nog eens slapen. Uiteindelijk naar een week ziek te zijn geweest (nog steeds heilig ervan overtuigd te zijn dat het gewoon een pittige buikgriep was) heb ik toch maar even de verloskundige gebeld. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Er waren zorgen, er werd gesproken over hypermesis gravidarum. What?? Uiteindelijk gegoogeld, heel snel maar weer gestopt want wat ik daar las, was niet zo bevorderend voor mijn ziek zijn. Op dat moment belde de verloskundige na overleg met de gynaecoloog terug: ''pak je tas maar in en meld je over 30 minuten in het ziekenhuis, tel er maar niet op dat je terug naar huis mag''. Op dat moment wisten alleen mijn ouders en mijn beste vriendin met haar partner van onze zwangerschap. Mijn zus, heel lief en bezorgd, wilde in de trein stappen (woont in het Westen van het land) want vroeg zich af wat er met mij aan de hand was. Een buikgriep duurt toch niet zo lang??? Mijn ouders belde en gaven aan dat mijn zus in de trein wilde stappen (haar kindje was nog geen 2 maanden en ze gaf borstvoeding, niet echt handig dus...). Er was maar een optie, haar eerlijk vertellen wat er aan de hand was. 

Mijn partner was 's ochtends naar zijn werk vertrokken. Die heb ik gebeld en hij was inmiddels onderweg naar huis. Vervolgens heb ik mijn beste vriendin gebeld. Zij heeft me geholpen met te bedenken welke spullen ik mee moest nemen. Toen heb ik uiteindelijk mijn zus gebeld en haar over de telefoon (heel lastig!!!) verteld dat ik zwanger was. Zij reageerde heel bizar; oh maar je bent pas heel pril? Oh dan ga ik je niet feliciteren want dan kan er nog van alles gebeuren. Ik ken haar heel goed dus kon haar reactie goed plaatsen. Het overviel haar, en logisch! We hebben niet lang met elkaar gesproken, ik had haar beloofd haar nog wel even te bellen in de middag... 

Op dat moment was mijn partner thuis en zijn we naar het ziekenhuis vertrokken. Daar duurde het allemaal ontzettend lang. Gesprek met de gynaecoloog, terug in wachtkamer, weer een gesprek, onderzoeken, echo en weer terug in wachtkamer. Vervolgens is besloten mij op te nemen i.v.m. hypermesis gravidarum en uitdrogingsverschijnselen. 

Zo bizar, het wondertje in je, op dat moment was ik pas 8 weken zwanger, zo kwetsbaar maar desondanks heb ik altijd het vertrouwen gevoeld dat het goed ging komen met hem/haar...

Tijdens de opname hebben ze 8 uur lang vocht en mineralen toegediend via het infuus. Ik moest proberen te eten. 5 muizenhapjes van een witte boterham met jam gegeten verdeeld over al die uren. Dat was al een top prestatie!!!

Uiteindelijk mocht ik naar huis, thuis slapen. Heel erg fijn want ik slaap altijd heel slecht op andere plekken, laat staan in het ziekenhuis. Ik kreeg medicatie mee. Als het lukte die nacht niet te spugen, hoefde ik niet terug de volgende dag. Had ik weer moeten spugen ondanks de medicatie, moest ik de volgende dag terug komen. 

We kwamen laat (rond een uurtje of 23 thuis...). Het opnamedagje met 8 uur aan infuus zat erop. Ik voelde me weer een stukje beter...

Omdat we wel wat steun-hulp konden gebruiken, hebben we toen (super vroeg...) toch maar meer mensen geïnformeerd over onze zwangerschap. Heel jammer maar ook dit hebben we telefonisch gedaan want gezien mijn situatie was het niet haalbaar om op bezoek te gaan en/of bezoek te ontvangen. 

Ik heb toen ook mijn werkgever ingelicht, gesproken met de bedrijfsarts en via mijn werkgever zijn de collega's ingelicht. 

Op dat moment nog niet wetende wat mij te wachten stond........ ik had de hoop/illusie dat het bij het 2e trimester verdwenen zou zijn en ik gewoon weer terug kon stappen op die roze wolk die ik immers maar 2 weken had gehad...

Wordt vervolgd... 

Snap