Snap
  • Zwanger
  • zaaddonor
  • #wilzwangerworden
  • wensmoeder
  • donorkind

9. Poging 2

Of toch niet?

In april wil ik opnieuw een poging doen om zwanger te worden. Ik heb een leuk feestje, iets teveel gedronken en een leuke avond met een man. Eenmaal thuis doe ik een ovulatietest (wat vroeger dan normaal) en tot mijn grote schrik was deze meteen positief! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Jarenlang gewoon voorzichtig geweest en nu, nu ik een (goed) plan heb zou ik ongepland zwanger kunnen zijn van een one-night-stand. Ik kon mezelf wel voor mn kop slaan en deed dat dan ook. 40 jaar oud en dan alsnog ongepland zwanger worden. Ik kon maar moeilijk geloven hoe ik zo stom had kunnen zijn. Natuurlijk ging ik deze maand niet voor IUI, want het nog slechtere scenario zou zijn als ik mijn kind niet zou kunnen vertellen of hij van die man of toch van de donor was. Als daar dan nog een vaderschapstest aan te pas moest komen, dan maakte ik het allemaal nog moeilijker. Ik belde de betreffende man en vertelde wat er gebeurd was. Hij wist van mijn kinderwens en dat ik er actief mee bezig was, dus ook hij wist dat hij een risico gelopen (of genomen?) had. We besloten ermee te dealen als het zover was. Weg laten halen was sowieso geen optie.

2 weken later: ik word "gewoon' ongesteld. Wat een opluchting, want dit is niet hoe ik het wilde. En ergens toch ook wel dubbel, want ik gun mijn kind eigenlijk zijn biologische vader te kunnen kennen. En dat bood deze optie wel. Dat soort dingen denk je overna als het opeens toch een optie (b)lijkt. Maar de opluchting overheerst wel. Het is een complexe man met en complex leven (story of my life), dus het is goed zo. Ik ben er mentaal nu al zo op ingesteld dat ik het helemaal alleen ga doen, alle verantwoordelijkheid zal dragen én mijn vrijheid zal behouden (om bijvoorbeeld te beslissen naar de andere kant van de wereld te verhuizen als ik dat zou willen of als ik daar de liefde van mijn leven zou tegenkomen). 

Op naar de volgende maand dus. Het loopt weer niet zoals verwacht. Ik kan altijd de klok gelijk zetten voor mijn menstruatie, maar met mijn ovulatie blijkt het toch een ander verhaal. Waar ik vorige maand een veel te vroege ovulatie had, wil hij deze maand maar niet komen. Op dag 19 neem ik maar contact op met de kliniek. We kijken met de echo, maar geen ei te zien. Waarschijnlijk heb ik mijn ovulatie gemist. Voor de zekerheid wordt er bloed geprikt om te kijken waar ik me in mn cyclus bevind. Die avond word ik gebeld: mijn ovulatie moet nog komen! Raar, maar waar. Ik test die avond en heb plots een positieve ovulatietest in handen. De volgende dag mag ik me weer melden in de kliniek. We kijken nog een keer met de echo en wat we dan zien verbaast ons allebei. Het ei wat we gisteren niet konden vinden zit er nu wel. Maar wat ziet het er raar uit. Ik schiet in de lach en de arts lacht mee. Normaal zie je een eitje (of follikel) als een mooie zwarte ronde structuur. Maar dit ei ziet eruit als een paasei. Alsof er een strik omheen zit met een soort deuk midden rondom. Ik kijk de arts aan en zie hem twijfelen. Ik zie dat hij denkt wat ik denk. Hier ga ik mijn dure zaad niet aan verspelen. Ik zeg het hardop en hij geeft aan hetzelfde te denken: "Als het zaad van je partner was geweest zou ik zeggen; waag een poging. Maar met dat dure zaad van jou zou ik het niet doen en wachten op een beter ei."  

Ik loop teleurgesteld de kliniek uit. Weer geen inseminatie, weer geen kans op een zwangerschap. Maar ik sta achter deze keuze. Het voelde niet goed, dit ei. 

Volg mij hier op Instagram als je meer wilt weten over mijn leven nu. https://www.instagram.com/juuds_singlemom_life/