9 maanden geduld.

Daar was die dan, een positieve test, of nouja testen. Wat een bijzonder overweldigend gevoel. Ik was blij en bang tegelijk. Nu was het echt, nu gingen we 9 maanden afwachten tegemoet.  

Dat weekend ging ik met een vriendin naar Utrecht, omdat we het al maanden hadden over wijntjes op het terras en sushi als avond eten, was het erg moeilijk om haar niks te vertellen... uiteindelijk is dat ook niet gelukt want onzeker als dat ik ben wilde ik die zaterdag ochtend weer een test doen. We zijn deze samen gaan kopen en jahoor daar was die weer, maar dit keer stond er "zwanger +- 3 wk. Weer waren daar die kriebels, als een soort verslaving kon ik er geen genoeg van krijgen.

Na dat weekend hebben we de verloskundige praktijk gebeld om een afspraak te maken,  voor ons stond er een vakantie voor de deur dus we moesten nog 2 weken wachten tot we eindelijk ons kindje mochten gaan bewonderen.  De vakantie was heerlijk, wat waren we trots! In elk restaurant hebben we ( of nouja vooral mijn man) duidelijk en trots verteld dat ik zwanger was en dus geen alcohol of rauwe producten mocht.  Het was zo fijn om dat uit te spreken! Toen de vakantie voorbij was konden we dan eindelijk naar de verloskundige, het was op de dag van thuiskomst dus met een behoorlijke jetlag en behoorlijke hormonale misselijkheid zat ik daar, in me joggingbroek met een uitgezakte knot op me hoofd met knallende hoofdpijn van de spanning. 

Een ontzettend vriendelijke dame vroeg mij de oren van me hoofd, wat voor enge ziektes er allemaal in de familie zaten, of er gerookt werd en of we drugs gebruikte.  Nadat dat allemaal beantwoord was mocht ik dan toch eindelijk op de behandel tafel gaan liggen. Ze spoot wat gel op mijn buik en het zwarte scherm tegenover mij werd ineens gevuld zwart grijze kleuren, en toen zag ik het, een klein zwart stipje, het knipperde en het leek alsof ik naar de tv keek,  het duurde heel even en toen was daar het besef.... dat was het hartje van onze baby! 

Op dat moment was het daar, onvoorwaardelijke liefde, alsof het nooit anders is geweest. ik kon maar niet geloven dat daar echt een babytje aan het groeien was. Ik heb zitten huilen, dikke tranen rolde over mijn wangen. 

We kregen wat foto's mee naar huis en ik heb ze bewaakt met me leven, volgens mij heb ik er wel 50 foto's van gemaakt. 

De dagen kropen voorbij en ik ging me steeds meer zwanger voelen, ja en voor het eerst ervaarde ik dat even niet als positief.. ( lees elke ochtend en avond boven de wc hangen). Mijn lichaam was behoorlijk van slag, door de jetlag, vermoeidheid en de veranderingen in mijn lichaam ging het behoorlijk in protest. Mijn darmen stopte, ik zat tot aan mijn oren verstopt, en mijn maag kon nog geen glas water verdragen....  eerlijk, ik voelde me verschrikkelijk en heb mezelf hardop afgevraagd waarom wilde ik dit ookalweer?  Gelukkig duurde dit "maar" tot de 17e week en kon ik daarna volop gaan genieten. Ik ben pedicure en was maar wat trots om het mijn klanten te vertellen!  

En toen begon het,  de ongevraagde buik aanrakers... ongelooflijk ik had er nooit bij stil gestaan, maar mensen gaan bij het horen van de zin " ik ben in verwachting"  acuut aan je buik zitten.   Lieve mama's en andere lezers, doe het niet....  Ik vond het in iedergeval een bijzondere manier van feliciteren.

eindelijk, aangekomen bij de 20 Weken echo, spannend en leuk tegelijk! De dame die de echo deed was duidelijk toe aan haar pensioen, maar deze dame vertelde ons wel dat wij over 20 weken een gezonde goed groeiende zoon mochten verwachten! Wat een geluk, wat een liefde. Ergens wist ik vanaf het moment dat ik zwanger was, dat we een zoon zouden krijgen. het gevoel was zo sterk, Ik zag ons al helemaal staan, zoonlief op papa zijn arm, ik er naast, ontzettend trots te zitten zijn op hun,  mijn mannen.

Weer gingen de weken verder, ik had ongeveer 5 verschillende zwangerschap apps op mijn mobiel, hoe ging zijn groei, Kon hij mij al horen? Was het een aubergine of ondertussen al een ananas. Ik zat er helemaal in, ik wrijfde de hele dag over mijn buik en zong liedjes.  

Onze zoon had het goed naar zijn zin in mijn buik, hij wiebelde van hot naar her.. een paar flinke trappen heb ik wel gehad. Niet heel gek met een moeder met ADHD en een vader die geen seconde rust in zijn kont heeft. Onze zoon zou dus waarschijnlijk geen rustig en timide jongetje worden. Overdag vond ik dat maar wat gezellig, snachts trouwens iets minder...

Langzaam kwam mijn zwangerschap verlof in beeld, ik had wel 10000 plannen gemaakt om mijn 6 weken verlof te vullen, doordat mijn man een eigen bedrijf heeft is de langste periode vrij zijn de afgelopen 6 jaar ongeveer 9 dagen. Dus hoe moest ik 6 weken vrij gaan vullen. Ik was altijd aan het werk, doordeweeks als pedicure en in het weekend bij mijn man. 

En zoals denk ik vele mama's kunnen bevestigen, je krijgt ze gevuld. Vraag me niet waarom maar op een 1 of ander manier vond ik het nodig alle kleertjes, spuugdoekjes, hydrofiele doeken ( en dat waren er veel, heel veel)  2 keer te wassen. #nesteldrang? In iedergeval de 6 weken waren zo voorbij (achteraf). En toen was hij daar.... de uitgerekende datum... zenuwachtig, benieuwd, bang, gelukkig ... alle emoties kwamen voorbij.

De volgende keer vertel ik jullie mijn bevalligsverhaal, en dat ging snel... heel snel.