7 De laatste echo en het bevalplan

Na de laatste echo waren wij natuurlijk erg gerustgesteld en leek de rust te zijn wedergekeerd hier in huis. Echter begon onze kleine man toen met kwakkelen. Hij was al een paar dagen aan het hoesten en kreeg het ineens erg benauwd waarop ik met hem naar de huisartsenpost ben gegaan. Hier bleek hij intrekkingen te hebben tijdens het ademhalen dus moest hij verneveld worden. Zijn CRP werd gecontroleerd maar die was nog goed dus mochten we daarna naar huis zonder antibiotica, maar wel met het advies om de afspraak die hij had staan bij de KNO arts te vervroegen omdat de benauwdheid waarschijnlijk vanuit zijn ontstoken amandelen kwam wat door geslagen was op de longen. Zo gezegd zo gedaan, de volgende morgen konden wij al meteen bij de KNO arts langs voor een controle. Hij constateerde inderdaad dat de amandelen ontstoken waren, maar het was op dit moment nog niet ernstig genoeg om ze meteen eruit te halen. Met het advies om via de huisarts ventolin te vragen voor als hij weer benauwd zou worden en om zelf aan de bel te trekken als we de grens hadden bereikt m.b.t. het verwijderen van de amandelen gingen wij naar huis. Die middag dus nog via de huisarts een recept gekregen en verder lekker thuis op de bank tv gekeken. Die nacht die volgde was DRAMA. Hij was alleen maar aan het huilen en moest perse OP mij liggen, dus slapen ging het niet worden. Vervolgens begon hij 's nachts ook nog eens wol te spugen.. Hij heeft dus een schapen knuffeltje met wol en als hij 's avonds in bed ligt, trekt hij dat wol los met zijn tanden en eet dat dan op of zo. We hebben er al meerdere malen wat van gezegd maar ja, blijf het maar in de gaten houden als hij in bed ligt.. Daarbij dacht ik dat hij het wel zou uit poepen dan, maar gezien de hoeveelheid wol is dat denk ik nooit gebeurd.. Ik de volgende dag maar weer de huisarts gebeld omdat hij bleef aangeven pijn in de buik te hebben. Wij weer naar de huisarts, maar zijn buik voelde soepel, dus zolang hij geen koorts kreeg of weer ging spugen, hoefden wij ons geen zorgen te maken. De volgende dag, je raad het al, kreeg hij koorts.. Dus ik mocht weer langs komen bij de huisarts. Zijn buik was weer goed maar ze constateerde dat hij naast de ontstoken amandelen, ook nog een dubbele oorontsteking had, vanwaar de koorts waarschijnlijk kwam. Hiervoor kregen we antibiotica, zodat hij hopelijk snel zou opknappen. Als de koorts vrijdags nog niet weg zou zijn dan moesten we weer langskomen voor een controle voor het weekend. Vol goede moed begonnen we aan de kuur, maar ook dat ging niet zoals je het zou willen.

Onze kleine man besloot om gewoon niet meer te drinken, maar met 40 graden koorts is vocht natuurlijk erg belangrijk. Doordat zijn luiers steeds langer droog bleven had ik besloten om zijn drinken zonder de antibiotica te doen, want anders zou hij straks nog uitdrogen, Die avond zelfs nog contact gehad met de huisartsenpost of zij nog tips hadden hoe ik dit kon oplossen, want door zijn drinken was dus geen optie, toen kreeg ik alleen te horen dat hij het moest drinken.. JA.. probeer een eigenwijze peuterpuber maar te dwingen.. good luck! Donderdags toch maar weer de huisarts gebeld dat ik het met geen mogelijkheid naar binnen kreeg en wat nu te doen? Ik vond het namelijk een beetje raar als ik vrijdag zou bellen met koorts en dan doodleuk even kon vertellen dat hij geen antibiotica had gekregen.. We mochten weer langskomen met hem want dan gingen ze weer even naar de CRP waarden kijken of die antibiotica echt nodig was. De 5e dag op een rij met artsen bezoek dus.. zijn CRP waarden bleken behoorlijk omhoog geschoten te zijn en hij moest echt die antibiotica krijgen, anders zou hij opgenomen moeten worden in het ziekenhuis. We zaten nu dus op het randje van een opname, iets waar ik nu dus niet op zat te wachten met mijn dikke buik. De huisarts heeft uitgelegd in welke houdgreep ik hem moest nemen en de antibiotica naar binnen moest spuiten. Dat ging erg tegen mijn gevoel in, maar alles beter dan een opname. Dus 3x per dag, hup in de houdgreep en spuiten maar. De huisarts gaf ook aan dat dit wel de grens was en ik opnieuw een afspraak moest maken bij de KNO arts. Gelukkig ging de antibiotica toe dienen gaan de weg steeds makkelijk en kwam hij aan het eind van de kuur zelfs vrijwillig op mijn schoot zitten voor zijn 'medicijntje'.

Die maandag konden we alweer terecht bij de KNO arts en werd besloten dat zijn keel- en neusamandelen eruit zouden gaan en dat hij buisjes zou krijgen. Gezien hij voor het eerst snapte wat sinterklaas inhoud besloten wij om de operatie uit te stellen tot na sinterklaas, zodat hij hier niets van zou hoeven te missen. Alleen kreeg hij een paar dagen voor de operatie weer koorts en met koorts kan de operatie niet doorgaan. Dus via de huisarts weer een antibiotica kuur in de hoop dat die de koorts weer een paar dagen zou onderdrukken. Dit lukte gelukkig dus op 6 december kon hij geopereerd worden.

Die dag was gewoon echt niet leuk, van het begin tot het einde. Normaal sta ik natuurlijk aan de andere kant van dat proces, maar nu was ik zelf de moeder van het patiëntje met ook nog eens een berg hormonen.. Maar het moest nou eenmaal gebeuren en ik kan nu wel zeggen dat ik blij ben dat het achter de rug is! De hele week onze kleine man thuis gehad en hij knapte elke dag gelukkig een beetje meer op. Ik kon dus weer gaan bijkomen. 

Een leuk voordeel is wel dat hij sinds de operatie onwijs knuffelig is geworden, de hele dag door komt hij met gestrekte armen aanrennen en roept dan luid; 'Mama/Papa knuffel!!'. Super schattig alleen niet altijd even handig, zo bleek afgelopen vrijdag. Ik lag lekker met hem op de bank tv te kijken en ineens springt hij tijdens de knuffel-kreet zo met zijn knieën boven op mijn buik.. AUW... Met het gevolg dat ik, hoe verder de avond vorderde, steeds meer buikpijn kreeg met harde buiken die met steeds meer regelmaat kwamen en ik gewoon niet meer wist hoe ik moest zitten op de bank. Dus toch maar even het WKZ gebeld. Uiteraard moest ik meteen langskomen voor wat controles, dus ik om 22.00 uur in mijn eentje in de auto naar Utrecht. Mijn man moest natuurlijk thuis blijven voor onze kleine man. Nog wel zo helder geweest om voor de zekerheid de vluchtkoffer in de auto te gooien want je weet maar nooit.. Na bijna 2 uur aan de monitor te hebben gelegen en bloedprikken werd besloten dat ik een nachtje moest blijven ter observatie, dit vanwege het stomp-trauma wat was voorgevallen. Om 02.00 uur 's nachts kreeg ik het bedje toegewezen waar ik de rest van de nacht mocht slapen, al heb ik eigenlijk niet kunnen slapen.. De volgende morgen weer een hartfilmpje en de harde buiken waren afgenomen, dus ik mocht naar huis. Al was het parkeren wel een duur grapje zo, 18 euro! :O

Zaterdagmiddag begonnen de harde buiken weer iets toe te nemen en had ik even scherpe pijn in mijn hele bovenbuik, dus met een kruik vroeg naar bed gegaan. 's nachts wel redelijk kunnen slapen maar wel veel mijn buik gevoeld en onze dame eigenlijk vrij weinig in vergelijking met normaal.. Zondagochtend besloten het toch nog een paar uurtjes aan te kijken maar begin van de middag toch maar besloten voor overleg want ik moest immers maandag al komen voor de echo en de dag ervoor zag alles er gewoon nog goed uit. Maar minder leven voelen betekend langs komen, ondanks dat alles de dag ervoor goed was, dus gisteren ben ik weer naar het WKZ gegaan. Daar aangekomen mocht ik weer aan de monitor en kreeg ik even een echo om te kijken of er nog voldoende vruchtwater was. Gelukkig alles weer goed, al duurde het wel even voor ze haar zagen bewegen bij de echo, en mocht ik gewoon weer naar huis.

Vandaag dus de spannende dag met de echo en het opstellen van het geboorteplan. De echo was deze keer in tegenstelling tot de vorige keren vrij kort. De laatste keren waren we telkens meer dan een uur bezig, deze keer waren we na 20 minuten al klaar. Dit komt doordat de dame steeds groter wordt en alles minder goed te beoordelen is. De controles waren gelukkig allemaal weer 'goed' en haar onder armpjes zaten nu op 30 weken, de rest groeit allemaal netjes. Bij de vorige echo zaten ze nog op 23 weken, dus die hebben een behoorlijke inhaalslag gemaakt! Ze schatten haar nu op een gewicht van ongeveer 2500 gram. Onze eigenwijze dame ligt nog steeds in stuit, maar dat kon ook niet anders want ik voel haar bolletje steeds boven in mijn buik en het getrappel op mijn blaas.. ;)

Hierna dus weer bij de gynaecoloog naar binnen, maar waar wij verwachten meer duidelijkheid te krijgen, werd dit juist alleen maar onduidelijker. Aller eerst even alles door besproken over de afgelopen dagen en de echo, hiernaar even mijn bloeddruk gemeten welke te hoog is. Waar ik normaal rond de 110/60 zit heb ik nu 140/80, dus dat moeten we even goed in de gaten gaan houden, gezien ik mijn vorige zwangerschap tegen HELLP aanzat. Daarna mocht ik op de bank liggen om te voelen hoede jonge dame er voor ligt. De verloskundige in opleiding voelde dat het hoofdje mooi naar beneden lag.. Uhh? Dat denk ik niet :P Maar ik hield nog even mijn mond, want ik dacht dat de gynaecoloog wel had gelezen dat net uit de echo bleek dat ze nog in stuit lag en dat hij wilde kijken of zij het verschil goed kon voelen. Dus toen zij klaar was met 'voelen' heb ik toch maar even gezegd dat ze nog is stuit ligt en gezien de reactie van de gynaecoloog denk ik niet dat hij dit al gelezen had. Ik wilde absoluut geen draaipoging en heb steeds gezegd dat het aan haar zelf is om te draaien of niet. Dit gezien de risico's die zij al heeft en ik er geen extra risico's bij wil krijgen, maar de gynaecoloog heeft lopen lullen als brugman en ik heb uiteindelijk toch toegezegd met 1 draaipoging en anders niet. Hiervoor moet ik dan wel een afspraak maken voor volgende week want anders wordt ze te groot en kan het niet meer.  

De vorige keer is er verteld dat ik eerder ingeleid zou worden, zodat het niet in de nacht zal gebeuren en als het nodig is alle medisch specialisten meteen kunnen worden opgeroepen. Nu echter heeft hij het er over om alles zo natuurlijk mogelijk te laten gebeuren. Ik kwam dus vandaag met het idee een datum te krijgen en af te kunnen gaan tellen, ik ga weg met gevoel dat ik nog minder wist dan toen ik aankwam. Dat voelt dus even heel rot. Waar ik eerst dacht nog hooguit 4 weken rond te hoeven lopen, kunnen dit er nu nog 6-8 zijn. Al geeft hij wel aan dat ze geen enkel risico gaan nemen, dus als het nodig is gaan ze haar halen, maar dat is op dit moment geen troost. Ook gaan ze mijn bloeddruk erg streng in de gaten houden en als ik klachten krijgen die wijzen op HELLP moet ik meteen bellen. Als laatste gevraagd wat hun verwachting is qua opnameduur na de bevalling, als snap ik natuurlijk dat het er helemaal van afhankelijk is hoe het met haar gaat. Maar hij gaf aan dat we minimaal 1 a 2 nachten moeten blijven en mogelijk dus langer. 

Na het gesprek met de gynaecoloog mogen we de afspraak gaan maken bij de balie. Voor de dame achter de balie is het echter niet helemaal duidelijk wat er afgesproken moet worden, dus loopt zij even bij hem naar binnen en komt terug met het verhaal dat we voor volgende week alleen een controle hebben met de verloskundige en gynaecoloog en die week erna voor de draaipoging.. OKE.. nu snap ik er echt helemaal niets meer van. Hij zei net tegen ons dat het volgende week moet gebeuren omdat ze anders te groot wordt en nu is het ineens een week later? 

Eenmaal buiten ben ik behoorlijk in de war en snap ik er gewoon niets meer van... En eigenlijk heb ik alweer spijt dat ik me heb laten ompraten voor de draaipoging...

Ik merk nu gewoon dat de laatste lootjes erg zwaar zijn, gezien alle stress die we er omheen hebben. Het gekwakkel met de gezondheid van onze kleine vent en met de buikpijn en andere klachten die ik steeds heb. Afgelopen weekend was namelijk niet de eerste keer dat ik extra controles kreeg, we hebben in de afgelopen weken al meerdere ongeplande controles gehad. Tel daarbij op dat ik geen familie dicht in de buurt heb wonen, dus alle ongeplande controles moest ik tot nu toe alleen doen. En dan dus ook de spanning van hoe onze dame het gaat doen na de geboorte. Aan de ene kant wil ik dat het allemaal achter de rug is en we weten waar we aan toe zijn, aan de andere kant wil ik het nog zo ver mogelijk voor mij uitschuiven omdat ik soms bang ben voor wat ons nog te wachten staat.. 

ZO. Ik moest even klagen ;)

Al met al is het een heel lang verhaal geworden en had ik beter tussendoor een update kunnen plaatsen.. Chapeau als je het helemaal tot het einde hebt uitgelezen! ;)

Voor nu wens ik jullie allemaal fijne feestdagen en hoop ik daarna weer wat positiefs te kunnen melden!