38 weken zwanger, rust!

Mijn partner 

Voor mij was vorige week een drukke week. Ik voelde me druk, draaierig, ik voelde me net zo`n konijntje die zich moest kaalplukken omdat de kleintjes zullen komen. En ja dan komt er niks, gelukkig! Afgelopen vrijdag, bijna 38 weken zwanger en nog even naar het stadhuis om samen geregistreerd partners te worden. Een emotionele, intieme ceremonie met als thema "wij vieren tegen de wereld". Mijn vriend en ik maakten in ons periode  heel wat met elkaar mee (2011 samen gekomen). We zijn snel gaan samenwonen, onverwacht kwamen we er achter dat ik al 20 weken zwanger was (maart 2013) en na een ingeleide bevalling met 38 weken (kreeg een hellp) papa en mama worden voor 8 weken, en dan afscheid nemen van je kleine meisje dankzij wiegendood. Nee, wij hebben geen traditionele relatie. We hebben niet eens ge-date, we waren vanaf (een spontane nacht) al bijna 24/7 samen. Ik geloof dat we na een maand met elkaar "opgetrokken" te hebben voor het eerst naar de bios zijn gegaan.
En nu geregistreerd partners, ik noem mijn vriendje nu liefkoosend mijn partner (met een brede grijns op mijn gezicht). Maar hij blijft gewoon mijn vriend, en ik wacht nog steeds op die aanzoek zodat ik hem uiteindelijk mijn man mag noemen. Maar afgelopen vrijdag hebben we toch weer een stap genomen. Een stap  voor onze kinderen, voor Anne en voor Kruimel in mijn buik. Samen met onze ouders en broers werden we nog closer dan we al waren. 

Rommelende buik en vreemde beenkrampen

Ik denk dat ik de hele check-list wel kan afgaan. Hardebuiken, ja als ik wat doe. Indalingsweeën natuurlijk duidelijk aanwezig, het is ook zo als meneer nu de hik heeft ik precies weet waar zijn hoofdje ligt en dat is mooi diep. Maar vanmiddag naar de klinisch verloskundige en die zou mijn gevoel bevestigen of ontkrachten. Voorweeën heb ik ook, al een hele week. Ze doen niet pijn (op een enkele na), ze duren niet lang en zijn onregelmatig. Ik heb een paar keer gehad dat ik dacht oh die voelde goed, maar die was dan maar een halve minuut en zette niet door. Ja, ik heb er na mijn idee niks aan. Het maakt je ergens alleen maar onrustig. Maar na een week van rommelende buik te hebben heb ik me er bij neer gelegd, het komt wanneer het komt laat ik nu nog maar dingen ondernemen. Lunchen met vriendinnen, op bezoekjes, slenteren door het winkelcentrum ik geniet maar even van mijn geestelijke vrijheid. Lichamelijk is het stiekem wel een uitdaging, moe en de krampen/weeën maakt het niet allemaal soepel. Maar ik wil niet thuis zitten, ik wordt gek thuis.
Sinds de nacht van donderdag op vrijdag heb ik er wel een nieuw soort kramp bij gekregen. Beenkrampen die wel een minuut aanhouden, een half uur lang me regelmaat komen en de zelfde opbouw als een wee heeft. Ik heb er nu 3 keer echt goed last van gehad. Via google lees je de meest vreemde dingen van beenweeën tot lage bloeddruk. Vanmiddag naar de klinisch verloskundige en die weet me vast wel te vertellen wat het is, ik vind google vaak een beetje eng. Volgens google heb ik al tig miskramen, en aandoeningen gehad. Denk dat google, hoe makkelijk het ook is de grootste bang maker voor zwangere vrouwen kan zijn.

Ziekenhuis

Ja daar lijk ik ook regelmatig te komen. Vorige week maandag kreeg ik een telefoontje dat het bloed die ik de vrijdag daarvoor heb laten trekken niet helemaal goed was, de bloedplaatjes waren wat lager dan normaal. Dus die maandag weer bloedprikken, en dinsdag kreeg ik een telefoontje dat mijn bloedplaatjes weer gestegen waren. Mijn gynaecoloog vertrouwde het toch niet helemaal dus ik mocht woensdag wel even tussendoor komen om even mijn bloeddruk te laten meten. Die is net als de afgelopen 2 weken net iets hoger dan normaal, maar niet te hoog was. Maar wegens mijn hellp van de vorige keer zijn ze heel voorzichtig. Wel prettig moet ik zeggen. Zo ziek als de vorige laten ze me niet meer worden, ze hadden eerder kunnen ingrijpen als daadwerkelijk echt ziek had gevoeld. Maar dat deed ik toen niet, maar hield wel vocht vast. Waar ik niet over klaagde want op dat moment woonde we in een appartement 2 hoog, zonder lift en was het 30 graden.

Rust

En sinds zaterdag voel ik een vreemd gevoel van rust. Noem het stilte voor de storm, noem het er klaar voor zijn, geef het elk naampje die je maar wilt. Maar ik voel me gewoon rustig. Ik kan niet verzinnen wat ik nog "moet" voor de baby komt. Kamer is klaar, wieg staat klaar, box staat, alles is er klaar voor. En het belangrijkste ik ben er klaar voor. Kruimel mag elk moment komen. En die weeën komen vanzelf. Laat maar komen, in de pufclub heb ik geleerd hoe ik ze moet opvangen en hoe zelf controle kan hebben over pijn en ongemakken in mijn lichaam.
Ook mijn vriend merkte op dan ik zo rustig ben. Ik voel me goed, ik voel me positief. Ondanks alle onzekerheden die gaan komen voel ik vertrouwen in mezelf. Kruimel doet het goed in mijn buik, ik lijk gezond te zijn, heb alle maatregelen getroffen om mezelf zeker te voelen tijdens de eerste weken. We krijgen hulp van familie en vrienden, ik heb zelfs besloten dat ik 1 a 2 dagen in de week wil gaan werken straks. Ik heb zin in mijn nieuwe, rijkere leven. Kom maar op! Deze wiegendood moeder kan de wereld vandaag aan! 

XoXo