36 weken: Als wiegendood moeder naar de toekomst kijken

Dromen is goed, dromen is eng.

Ieder persoon moet wat te wensen hebben, iets te dromen. Ja anders wordt het leven ook zo saai natuurlijk. Maar ik had dromen, toekomst wensen, ideeën en die zijn door het overlijden van mijn kleine meid in 1x door gehakt. Ze zijn er nog wel, maar ze liggen in stukken, sommige stukken missen, en sommige stukken zijn verminkt door littekenweefsel. Maar het belangrijkste is dat ze er nog zijn. Lang durfde ik hier niet aan te denken. Ik kreeg een doel en dat was Anne een plek geven, pijn verzachten en omgaan met verdriet. Daarbij hadden mijn vriend en ik wel een wens, Anne grote zus laten worden hoe eng het ook is. We zagen het een beetje als "van het paard vallen" je moet er weer op om zelfvertrouwen te krijgen. Mijn vriend en ik hadden altijd een kinderwens, eigenlijk sinds we elkaar kende wisten we dit van elkaar. 

Anne kwam misschien niet volgens planning met we hebben haar met alle liefde in ons hart verwelkomt en het was voor ons een simpele aanpassing. Ja we hadden geen wild kroeg leven meer, maar we konden nog steeds op tour door Europa met een busje en een kindje. Het was een droom die mijn vriend en ik hadden. Nu ik dit opschrijf bedenk ik me "hier heb ik lang niet aan gedacht". Het kwam gewoon weer binnen.

Voor dat Anne overleed wist ik wat ik voor werk ik later wilde doen, hoe ik Anne wou opvoeden, waar we wouden wonen en onze toekomst er een beetje uitgestippeld uitzag. En toen kwam er een zeis door ons beeld. Alles viel in stukken. Anne, ons grootste toekomst droom was er niet meer. Ze was er nog wel, ze is er nog, maar niet in menselijke vorm. Ze is altijd ons eerste kindje, onze dochter, ons wonder. Maar fysiek kan ik niks meer met haar. Ik kan haar geen wijze "mama weet alles beter" lessen geven of tips over jongens en school. Ik kan niet met haar een konijntje uit kiezen of een stukje fietsen. Ik zou nooit mijn vriend kunnen uitlachen en geruststellen als ze met haar eerste vriendje thuis zou komen. Nu zorgen we voor haar grafje, dat haar steen er blikkend bij staat, dat er kaarsjes branden en het belangrijkste, dat ze niet vergeten wordt. 

Nog ongeveer 4 weken en ze wordt grote zus. Haar broertje krijgt dezelfde ouders met een stuk meer levenservaring en angsten. Nog steeds weten we hoe we onze kinderen willen opvoeden, maar het los laten gaat moeilijker worden. Een kind moet in een boom kunnen klimmen of in een waterplas kunnen zwemmen. Hoe groot is de kans dat het mis gaat? Dat is geen vraag meer voor een wiegendood moeder, dat is een waarheid. Onze Kruimel leeft in die waarheid. Kruimel zou altijd kindje nummer twee zijn, een grote zus hebben. Maar Kruimel is wel onze eerste zoon. 

Bevalling

Ja die komt dicht bij, De vorige bevalling was ik doodziek en had ik een HELLP. Nu wordt ik goed in de gaten gehouden. Ook al was mijn bloeddruk (normaal heb ik 90/60 en het was nu 110/80) iets verhoogd afgelopen woensdag alle bloedwaardes en eiwit in de urine was goed. Ik kon met een gerust hart naar huis. Mijn vorige zwangerschap voelde ik me juist fit, had geen last van mijn heupen, geen harde buiken, indalingsweeën en voorweeën. Nu heb ik de hele ratenplan. Maar dan denk ik bij mezelf, liever deze ongemakken dan die HELLP van toen. Kruimel is mooi aan het indalen, ik krijg weer zuurstof en de rennies blijven in mijn tas. Ik race niet meer heen en weer op mijn fiets (zoals mijn vorige zwangerschap) maar blijf thuis met de benen omhoog. Ik pas heel erg op en hoop dat over een week of 2 spontaan de weeën beginnen. Maar een HELLP is natuurlijk verraderlijk en kan zo opzetten. Maar ken nu de symptomen en als ik zeg dat ik me onzeker voel wordt ik gelijk gecontroleerd. Ik voel me wel gerust en zeker over de bevalling. Zoals de vorige keer denk ik "laat maar komen". 

Knopen door haken

En dan is er nog de vraag "Wat ga je doen als Kruimel is geboren"? Ik heb heel lang geroepen, ik blijf thuis, ik wordt gastouder en ik voed Kruimel zelf op. Maar nu ik constant thuis zit, wordt ik langzaam beetje gek. Soms komen de muren op me af. Af en toe moet ik de deur uit. Na vele gesprekken met mijn vriend ben ik er uit, heb ik de knoop door gehakt, ik ga 1 of 2 dagen werken. 

Voor mij een moeilijke keuze. Dat betekend dat ik weg moet van Kruimel. Ik was niet thuis en bij Anne toen ze overleed. Dat telefoontje achtervolgd me nog altijd. Maar ook voor mijn vriend is dit een flinke beslissing, nu krijgt hij de optie voor een papa dag. Zijn angst om hem te vinden net zoals Anne. Maar willen we door in ons leven, willen we weer zelfvertrouwen dan moeten we deze stappen nemen. Wat voor werk ik ga doen? Ik weet het nog niet, ik ga na de bevalling naar het werkplein en ga opzoek naar iets waar ik me prettig bij voel. Mijn vriend zei "Of het nu vrijwilligers werk is of een baan als putjesschepper het maakt niet uit, doe wat je leuk vind".
Ook heb ik voor mezelf besloten als Kruimel en zijn eventueel latere broertje(s) of zusje(s) naar de basisschool zijn is het weer mijn tijd. Dan begin ik met een opleiding. Wat weet ik nog niet. Ik heb nog jaren om te beslissen. Tegen die tijd is mijn vriend klaar met zijn opleiding (hij moet nog 1,5 jaar) en heeft die een baan. Als verpleegkundige HBO zorg en techniek moet dit geen probleem zijn. Hij ziet nu al baanopties op zijn stage (cardio-afdeling op het ziekenhuis).

Met de neus vooruit

Langzaam beginnen onze dromen, hoop en wensen weer een beeld te vormen. We kunnen niet wachten tot dat we ons zoontje in onze armen kunnen sluiten, we weer papa en mama kunnen zijn. Ik wil Kruimel zien, vasthouden, ruiken en verzorgen. Mijn vriend en ik zijn klaar voor de onzekerheid, samen komen we hier door en gaan we daar tegen vechten. We zijn niet alleen. Naast elkaar hebben we onze ouders, vrienden en Anne in ons hart. Kruimel krijgt misschien niet de meest zekere ouders, maar wel 2 met levenservaring, harten gevuld met liefde en een grote dosis moed.

XoXo