35 weken zwanger, toen en nu

Mijn kinderen geven me twee verschillende ervaringen. Beide heb ik tot week 35 relatief gezien een makkelijke zwangerschap. Maar bij Anne vloog ik nu nog op een roze wolk, bij haar broertje moet ik mezelf regelmatig de tijd gunnen om die roze wolk op te zoeken. 

Ik ben zwanger!

Wat een verschil was het ook. Bij deze zwangerschap waren mijn vriend en ik er bewust mee bezig, bij Anne kwam het als een onverwacht cadeautje. Bij Anne slikte ik de pil gewoon door. Ik werkte vol op in de horeca, studeerde en deed bestuur in onze studentenvereniging. Onregelmatig leven, slecht eten en constant genoeg aan mijn hoofd. De pil slikte ik bewust door omdat ik geen zin had om me ook nog bezig te houden met die rode duivels 1x in de maand. Maar toen kreeg ik een vreemd gevoel in mijn buik. Hij voelde wat strakker, ik voelde mijn darmen raar doen en ik moest constant naar de wc. Mijn eerste gedachten, ik zou wel blaasontsteking hebben of wat anders geks. Bij de huisarts moest ik even liggen, de huisarts voelde en drukte in mijn buik. Niks deed pijn, en ik moest even mijn plasje inleveren, waar een stickie door heen ging. Ik was alleen naar de huisarts gegaan want ik dacht "ach, ik zou wel antibiotica mee krijgen en over een week gaat het weer beter". Maar ik kwam met iets heel anders thuis, een baby in mijn buik. De woorden van de huisarts staan nu nog steeds vers in mijn gedachten "Mevrouw Westerhof, u bent zwanger". Ik kreeg al app-jes van mijn vriend, "wat zei de huisarts". Maar wou niet zeggen via de telefoon, dus ik wachtte tot hij thuis kwam. We hadden altijd naar elkaar geroepen "als ik/Nienke zwanger zou zijn laten we het weghalen". Ja grote praat tot er opeens een kleintje in je buik zit. Ik weet nog goed, ik wist gelijk dit is mijn kindje en ik hou haar (in mijn hoofd wist ik al dat het een meisje was). Ik was heel bang voor de reactie van mijn vriend. Ik was bang, ik wou hem niet kwijt raken maar kon me voorstellen dat hij haar niet zou willen. Hij is 4 jaar jonger dan mij, hij was op dat moment 22. Toen hij thuis kwam had ik het niet meer, ik zat als een bolletje op de bank, in tranen. Hij rende op me af en snikkend vertelde ik dat ik zwanger was. Zijn reactie was zo ongelooflijk positief, zo enthousiast en zo opbeurend dat mijn tranen al snel weg waren. We zouden er voor gaan, maar hoe? We namen eerst een week voor onszelf. Even een week geen school, geen werk, geen verenging. De dag nadat we achter mijn zwangerschap kwamen was er een mega groot feest in onze bar, een cocktailpartyXL ik zou cocktails maken en mijn vriend zou portieren. Ook dit hebben we maar niet gedaan. Ook wist ik nog niet hoe lang ik zwanger was. 
Het leuke is wel, ook deze keer kwamen we een dag voor dat specifieke feest er achter dat ik zwanger was. Deze keer hebben we wel beide gewerkt.

De eerste echo

Na anderhalf week wachten hadden we de eerste echo. Omdat we aan de telefoon hadden verteld met welke klachten ik naar de huisarts was gegaan mocht ik dus al binnen anderhalve week komen. En dan ga je liggen, mijn buik was eigenlijk nog plat. Er kwam gel op mijn buik en de echo kop ging er op. We zagen wazig wat strepen, en toen haalde de echoscopiste de echo-kop al van mijn buik. Mijn vriend en ik waren verward "ik moet er even een andere kop op zetten", vertelde ze. Nieuwe kop er op, en ja hoor daar lag een mooi klein kindje te spartelen. Hoofdje, armpjes, benen, een gaap, het was zo perfect. "Ik ga even meten, zo kan ik jullie vertellen hoe lang u al zwanger bent". De uitslag, al 20 weken. Al 20 weken lang woonde er een klein mini mensje in mijn buik, en alles was gezond. Mijn eerste reactie was ook "kun je al zien wat het is?". Nooit gedacht of mijn vriend het wou weten, het kwam er gewoon uit. En mijn vermoeden klopte, een klein meisje. Trots als pauwen liepen we de deur uit. Ik kon alleen maar staren naar de foto`s van mijn dochter. Toen we thuis kwamen zei mijn vriend "We noemen haar Anne, naar je opa". Mijn eerste gedachten waren dan ook "ja, natuurlijk". Toen we later terug rekende wanneer Anne verwekt had moeten zijn, dat was in de week van het overlijden van mijn opa.  Als of het zo moest wezen.

De echo van Kruimel was toch even anders dan met Anne. Kruimel kwam voor het eerst op de foto met 9 weken. Een klein wurmpje waar nog geen mensje van te maken viel. Een hartje wat klopte, mini armpjes, een echt wurmpje. En nog 11 weken in spanning zitten, wat zou Kruimel zijn?

Vertellen

En dan is alles goed, alles is duidelijk. Wij wisten wat we zouden, en hadden het zelfs financieel uitgezocht of twee studenten een kind kunnen opvoeden. En wat blijkt, je hebt het bijna beter voor elkaar als student dan als niet student. Extra studiefinanciering, toeslagen, kwijtscheldingen. Eerst gingen we naar mijn ouders. We kwamen net weg bij de intake van de verloskundige en we belden mijn ouders op of ze thuis waren voor een kop koffie. Die hadden al gelijk wat door, we bellen nooit voor een kop koffie. Mijn vader had al een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. En toen we het vertelde was het net een vuurwerk uitbarsting bij oud en nieuw. Toen we vertelde dat ik ook al op de helft was, was het even verwarrend. Maar ze waren ongelooflijk blij. Een paar dagen later gingen we naar mijn schoonouders toe. Ook daar met een excuus op de koffie. Ze waren wat minder spontaan dan mijn ouders, ze moesten wennen aan het idee. Logisch, mijn vriend was op dat moment nog maar 22 en vol op in de studie. Het duurde even wat langer maar uiteindelijk waren ze trots en verliefd op hun kleindochter.  

Met Kruimel waren de reacties nog emotioneler. Natuurlijk hebben we heel wat beleeft tussen de aankondiging van Anne en Kruimel. Van Kruimel hebben we dan weer heel vroeg verteld. Dit omdat we midden in een verhuizing zaten, en mijn ouders wouden me aan het schilderen hebben de volgende dag. Ik vond dat heel eng met een kleine in mijn buik. Ook zouden we dat weekend al over gaan en dat betekend zware dingen tillen. We gingen bij mijn ouders eten en we gaven wat hints. Eerst hadden ze niks door. Tot dat we zeiden "ja eind november hopen we er met z`n drieën te wonen". Tranen met tuiten hebben we gehuild. En ik heb de rest van de week geen zware dingen hoeven te doen. Dat weekend kwamen mijn schoonouders, we deden de zelfde mededeling, en ook bij hun tranen met tuiten. 

Babykamer

De babykamer waren beide keren in no time af. Bij Anne hebben we nog opnieuw behangen, in ons nieuwe huis hing wit behang wat er nog goed uitzag. Anne had een heel stoer kamertje. De kleuren rood en crème op de muren en overal Nijntje. De verloskundige moest altijd lachen om ons. Vooral toen we rond week 26-28 vertelde dat de babykamer al af was, dat we de naam al wisten en we er gewoon klaar voor zijn. Bij Kruimel wist al voor dat we het geslacht wisten de kleuren voor in het kamertje. De zelfde meubels staan er in, alleen nu zijn de muren gewoon wit. Maar alle spullen waren lime-groen. Ik vond het een stoere kleur voor zowel een jongen als een meisje. Maar geen Nijntje te vinden in de kamer van Kruimel. Nijntje hoort bij Anne, nu is overal Jip en Jannetje.

Verloskundige / Gynaecoloog

Bij Anne stonden we gewoon onder begeleiding van een verloskundige. Ik deed het goed, Anne deed het goed. Wel kregen we 2x een extra groei echo omdat we er laat zijn achter gekomen. Maar er was geen geen enkel probleem, tot week 35 toen begon het. Vocht vasthouden, mijn bloeddruk steeg langzaam. Maar ik mocht van mezelf niet klagen. Het was toen ongelooflijk warm, we woonden in een appartement dus natuurlijk had ik klachten. Elke dag, soms meerdere keren de trap op en af lopen twee hoog. Boodschappen doen op mijn fietsje, boodschappen omhoog slepen. Drie weken later werd ik opgenomen in het ziekenhuis, met een HELLP. Ja het vocht was niet goed. Ook waren mijn klachten die ik niet serieus nam. Hoofdpijn, ik moest van mezelf gewoon meer drinken. Misselijk, ja komt door de hitte. Pijn bij mijn ribben, ik heb een kindje die er tegen aan drukt. Ik werd opgenomen met een bloeddruk van 140/90. 

Nu ga ik elke keer met spanning naar de echo, en gynaecoloog. Kruimel word extra in de gaten gehouden omdat Anne overleden is aan wiegendood. Ik wordt extra goed in de gaten gehouden omdat ik een HELLP heb gehad. Woensdag mogen we weer. Dan krijgen we ons zoontje weer te zien. Tot nu toe hou ik geen vocht vast, die ik heel rustig aan, haal geen grote boodschappen meer en het is gelukkig geen 30 graden. Maar ben al wel een paar dagen af en toe misselijk en gisteren had ik even een half uurtje last bij mijn ribben. Maar sinds vanochtend voel ik me goed. Woensdag wordt ik weer na gekeken dus doe het mooi rustig aan. 

Bevallen

Ik keek toen niet tegen de bevalling op en nu ook niet. Beide keren was/is het zeker dat ik in het het ziekenhuis ging/ga bevallen. Alleen toen werd ik ingeleid, was ik verzwakt door de HELLP en wist ik niet hoe ik mijn weeën moest opvangen. Nu wordt ik goed in de gaten gehouden, zo ziek als de vorige keer ga ik denk ik niet worden. Ik ga nu op zwangerschapscursus en ben goed voorbereid. De vorige bevalling duurde maar 6 uur, daar teken ik eigenlijk nu weer voor. Maar ja je weet nooit hoe het loopt. Ook al ben ik 1 december uitgerekend mijn voorgevoel zegt dat hij eerder komt. Ik heb gekeken als ik op 19 november beval ben ik beide zwangerschappen precies even lang zwanger geweest. Maar het is aan hem of de gynaecoloog wanneer ik beval.

Toekomst 

Ja, en dan komt de meest spannende periode van ons leven denk ik. Met Anne hadden we alles al in beeld. We zagen alles al voor ons. Toen zijn we na 8 weken van onze wolk af getrapt, zijn we door een hel gegaan, hebben we de ergste pijn van ons leven gevoeld. Waarom moest ze zo kort in ons leven zijn? Voor mijn idee ben ik 18 weken zwanger geweest en hebben we 8 weken met ons meisje gehad. Dat is heel kort, dat was heel oneerlijk. We hadden haar niet gepland maar ze was meer dan welkom in ons leven. Kruimel`s zwangerschap duurt al 35 weken, en we hebben hopelijk een hele toekomst met hem. Maar durf het vaak niet in te beelden. Ik koop geen kleertjes boven maatje 62, geen speelgoed, heb een wieg klaarstaan naast het bed. Ik wil niet nog een keer een kindje loslaten. Kruimel ga ik anders van genieten. Ik wil geen moment missen. De eerste 8 weken worden hel en hemel. We gaan maximaal genieten met maximale angsten in ons achterhoofd. Ik kan niet wachten op de eerste huil van onze Kruimel. 

XoXo