35 Weken. Bijna hoogzwanger

Met nog maar 5 officiële weken te gaan begint het nu toch wel echt serieus te worden. Hoewel het vanaf 37 weken pas echt 'veilig' is om haar geboren te laten worden betrap ik mij er op dat ik mijzelf toch wel bewust ben van mijn lichaam. Ik voel ineens van alles. Dat deed ik natuurlijk wel al eerder maar nu ga ik er meer op letten. Elk krampje, elk zeurtje en elk ander ongemakje hou ik goed in de gaten. Ik voel mij op zich nog prima en de laatste controle bij de verloskundige was ook prima. Mijn bloeddruk nog steeds heel netjes, groeicurve van mevrouwtje en van mijn buik ook gemiddeld en geen rare klachten verder. Geen hoofdpijn, geen duizeligheid en geen misselijkheid. Zelfs nog steeds geen vochtproblemen. Voeten zijn nog niet in de buurt gekomen van baby olifantjes formaat. Laat staan serieuze olifantenpoten. Zoals je veel zwangere vrouwen het wel eens hoort benoemen. 

De laatste loodjes gaan nu in. Ik heb het al een paar keer om mij heen gehoord. Ik stond zelf nog niet eens echt stil bij dat begrip. De laatste loodjes. Wie ik? Verrek ja...de zwangerschap komt bijna tot een eind. Wow! Ik ga bijna de 8e maand in. Ik. Ja ik ja! De maanden zijn serieus omgevlogen. Ik voel mij bijna een rare in het zwangerschapswereldje. Ik ervaar het bijna compleet anders allemaal. Zo heb ik ook NOOIT in deze periode ook maar 1 keer gewalgd van mijn lichaam. Die gewoon echt wel veranderd is. En niet positief. Die buik is prachtig de rest tja uhm...duidelijk dat er toch 10+ kilo bij is. Heb al even niet meer op de weegschaal gestaan. Boeit mij eigenlijk ook niet heel veel. Mijn man is nog even verliefd op mij als 8 maanden geleden. Toen ik met mijn zandloperfiguurtje in een knalrood jurkje pastte met een mooie riem om mijn taille. Een taille die ik waarschijnlijk voorlopig niet meer terug ga zien. Who cares?! Ik draag al 35 weken een wondertje in mij! Dat is mij veel meer waard. En mijn man ook. Mijn lichaam heeft er voor gezorgd dat zijn DNA en dat van mij samen gesmolten zijn tot een heel nieuw individu. Een uniek meisje. Een beetje van papa en een beetje van mama. Maar vooral heel veel van haar zelf. 

De intake met de kraamzorg hebben we nu ook gehad en 19 september volgt de laatste echo. Hoe bizar. De laatste echo. Dat was nog niet zo lang geleden een ver van mijn bed show. Ik denk terug aan de eerste echo. Toen 6 weken en 4 dagen. Een klein boontje. In nog niks herkenbaar als een mensje. En nu...een baby die bijna 'af' is. Die niet meer compleet in beeld past en waarvan haar neusje letterlijk platgedrukt werd bij de vorige echo. Toen 32 weken. 

Nog even en dan word ons geduld beloond. Dan mogen we zonder beeldscherm er tussen zien hoe perfect ze is. Mijn nieuwsgierigheid is immens groot. Maar bovenal kijk ik uit maar het moment dat ik haar kan delen met haar vader. Ook daar ben ik volgens mij een uitzondering in. Ik wil haar niet voor mij alleen houden. Ik heb haar straks met alle trots en liefde 9 maanden gedragen. Maar nu kijk ik vooral uit naar het moment dat ze in de grote en sterke armen van haar papa ligt! De liefde die ik nu al voel bij dat idee alleen al..onbeschrijfelijk!  

Ik ben gelukkig! En dat grote geluk zal zeer binnenkort nog veel groter worden. Wanneer 2 toch echt 3 gaat worden!