Snap
  • Zwanger

34 weken zwanger: Mijn achtbaan

Ze zeggen de tweede zwangerschap lijkt sneller te gaan. Je hebt er al 1 rond lopen die je aandacht vraagt. Kon ik maar achter Anne aanvangen

Is dit je eerste?

Hoe vaak ik de vraag krijg, is dit je eerste? Mensen gaan er automatisch van uit. Ik heb er geen andere rond lopen. Als je bij ons thuis komt ligt er niet over speelgoed, er staat geen speelgoedkist, geen box. Er kruipt geen actief meisje rond zoals het zou horen. Maar toch zijn er hints dat Kruimel niet de eerste is. Er hangt een grote foto van een paar weken oude baby aan de muur. Een prachtig meisje met een scheve lach (precies haar vader) en pret oogjes. Er staat een kist met de naam Anne, een blauwe vlinder, een foto, een kaartje, knuffel en 8 kaarsjes. Tegenwoordig 9 kaarsjes. We hebben 8 kaarsjes, 1 voor elke week dat Anne bij ons is geweest en 1 om Kruimel een goede reis te laten hebben. 

Vaak corrigeer ik mensen wanneer ze zeggen "Je weet nog niet wat je te wachten staat". Ze willen je dan met alle goedheid in hun hart je alles vertellen over de wondere wereld wat ouderschap is. Maar we weten hoe het voelt als je de kleine voor het eerst ziet/ruikt/hoort, we weten wat gebroken nachten zijn. We weten wat echte liefde is, we zijn het kwijt geraakt aan wiegendood. Maar soms laat ik het wiegendood gedeelte weg. Ik vertel dat we al een dochter uit juni 2013 hebben. Ik vertel nooit hoe oud ze is. Ze zou nu 1 jaar en 4 maanden zijn, maar dat is ze niet, ze is 8 weken. Ze blijft altijd een baby, ze zou nooit rond rennen en praten. 

Maar soms laat ik mensen, als ik ze niet ken, als ze zo enthousiast doen. Soms wil je andere mensen niet van hun bubbel af schieten. Als ze dan vertellen over de eerste keer met zoveel liefde en gevoel. Je luistert dan, je denk "dit weet ik", maar je houd je stil. Je wilt mensen niet bang maken, niet met een zwaar verhaal belasten. Vooral niet als het even een gesprekje is met iemand die je totaal niet kent in de bus of in een winkel. Maar dat voelt nooit goed. Ik doe het dan voor andere mensen, het liefst wil ik ze gelijk vertellen dat dit nummer twee is en dat ik uitgerust uit zie omdat  mijn meisje in de hemel is. Want ik kan me voorstellen dat wanneer Anne er nog was ik niet overal op tijd kon zijn, uitgerust, de tijd lijkt te hebben. Ik denk dat Anne een meisje was geworden die precies wanneer je weg wou opeens "vies" was. Anne zou een meisje zijn geworden waar je altijd je handen vol aan zou hebben. Als moeder heb je gewoon het gevoel hoe je kindje gaat worden. En Anne die in alles een kopie van der vader is was gewoon een klein, actief, humoristisch meisje geworden. Dan heb ik het wel over de zelfde "pesterige en irritante" humor als haar vader. Zoals de hele tijd mama roepen en als je vraagt wat er is zou ze met een lach op haar gezicht hebben gezegd "niks'. En ik zou er alles in de wereld voor over hebben om dat te kunnen meemaken. Maar dat gaat niet, dat komt niet, ze is van ons afgenomen.

Achtbaan

Als ik denk aan de toekomst van Kruimel dan ben ik soms optimistisch en soms zo onzeker als de pest. Ik denk dan "hoe groot is twee keer wiegendood" of "ga ik hem wel zien opgroeien". Ik wil die pijn niet nog eens voelen, die pijn wat volgde na het telefoontje "schat je moet nu naar huis, Anne is dood". Mijn vriend is met steun, met berg, mijn hou vast. Hij heeft Anne toen gevonden, hij heeft andere angsten dan mij. Ik heb de angst dat ik niet zonder Kruimel de deur uit durf. Hij heeft de angst om alleen met hem te zijn. De eerste 8 weken worden denk ik het zwaarst. En vooral de dag dat Anne overleden is. Ik denk dat ik niet naast het bedje weg ga. En weet je, dat is prima. Ik mag me voelen zoals ik me nu voel. Ik mag verdriet hebben om Anne, ik mag onzeker zijn. Maar ik mag (van mezelf) geen over beschermende moeder worden die haar kinderen niet de vrijheid gaat geven. We wonen in een kindvriendelijke buurt met een speeltuintje voor het huis. We hebben allemaal dieren, mijn schoonouders hebben een boot waar we waarschijnlijk wel eens mee weg gaan. Onze kinderen (Kruimel en zijn latere broertje(s) of zusje(s)) moeten de wereld leren kennen. Ik ben er van overtuigt dat kinderen die buiten komen, die de wereld proeven een betere toekomst hebben. Maar dat betekend dat ik ze dingen moeten laten ontdekken, zoals boompje klimmen, zwemmen in de polder (bij mijn schoonouders), mee op motor tochtjes met mijn ouders. Wiegendood is maar 1 ding waar je je kleintje aan kan kwijt raken. Op dit moment heeft wiegendood mij in zijn macht. Ik moet daar uitgroeien. Ik moet vertrouwen krijgen in mezelf, in mijn kindje. 

34 weken zwanger

Zucht, nog 6 weken en ben uitgerekend. Gaat het als bij zijn zus, zou die er over 4 weken al kunnen zijn. Maar het kan ook zo zijn dat hij er over 8 weken pas komt. Van mij mag die wel (zonder de hellp van de vorige zwangerschap) wel over 4 weken komen. Ik heb het wel gehad. Ik wil Kruimel knuffelen, ik wil gebroken nachten, ik wil borstvoeding geven en ik wil vertellen hoe hij echt zou heten. Ik ben nieuwsgierig hou hij er uit ziet. Ik hoop geen kopie van Anne maar wel dat je kunt zien dan ze zus en broertje zijn. Ik wil weer mama kunnen zijn. Ik ben mama, maar kan nu geen mama zijn. Ruim een jaar sta ik "droog". Mijn geest, mijn hart, mijn armen zijn er klaar voor. Ik wil Kruimel in mijn armen sluiten en hem aan kunnen kijken. Ik ben benieuwd hoe hij ruikt, hoe hij lacht en hoe hij je aankijkt. Ik weet hoe mooi het is, hoe bijzonder. Ik weet wat me te wachten staat, ik ben ongeduldig. 

In mijn hoofd blijft er wel altijd een vreemd idee. Als Anne niet was overleden, was ik momenteel niet zwanger geweest van dit wondertje. Als Kruimel straks in mijn armen ligt ga ik verliefd zijn, ik hou nu al van hem en elke dag wordt dit meer. Was Anne niet overleden, had ik Kruimel straks niet in mijn armen. En dan stel ik mezelf de vraag, als je de tijd terug draait en je kon Anne`s overlijden voorkomen, zou je dat doen. En dan wordt ik verscheurd "Ja, ik wil Anne terug. En ook een kleine nee want dan zou ik Kruimel niet hebben/krijgen". Dan hadden we namelijk niet de bewuste keuze gemaakt om dan voor ons tweede kindje te gaan. En hadden we dan wel de kennis dat Kruimel zo leuk is, zo actief, druk, mooi mannetje zoals die nu al is. Ik wil Anne terug, en ik wil Kruimel. Soms zie ik mezelf zitten, Anne naast me als trotse grote zus en dan heb ik Kruimel als pasgeboren baby in mijn armen. Anne geeft dan haar broertje een kusje en ze is blij, ze is stoere grote zus. Dit beeld komt steeds vaker in me op. Mijn hart scheurt dan een beetje, dit gaat nooit gebeuren.Ik wil mijn beide kindjes kunnen knuffelen. Nog een paar weekjes en ik kan er weer 1 knuffelen. En Anne zou ik altijd in mijn hart moeten knuffelen en in er altijd moeten bij denken. 

XoXo

9 jaar geleden

Ik lees je blogs wel vaker. Je kunt het goed verwoorden. Het lijkt me echt heel moeilijk waar je door heen gaat en bent gegaan... En dan ook nog die fijne zwangerschapshormonen erbij... Veel sterkte en geniet ook nog van je zwangerschap!