33 weken zwanger, het komt steeds dichterbij!

Tegenstrijdigheden 

Mijn kernwoorden zijn heel tegenstrijdig en staan soms echt haaks tegen over elkaar. Zoals twijfels en zekerheid. Ik twijfel steeds over mijn eigen gezondheid. Vaak duizelig, last van mijn heupen, oefenweeën en voorweeën zijn eigenlijk orde van de dag. De hellp die ik mijn vorige zwangerschap heb gehad plaagt me nog altijd. Het werkt eigenlijk als een druk op je mentale gezondheid. Bij de hellp ben ik zo ziek geweest dat ik bijna levenloos in dat ziekenhuisbed heb gelegen. Mijn vriend heeft doodsangsten doorstaan, ik vergat te ademen, ik wist niet waarom ik een zuurstofmasker op had en wist ook niet waar ik eigenlijk mee bezig was. Ik wil deze bevalling wel meemaken, ik wil die weeën kunnen opvangen en weg puffen zoals het hoort. Maar vreemd genoeg wordt ik steeds zekerder over Kruimel en hoe het gaat zijn als hij er is. Mijn vriend en ik hebben `s avonds vaak lange gesprekken over hoe we het gaan aanpakken, hoe we het gaan doen. Kruimel is geen Anne, en Anne is geen Kruimel. Anne is dan misschien overleden aan wiegendood maar ze was perfect gezond, een diva, een gevoelig meisje die het liefst de hele dag tegen papa en mama aan lag, ze was ons knuffelkontje. In de buik had ik al door dat ze gevoelig was, mijn dromen vertelde me dat er "iets" was. Ik droomde altijd over een kindje die zich niet liet horen, Anne heeft zich die eerste 8 weken echt wel laten horen, maar toen was het stil. Bij Kruimel droom ik juist over een vrolijk actief mannetje. Anne was in mijn dromen altijd een baby, Kruimel is soms een baby, maar meestal ook ouder. Ik haal hier toch zekerheid uit. Ik ben normaal niet zo zweverig, maar na het overlijden van je kindje zoek je naar betekenissen en signalen puur om jezelf "beter" te laten voelen. Kruimel is in mijn buik ook anders dan Anne. Anne was wel druk maar heel anders druk dan Kruimel. Kruimel draait heen en weer, kan niet stilliggen en wanneer hij trapt dan doet het echt mega zeer. Anne lag meer stil maar rekte zich vaak uit of wiebelde met haar benen en had wel een paar keer per dag de hik. 

Emoties

Sinds Anne is overleden heb ik mijn emoties eigenlijk altijd de vrijheid gegeven, nu nog altijd wel. Als ik wil huilen doe ik dat ook. Maar nu de komst van Kruimel dichter bij komt huil ik anders. Ik huil minder snel en ik maak me sterkt voor mijn kleine ventje. Mijn moeder gevoel komt steeds meer naar boven. Sterk worden voor mijn ventje, zorgen dan Kruimel geen klap krijgt van mijn rouw. Hij mag me zien en horen huilen, maar ik ben ook zijn moeder en deze moeder is meer dan alleen een rouwende vrouw. Ik bedacht me opeens dat ik al weken niet naar het grafje van Anne ben geweest. Ik denk nog elke dag aan mijn meisje, ik praat nog elke dag met haar. Maar nu de komst van Kruimel voor de deur staat is het grafje heel confronterend. Ik voel me er stiekem schuldig over, ik moet ook voor mijn meisje zorgen, haar grafje moet er mooi bij blijven liggen. Gelukkig ligt ze naast mijn opa begraven, en mijn oma gaat er nog trouw elke week heen. Ook al is mijn oma 85 ik weet dat ze de komende weken ook goed voor Anne zorgt. 

APK keuring 

Afgelopen woensdag was het weer zover. De APK keuring voor moeder en kind. Ik krijg regelmatig groei echo`s en ook woensdag kwamen we ons ventje weer te zien. Om 8:10 uur in de ochtend, ik was nog niet helemaal wakker en mijn vriend had er al een paar uur werken op zitten. Mijn vriend loopt stage in het ziekenhuis dus hij kwam aan in zijn "zuster" pakje. Samen keken we weer trots naar ons mannetje die lekker lag te draaikonten op de echo. Daar ging een armpje, kijk hij maakt een vuistje, "auw" dat was een trap. Na alles op gemeten te hebben kregen we wederom te horen dat hij precies op het gemiddelde van de groeicurve groeit. Ons zoontje doet het helemaal goed. Daarna is het tijd voor mama, en ook mama blijkt goed gezond te zijn. Bloeddruk van 100/55, het is dus logisch dat ik regelmatig duizelig ben. De tip van de gynaecoloog "doe het rustig aan". Mijn gedachten gelijk " nee, dat kan ik niet, dat wil ik niet, ik doe al niks meer". Maar goed alles voor Kruimel en mijn gezondheid zeggen we dan maar.

Kiespijn

En dan krijg je er op vrijdagavond ook nog de ergste kiespijn ooit. Mijn tandarts had al gezegd dat die verstandskies er uit moest, maar mijn gynaecoloog rade het af zolang ik er geen last van had. Het feit dat wanneer je een kies trekt er een open wond ontstaat en je mond een plek is van bacteriën had hij het liever niet. Ook mag je als zwangere vrouw niet alle pijnstillers. Maar afgelopen vrijdag was de kiespijn zo heftig, ik had geen keuze, hij moest er uit. Daar bij komt ook nog dat ik tandartsangst heb dus die zaterdagochtend liep ik huilend van de pijn en me ontzettend druk te maken. Toen ik mezelf een kop thee met honing gemaakt, mezelf streng en opbeurend toegesproken, de kleine Kruimel in mijn buik uitgelegd wat er aan de hand was en vervolgens naar de tandarts gegaan. Mijn broer speelde taxi voor mij en heeft me er heen gebracht. Ik vond mezelf verdacht kalm en was alleen maar met Kruimel bezig. Ik denk dat er ook constant een hand van mij op mijn buik heeft gelegen. Het trekken was verschrikkelijk, ik beval nog liever dan die worsteling van 10 minuten. "Hij is er uit" zei de tandarts vrolijk, ik dacht "je mag hem hebben rot mens". Nu zit ik nog met het gevoel in mijn mond of ik op mijn kaak ben geslagen door een moker, maar zonder enige pijnstilling kom ik er door. Ik wil niks slikken, als ik pijn heb doe ik de ontspanningsademhaling die ik op zwangerschapsgym heb geleerd en verrekt het werkt.

Deze week

Rustig aan doen, ik doe mijn best. We gaan een nachtje naar Amsterdam om samen met vrienden te dineren in het donker. Ook gaan mijn moeder en ik het wiegje die we van mijn schoonmoeder kregen verder bekleden. Ook komen mijn schoonouders en broertje een middag + avond langs. Maar ik zou mijn best doen om mijn rust te pakken. 

XoXo