24.2 zwanger & kans op extreme vroeggeboorte

Laat ik mezelf en ons even voorstellen, ik ben Joëlle 24 jaar zwanger van mijn eerste en heb een relatie met Randy en wonen samen met zijn 3 geweldige jongens! Een drukke maar gezellige warme boel in huis. 

Laten we terug gaan naar 30 september, een dag die als normaal begon het enige gekke sochtens was mijn buik, nu had ik de weken ervoor al wat last van hardere buiken maar volgens mijn vk was dat niks om druk over te hoeven maken, zo gezegd zo gedaan het is me eerste kindje dus wat weet ik er nou van?? Elke zwangere vrouw zal het wel hebben dus niet zeuren en doorgaan was mijn motto!

Maar deze ochtend voelde het wel wat anders dan anders, me buik was hard maar werd ook niet meer helemaal zacht... Nu maakte ik me nog niet zo druk en begon gewoon aan ons routine zoals elke ochtend en stond er eigenlijk niet meer zo bij stil, tot aan het einde van de middag dat mijn buik toch ook wel begon te steken, omdat ik best koppig kan zijn soms en niet gauw wil bellen voor niks, vonden randy en ik dat we toch maar even de vk moesten bellen... haar advies: bel even naar de huisarts want het klinkt alsof je een blaasontsteking hebt. 

Alleen had de huisarts geen plek die dag, dus toen moest ik braaf gaan wachten tot na 17u zodat ik naar de huisartsen post kom gaan, zo gezegd zo gedaan nog even de woonkamer tussendoor opgeruimd en samen met randy gekookt, lekker met zijn alle aan tafel gezeten en gegeten, de steken waren ondertussen krampen maar dat hoort toch ook wel bij een blaasontsteking? De vk zal vast wel gelijk hebben, ondertussen de tafel afruimen en de HAP bellen en verassend genoeg mag ik meteen heen! Okee dan! Super fijn dat hebben randy en ik nog wat aan onze avond!

Aangekomen bij de HAP netjes geplast in het bekertje en afgegeven bij de balie, maar na 45 min nog geen uitslag? Heel raar.. uiteindelijk gaat de deur open en komt de dokter binnen, en zegt: mevrouw ik wil toch even aan uw buik voelen en luisteren. Oh okee? Tuurlijk.... de arts luistert en kijkt en drukt en voelt, en na een paar minuten kijkt ze op, heel serieus en zegt: ik ga je nu doorsturen naar de afdeling gynaecologie want ik denk dat je aan het bevallen bent. 

Er ging in die 5 seconden erna ontiegelijk veel door mijn hoofd en mijn eerste reactie was in de lach schieten, ik kijk naar de arts en zei, neejoh weeën? Het voelt niet zo pijnlijk hoor! Dat lijkt me stug! Ik ben nog maar 24.2 weken zwanger! Maar de arts stond erop en ik moest NU naar de gyneceloog.. 

Dus snel randy even een appje gestuurd dat t wat langer duurt, en op naar de 5e verdieping.. 

En daar begon de hele sneltrein aan emoties, angsten, gesprekken, binnen 60 min lag ik in de ambulance met zwaailampen en sirene op naar Amsterdam. 

Daarin vertel ik meer over in me volgende blog!