2016 - van kwaad tot erger

Even het achtergrondverhaal naar aanleiding van mijn eerste post (ik ga proberen het zo kort mogelijk te houden): In 2016 studeerde ik in Nijmegen en Thom, mijn (toen nog) vriend, in Eindhoven. We woonden al 2 jaar met vrienden in Den Bosch, dus het werd tijd voor ons eigen plekje. 

We vonden een leuk appartementje in Venlo en begin augustus gingen we verhuizen. De dag na de verhuizing had ik ontzettend last van mijn schouder. 'Vast teveel en te zwaar gesleept' dacht ik. Twee paracetamol erin en door, er moest gepoetst en uitgepakt worden!

Maar naarmate de weken verstreken werd de pijn alleen maar erger en er kwamen steeds meer gekke kwaaltjes bij: een pijnlijke hoest, geen eetlust, nachtzweten, en uiteindelijk twee gekke bulten achter mijn oren. Bezoekjes aan de huisarts leverden niets op. Rustig aan doen was het advies.

Na 4 weken waarbij de kwalen alleen maar verergerden en het zoveelste huisartsbezoek zei ze: ga maar eens bloed laten prikken en een longfoto laten maken op het ziekenhuis. Zo gezegd zo gedaan, alleen voelde ik me zó slap dat het bloedprikken niet van een leien dakje ging 😅 ik besloot direct naar huis te gaan en de volgende dag de longfoto te laten maken.

De volgende dag raap ik mezelf bij elkaar, pak de bus naar het ziekenhuis en laat een longfoto maken. Ik ben nog geen uur thuis als ik gebeld word door de huisarts: NU DIRECT METEEN terug naar het ziekenhuis. Ze weten niet wat ze zien op de foto en mijn bloed zag er absoluut niet goed uit. 'Pak je spullen en ga direct naar de SEH, daar gaan ze verder testen met je doen. Ik heb je vriend al gebeld die is onderweg naar huis'. 

Kut. Kut kut kut. Wat moet ik nu doen?? Ik bel mijn vriend in paniek en begin te huilen. Wat betekent dit? Wat is 'niet goed'? Hij stelt me gerust en belt een taxi; OV duurt te lang.

Als verdoofd gooi ik wat spullen in mijn tas; de oplader van mijn mobiel, een flesje water. Geen idee wat ik nodig heb. In de taxi zit ik als verdoofd voor me uit te staren. De taxichauffeur ziet aan mijn gezicht dat er iets is en vraagt: 'ben je ziek?'. Ik knik en zeg: 'uhu, zoiets ja'. Goedbedoeld zegt hij: 'maar je ziet er helemaal niet ziek uit hoor!'. 

Aangekomen op de SEH word ik direct naar een kamertje gebracht, moet ik op een bedje gaan liggen en worden er vanallerlei testen uitgevoerd. De meneer die de testen uitvoert begint me bij te praten: mijn bloed zag er absoluut niet goed uit, maar in Venlo zijn ze niet gespecialiseerd in bloedziektes, dus ik word doorverwezen naar het MUMC+ in Maastricht. Bloedziektes? Laat dat alsjeblieft niet betekenen wat ik dénk dat het betekent...

Mijn vriend komt binnen en wordt bijgepraat. We besluiten een taxi te pakken naar het MUMC+, want we hebben geen auto en het OV duurt te lang. In de taxi begint hij onze ouders in te lichten en belt hij mijn mentor met het nieuws dat ik voorlopig even niet naar school zal komen.

Eenmaal aangekomen in Maastricht zitten mijn ouders al te wachten in de wachtruimte van de SEH. Ook daar worden we naar een kamertje geleid en na bijna 5 uur aan testen en wachten komen er 2 artsen het kamertje binnen: 'We hebben slecht nieuws. Je hebt een bloedziekte genaamd T-cell Acute Lymfatische Leukemie. Normaal krijgen voornamelijk kleine kinderen of oudere mensen deze ziekte. We gaan direct beginnen met de behandeling, dus voor vruchtbaarheidsbehoud is absoluut geen tijd. Je mag dit weekend nog naar huis om je spulletjes te pakken en tijd met je familie door te brengen. Zondagavond meld je je weer en maandagochtend gaan we direct beginnen.'

Te veel dingen schieten door mijn hoofd: geen vruchtbaarheidsbehoud?! Maar hoe zit het dan met mijn kinderwens? Het enige waarvan ik al sinds dat ik klein ben zeker van ben: ik wil moeder worden! En wat zijn mijn overlevingskansen dan?! Hier konden ze mij geen antwoord op geven behalve: geen tijd, éérst de behandeling starten en kijken hoe dat verloopt. Dán pas weer over andere dingen nadenken. Ik zal tenminste 6 weken in het ziekenhuis moeten verblijven. Het zullen er uiteindelijk zelfs bijna 8 worden, met nog talloze dagen en weken in de 3 jaar die daarop volgen.

Uiteindelijk is het nog een heel verhaal geworden, maar het is dan ook veel om te vertellen! 

De rest bewaar ik voor de volgende keer.

Liefs,

Yvonne