Snap
  • Zwanger

2012, mijn reis naar geluk.

Een heel persoonlijk verhaal over mijn reis naar het moederschap. Dit is mijn eerste schrijfpoging, ik hoop dat iemand er iets aan heeft.

 Voor mij begint de "rollercoaster" in het jaar 2011. Begin dat jaar besloot ik het roer om te gooien.

Ik had jaren een keurige baan, veilig in mijn geboorte stadje, ging nooit uit maar was een echte huis miep. Wat had het me opgeleverd? Sleur, verveling en wat ikzelf het vervelendst vond: werkeloos. Mijn baas was vorige december over de kop gegaan en ik dus al enige tijd het internet aan het afspeuren naar een nieuwe job.

En daar stond hij dan, nietvermoedend op de laatste pagina van mijn week krantje, die ik door een speling van het lot een keer WEL opengeslagen had. Bemanning gezocht voor cruise ship. Ervaring niet vereist.

Op 18 maart zei ik huis en haard vaarwel en begon ik mijn avontuur, werkend op een riviercruise schip. Als een van de eersten aangekomen op de vertrekdag, zat ik zenuwachtig in de kantine, wachtend op mijn  nieuwe collega's. Laten we wel wezen. Een collega niet mogen is vervelend maar er dan ook nog mee vast zitten op een boot...... de gedachte benauwde me nogal. Een zucht van verlichting: de meesten waren normaal!

Als laatst kwam er een nogal lompe man, van rond de 30, binnen stampen. Grote mond, stoere verhalen en aan zijn taalgebruik kon je horen dat hij uit Rotterdam kwam. De barman. Eerste gedachte? Wat een eikel! Laat die maar uit mijn buurt blijven.....

Het zal jullie niet verbazen, dat na nauwe samenwerking en het instant samen wonen, er al gauw stelletjes ontstonden. Onze lichting kreeg al gauw de bijnaam: de loveboat crew. Mij niet gezien! Tot (na wat een eeuwigheid leek, maar achteraf gezien pas een maand geduurd had) de vonk oversprong. Met jawel.... de irritante en lompe barman!

Uiteindelijk hebben we 6 maanden samen op de boot gewoond en gewerkt. Na het seizoen wisten we het zeker: we konden niet meer zonder elkaar..... 3 maanden later was ik zwanger van mijn eerste kindje!

De oplettende lezer zal gemerkt hebben dat ik een verantwoordelijke huismus was, voor ik mijn partner tegen kwam. Dit komt omdat ik nooit een stabiele jeugd/opvoeding heb gehad en ik snakte juist naar veiligheid en stabiliteit. Een van de redenen daarvoor was mij  alcoholistische vader (met Border Line). Jaren had ik geen contact gehad met de man. Mezelf beschermen tegen zijn waanzin, noemde ik het. Het kindje in mijn buik veranderde alles. Ik besloot mijn stoute schoenen aan te trekken en hem te bellen met het nieuws van mijn zwangerschap. Verbaasd was ik, toen hij opnam en ik automatisch begon met "pap...". Iets wat ik jaren niet gezegd had.

Die eerste drie maanden waren zalig! Ik was kotsmisselijk maar ik had me nog nooit zo goed gevoeld. De band met mijn vader werd beetje bij beetje hersteld. We hadden elkaar jaren niet gezien, dus gesprekstof genoeg. Het voelde goed. In de tussentijd logeerden ik en mijn partner, bij mijn moeder, tot we ons eigen plekje konden vinden. Dit leidde tot erg veel irritatie tussen mijn moeder en mijn partner waardoor er echt iets moest veranderen. Ik werd gek van die twee! Mijn vader kwam met de oplossing. In zijn complex was een apartement (lees: kamertje) vrij gekomen en hier konden we zo heen verhuizen. 

Zo gezegd zo gedaan. Met gezonde twijfel over het zo dicht bij mijn pa in de buurt wonen, zijn we verhuisd. En wat bleek? Ik had de tijd van m'n leven! Het huis was te klein, ik trok veel te veel met die oude gek op maar ik genoot van iedere minuut. O wat had ik die man gemist! Mijn gekke, excentrieke vader die veel fouten had gemaakt, maar wie ik nu eindelijk na 22 jaar geaccepteerd had voor wie hij was.

Drie maanden in de zwangerschap, stierf mijn vader ten gevolge van overmatig alcohol misbruik. Mijn opa (zijn vader) stierf 3 weken later (20-2-2012) Ik denk aan een gebroken hart, zijn wil om te vechten was weg.

Alles voelde als verdoofd. Ik mocht niet verdrietig zijn (van mezelf) want stress is niet goed voor een ongeboren kind. Ik kon niet meer thuis zijn want alles deed me aan hem denken, ik moest alles zelf regelen, van gesprekken met de lijkschouwer tot de crematie...... Ik zette mijn gevoel stop en ging door op automatische piloot. 

Drastische veranderingen maken tijdens periode van rouw en zwangerschap is niet slim. Toch deed ik het. De situatie van ergenis tussen mijn moeder en partner escaleerde. Ik verhuisde 200 km verderop. Ik kende daar niemand en was hoog zwanger. Ik gunde mezelf geen tijd om te rouwen of te wennen (of uberhaupt te voelen). De vreugde van de eerste maanden was weg. Mijn zwangerschap werd zwaarder en ik was doodongelukkig. Zoveel emoties gierden door mijn lijf...... mijn partner? Onder het mom "ik weet het ook niet" betrapte ik hem er steeds vaker op hele avonden weg te gaan naar zijn vrienden. Met uiteindelijk als gevolg dat ik dagen en nachten alleen zat. Eenzaam.

Na de geboorte van mijn zoon, 30-07-2012, krabbelde ik weer een beetje op. Ik had mijn emoties weg gestopt en was goed geworden in het doen alsof alles okay was. Dat mijn partner me meer en meer in de steek liet (zelfs in de kraamweek iedere avond weg was) leek me niet te deren . Alles deed ik alleen: borstvoeding, luiers verschonen, s'nachts eruit. Niet omdat ik geen hulp wou, maar omdat ik er niet om wilde vragen.

Die december kwam de volgende verassing: ik was weer zwanger. Wat? Hoe? Ik was aan de pil! Het bleek dat ik tot die 1○/○ uitzonderings gevallen behoorde. Na die schok verwerkt te hebben (en het toch stiekum wel leuk te vinden) kwam de volgende.... oudejaarsdag kreeg ik een miskraam.

Kapot van verdriet was ik. Ik kon het niet uitleggen. De zwangerschap was ongepland, ik was pas een week of 10 zwanger, ik wist het pas net...... wilde ik dan zo graag (en snel) nog een kind? Het onbegrip van mijn partner deed een schepje bovenop mijn verwarring. "Je bent toch gewoon ongesteld geworden? Het was nog geen echt kindje". Nee? Ik had het in mijn hoofd al een naam gegeven...

Juli 2013. Zwangerschapstest gedaan want ik voelde me 'vreemd'. Ik was nog niet eens overtijd... ik wist het gewoon en ja hoor: twee dikke vette strepen. Bingo! Alle nare gebeurtenissen spoelden mijn lichaam uit. Deze keer zou alles anders zijn: ik zou er nu echt van gaan genieten.

De vreugde werd groter met iedere stap die ik deed. Er groeide iets in mij. Niet alleen een baby: hoop. Ik heb toen mijn partner voor de keus gesteld. Blijf bij ons een wees een vader, of ga weg en blijf weg. Ik ben alleen met mijn zoontje (dat onddanks alles een heerlijk jochie was geworden) verhuist. Terug naar mijn geboorte stadje. Mijn partner had nu echt tijd om na te denken.

Een half jaar heb ik het als single mom gered. Hoewel mijn partner regelmatig op bezoek kwam, en ik hem gewoon betrok bij het gezin en de zwangerschap, wilde ik even niet meer samen wonen. Gewoon om te zien of het beter was zo. Raar?

Na de nodige irritaties onderling, domme acties en gevoeloze opmerkingen over en weer moet ik toch bekennen: wij vormen samen weer een gezin. Mijn dochter is ter wereld gekomen op 20-2-2014 (sterfdag van mijn opa). Zij en haar broer zijn het mooiste wat me ooit is overkomen en wat er ook gebeurt, wij redden het wel samen. Alle gebeurtenissen van afgelopen jaren (dit is nog maar een deel ervan) hebben mij een sterker mens gemaakt; een betere moeder. Het besef dat ik het echt wel alleen kan, heeft mij een betere partner gemaakt. Ik laat niet meer over me heen lopen. Door niemand!

Nu kan ik zeggen, voor mij geen zwangerschappen meer. Beide zwangerschappen waren zowel fysiek als mentaal erg zwaar en door mijn laatste hebben mijn rug en bekken een flinke opdonder gehad. Ik wil nu genieten van mijn kinderen!

Ik geloof heilig in mijn beschermengelen daarboven. Als ik in de ogen van mijn zoontje kijk zie ik mijn vader lachen. Twee druppels water. Toeval? Ik denk het niet.

Wat er ook gebeurt in het leven: maak er wat van. Vecht ervoor. Uiteindelijk wordt het beter. Mijn kinderen zijn mijn beloning en ultieme geluk.

9 jaar geleden

Het terug verhuizen heeft mij echt goed gedaan. We zijn er nog lang niet, maar we komen er wel... Bedankt voor je reactie!

9 jaar geleden

Tranen in mijn ogen tijdens het lezen van je blog. Wat moet jij een moeilijke tijd hebben gehad, en daarbij ook nog een 2 mensen verliezen! Ik vind het zo knap van je dat je het allemaal alleen hebt gered. Het is moeilijk om tegen je partner te zeggen dat hij maar even moet nadenken en hem voor de keus te stellen, maar je hebt er wel goed aan gedaan en zo de juiste keuze gemaakt. Als moeder zijnde met notabene 2 kids, moet een vader er ook zijn voor de kinderen en jou niet elke avond alleen laten zitten. Ik denk dat het goed is dat je weer in je geboortestadje woont, bij je oude bekende en vooral vertrouwde mensen om je heen! Ik vind je echt een bikkel, veel succes en geluk samen!