20 weken echo en popteam

De afgelopen weken waren zeker weer afzien met die warmte en kwaaltjes. Wat een drama.. 

Het hield maar niet op! Alhoewel ik ondertussen al wel iets beter kon eten gelukkig, dit geeft je toch wat meer energie. 

Maar dan al die afspraken, psycholoog.. kost zoveel energie! Ik was echt me handvaten kwijt en wilde deze samen met de psycholoog weer terug krijgen. 

Komt ze met een whiteboard oefening.. Dit is dus echt niks voor mij en dan sla ik compleet dicht! Wat ook deels door de GAS* komt. Dit zag ze gelukkig al vrij snel en zo besloten we het anders te doen.

Ik leerde hierin dat het oké was om kwaad te zijn op de vader, maar hier niet in blijven hangen. Ik leerde hoe ik het beste ermee om kon gaan zoals even iets in huis gaan doen of even lekker wandelen.  En het belangrijkste, ik moest leren het een plekje te geven. Want wie niet wil kan je niet dwingen..

(GAS is een gegeneraliseerde angststoornis wat inhoud dat je constant piekert. Of het nu goed of slecht is, deze dame denkt altijd 10 stappen vooruit of juist achteruit. Een voorbeeld, je krijgt de spijker niet in de muur, ondertussen ben ik al bezig met 10 verschillende oplossingen, en dit kan heel ver gaan tot aan welke hamer ik voor welke spijker moet gebruiken, ik heb hiervoor verschillende behandelingstrajecten doorstaan en heb het nu grotendeels in de hand gelukkig. Alleen de hormonen gooide even roet in het eten tijdens het zwanger zijn)

Uiteindelijk een aantal weken aangemodderd maar er kwam verbetering in me humeur, en denkwijze. (Helaas niet de hormonen en kwaaltjes) ik wist mezelf steeds beter en sneller rustig te krijgen als ik weer eens boos was op vader. 

Ondertussen gaat het met de kleine heel goed! Groeit lekker goed, voel nu ook echte serieuze bewegingen echt zo gaaf!! Me buikje begint ook eindelijk te groeien. Want daar was nog weinig van te zien( zie foto 20w)

En dan na weer een aantal weken wachten en vele afspraken verder mochten ik en oma de kleine weer bewonderen, de 20 weken echo is toch wel spannend hoor. 

Ik heb een heel knap neefje die is geboren met 24 weken. Met de 20 weken echo schoot de vloer onder ons vandaan toen we het verschrikkelijk nieuws kregen dat deze kleine jongen nooit levensvatbaar zou zijn. 

Dus ja ik ging met het lood in me schoenen naar de verloskundige ondanks dat ik heel nieuwsgierig was naar wat het werd!! Me gevoel zei keihard een meisje, en me gevoel zit er niet vaak naast. Behalve bij geslachten raden daar zit ik dus altijd naast... En Jaaa het werd dan ook een prachtige gezonde jongen die goed op de maat zit! Ooh wat was ik blij maar de tranen waren van geluk en verdriet. Want ja deze kleine man zal nooit zijn eerste grote neef Jules ontmoeten. 

Ik heb deze dag daar dan ook veel bij stil gestaan. Mis je nog elke dag kleine man. Je was zo mooi! Maar je bent nu veilig bij opa Peter op de regenboog. 

Oja, ook vader had ik het nieuws doorgestuurd. Maar uiteraard geen reactie... helemaal niets... bizar he. En dat terwijl die er al 2 rond heeft lopen. Maar dit heeft mij dag niet verpest!! 

De dag erna dan ook me collega's en vaste gasten getrakteerd op een negerzoenmet blauwe muisjes. 

En yeeaahh over de helft! Zullen de lichamelijke kwaaltjes dan weer gaan afnemen? Ik had echt alles behalve bekken instabiliteit (gelukkig)

Wordt vervolgd.