2 buiken 2 kansen! Dit moet lukken, zou je denken..

Maria(27) & Bibi(43).

Zwanger worden en een kindje krijgen is niet vanzelfsprekend.

Ik schrijf dit omdat ik het echt even kwijt moet. Bijna niemand in onze omgeving kent ons verhaal. Het is natuurlijk een beknopte versie, want onze rollercoaster van 3 jaar is moeilijk te beschrijven in 2 a4tjes. Toch ga ik dit proberen.

Mijn kinderwens is altijd al heel groot geweest. Als klein meisje schreef ik in vriendenboekjes bij de vraag 'wat wil je later worden……?' MAMA.

Toen Bibi en ik elkaar leerden kennen stak ik mijn kinderwens niet onder stoelen of banken. Bibi had nog nooit echt nagedacht over moeder worden, omdat ze de juiste partner nooit was tegengekomen. In 2017 zijn wij getrouwd. De wens om samen ouders te worden werd steeds groter. Alleen gaat dit bij ons nu eenmaal niet zo gemakkelijk als bij een hetero stel. Een paar maanden na de bruiloft wisten we het zeker. Wij gaan ervoor! En wij zijn een traject gestart om zwanger te worden. Wij hebben gelukkig 2 buiken, dus 2 kansen! Zo staan we hierin. Alleen hadden we nooit kunnen bedenken dat het zo zwaar zou worden voor ons.

Even wat achtergrond informatie. Bibi is geadopteerd. De afgelopen jaren is er veel in het nieuws geweest over babyfarms/adoptie fraude/gestolen kinderen en vorige week zijn zelfs alle adopties uit het buitenland stopgezet! Allemaal afschuwelijk. Het is helaas met grote waarschijnlijkheid dat ook Bibi's papieren niet kloppen. Dit is haar enige houvast, haar roots, haar hele identiteit. WEG! Van al haar papieren en documenten klopt waarschijnlijk niets. De vraag 'wie ben ik dan?', komt steeds vaker bij haar naar boven. Ze heeft echt fantastische, liefdevolle ouders en familie. Ze had het niet beter kunnen hebben. Maar de gelijkenis en herkenning die ik heb met mijn ouders en familie, heeft zij niet. De wens om iets van haarzelf te hebben, iemand waarin ze zichzelf herkent wordt steeds groter.

Vanwege Bibi's leeftijd was de keuze snel gemaakt dat zij eerst zou gaan. De intake was super spannend. Bloedonderzoek, echo, gelukkig was alles goed. Onze fertiliteitarts zei 'je eierstokken zien er uit als die van een vrouw van 28!'. Ons geluk kon niet op. Hup, kom maar op met dat zaad!

We begonnen met het IUI traject (bij deze behandeling wordt ‘opgewerkt’ zaad vlak voor ovulatie hoog in de baarmoeder gebracht). Wij waren in het begin vrij nuchter. We zien het wel. Toch was elke maand bloed spannend, zou het? Maar na 6 keer werden we toch wat onzeker. De arts schreef haar medicatie voor. We waren weer hoopvol. Maar ook de 3 opvolgende pogingen faalden. We hadden tegen elkaar gezegd IVF doen we niet hoor! Maar nu zijn er 9 pogingen IUI geweest. Hoe nu verder? De arts was duidelijk. Wil je moeder worden of wil je zwanger zijn? Voor Bibi stond moeder worden voorop. Ongeacht uit welke buik ons kindje zou komen. Maar Bibi had het gevoel dat we er nog niet alles aan gedaan hadden. De wens iets van haarzelf te hebben werd steeds groter. We hebben de grens verlegd en we besloten te starten met het IVF traject.

Weer begon Bibi met zwangerschapvitamines, geen alcohol, geen sushi, geen koffie enz.. We wilde er ALLES aan doen om dit te laten slagen. Wij gingen gezonder leven. De eerste keer injecties, de hormonen, tabletten, de emoties waren heftig. We zaten in een rollercoaster. Emoties gierden door haar lijf. We waren er continu mee bezig.

De eerste IVF poging was hoopvol. Er waren 18 follikels aangeprikt en er ontstonden 8 embryo's. Er bleef één embryo over voor de verse terugplaatsing. Ze moest deze eerste keer IVF-punctie alleen doorstaan. Want mijn werk wist van niets. Dat was voor mij vreselijk, Maar Bibi was zo sterk! Maar helaas ontstond er geen zwangerschap.

De medicatie werd wat aangepast zodat er nog beter eitjes zouden rijpen. Poging 2.YES 23 follikels aangeprikt en er ontstonden 18 embryo's! Ongelofelijk! De arts was enthousiast! WAUW. Hieruit ontstonden uiteindelijk 6 goede embryo's. Er waren een aantal terugplaatsingen. Die helaas faalden, er kwam geen zwangerschap. Ze had ook behoorlijk last van de punctie omdat er zoveel follikels aangeprikt waren. Bibi zat deze keer tegen overstimulatie aan door de medicatie. Ze heeft een week erg rustig aan moeten doen en ze had een dikke buik van al het vocht. Er kwam nog één terugplaatsing uit deze IVF poging. Een week na terugplaatsing kreeg Bibi zwangerschapsverschijnselen: misselijk, hoofdpijn, pijnlijke borsten. Zou het dan toch? Het kon ook van de medicatie zijn. Dat waren namelijk dezelfde bijwerkingen als zwangerschapsverschijnselen. Erg verwarrend. Na een paar dagen deden we een zwangerschapstest. YES '2-3 weken' ZWANGER! We konden ons geluk niet op! Hier hadden we zo lang op gewacht!! Wij hebben gelijk onze fertiliteitarts gebeld. Wij konden over een paar weken terecht voor de eerste echo. Ik was nog wat gereserveerd. Ik kon het niet geloven tot ik het met eigen ogen zou zien. Bibi was ervan overtuigt dat alles goed was. Zij voelde zich zwanger. Onderweg naar de echo fantaseerden we over de toekomst met ons kindje.

Eenmaal binnen namen we gespannen plaats. De arts riep ons binnen en na een praatje startte ze met de echo. Na even zoeken, zei ze 'ik zie helaas geen hartje meer'. Het was stil, we wisten even niet waar we het moesten zoeken. Helaas, mocht het niet zo zijn. We kregen medicatie mee om de zwangerschap af te breken. Daar was Bibi goed ziek van. De miskraam verliep voorspoedig, maar met heel veel verdriet.

Een week later op koningsdag video belde onze beste vriendin. Ze zwaaide trots met haar positieve zwangerschapstest in beeld, 'het was meteen weer raak!' zei ze. Ik heb enthousiast gereageerd. Maar toen ik ophing, hebben we samen zo hard gehuild, er brak iets. We konden even niet blij zijn. We hadden zo veel hartpijn. Na al die maanden kwam alles er even eruit. Ze heeft nog steeds geen idee, want ze weet niets van ons traject. Ik wilde haar geluk niet wegnemen door haar te belasten met ons traject. Inmiddels is ze twee keer mama geworden en zijn wij heel blij voor haar. En zijn wij echt DOL op haar kinderen!

Bibi's lichaam was van slag door de puncties, het miskraam en alle medicatie. Ze kreeg veel bloedingen en bij de controle bleek dat ze adenomyose heeft. Dit is een vorm van endometriose. Hierdoor bleven de embryo's niet zitten. Het was vreselijk om dit te horen. We waren er kapot van. Had ze nog wel kans op een zwangerschap? De arts adviseerden een maand rust en dan weer verder kijken. Maar de tijd drong, Bibi was bijna 43 en dan stoppen de IVF behandelingen voor haar. We besloten door te gaan.

Poging 3. De laatste keer, nu moet het lukken! Wij bleven positief. De laatste IVF poging ging door. Alleen zou er sowieso geen terugplaatsing zijn, omdat haar baarmoeder te onrustig was door de adenomyose. De embryo had dan te weinig overlevingskans. Ze was daarom gelijk na de punctie gestopt met alle medicatie om een zwangerschap tot stand te brengen/houden.

Bij de voorgaande keren zijn er altijd embryo's overgebleven. Wij gingen er vanuit dat dit nu ook het geval zou zijn. Er kon immers nu geen terugplaatsing plaatsvinden. Dus het moest wel! Voor de volgende maand. YES er zijn 8 embryo's ontstaan! Toen begon de afvalrace. Na 3 dagen waren er nog 4 embryo's. Wat een opluchting! We gingen er vanuit dat de embryo's over 2 dagen ingevroren zouden worden. Dan konden ze teruggeplaatst worden zodra Bibi's baarmoeder rustiger was.

We kregen na 2 dagen een telefoontje van onze fertiliteitarts, 'helaas is er geen een embryo goed genoeg om in de vriezen'. BAM dat was een klap in ons gezicht, dat hadden wij totaal niet verwacht. Ze verteld verder, 'maar er is één embryo die vandaag vers teruggeplaatst kan worden'. De celdeling van de embryo was te traag. Het was niet goed genoeg om in te vriezen. Het was onze enige en laatste kans. Heeft het zin? Gaan we dit doen? De kans is zo klein dat dit slaagt. De baarmoeder was niet voorbereid, te troebel en het baarmoederslijmvlies te dun. Maar iedere kans is er één. Dus zijn we halsoverkop de auto in gestapt om dit embryo te laten terugplaatsen. Het was extra spannend. Het was nu of nooit meer. We waren ook realistisch. Het was ondanks onze hoop, geen verrassing dat de zwangerschapstest een paar weken later negatief was. Helaas, het mocht niet zo zijn.

Ik kan niet goed omschrijven wat dit met ons doet. Iedere keer de hoop, de onwetendheid, de spanning en daarop volgend de teleurstellingen zijn echt slopend. Wat een rollercoaster van emoties, dromen en realiteit! Steeds weer het verdriet. Iedere keer verleg je weer je eigen grenzen. Mensen kunnen zich dit niet voorstellen, tenzij je het zelf meemaakt.

We moeten nu dit hoofdstuk afsluiten. Bibi zal nooit meer biologisch moeder worden. Dat valt zwaar, heel erg zwaar. Het zal tijd kosten voor haar om dit te verwerken. Ze is zo sterk, dat vind ik bewonderenswaardig. Ze heeft nu een bepaalde rust over zich heen, omdat ze er echt ALLES aan gedaan heeft. Dat ze ooit mama word is een feit! Daar blijven wij voor vechten! Gelukkig hebben wij ontzetten veel steun aan elkaar. Onze liefde overwint alles.

Gelukkig hebben we nog een buik. Terwijl we het ene hoofdstuk proberen te sluiten, opent het volgende. Onze rollercoaster gaat verder. Ik ben inmiddels zelf gestart met het IUI traject. Wij gaan nu naar poging 4. Ik kan alleen maar hopen dat het bij mij wat voorspoediger verloopt. Nu vliegen mijn emoties alle kanten op… Bibi zei vorige week 'ik kan niet wachten om ons kindje in jou buik te voelen'

Duimen jullie mee?

Het maakt niet uit hoelang het nog duurt.

WIJ WORDEN MAMA'S.