2 kleine meisjes

Sinterklaasavond, een avond met cadeautjes en gezelligheid. Dat ik die avond mijn laatste blog zou schrijven als zwangere waarin ik aangeef dat het goed is als de meisjes willen komen, maar dat het misschien toch beter is als ze nog even blijven zitten had ik nooit verwacht. Gelukkig heeft de bed en bankrust er voor gezorgd dat we tot 35,5 zijn gekomen, maar dat de bevalling stiekem al bezig was, dat had niemand verwacht.

In de nacht van 6 december begin ik rond half 4 onderbuikkrampen te krijgen (gisteravond na het avondeten had ik ook zo'n kramp, maar ik dacht dat het mijn darmen waren), het lijken mij indalingsweeën te zijn die niet met regelmaat komen. Ik begin te klokken maar kan geen enkele regelmaat ontdekken: 8 minuten, 15 minuten, 5 minuten, 20 minuten, 6 minuten en zo gaat het maar door. Rond half 7 kan ik echt niet meer in slaap komen en besluit ik om een pittenzak warm te maken om te kijken of het weg zakt, en dat is ook wat er gebeurd. De krampen gaan weg, dus op naar de douche om de dag te beginnen. Maar na het douchen komt het weer op en komen de weeën iets sneller achter elkaar, maar nog steeds zonder regelmaat. Ik roep vriendlief dat hij Quin naar school moet brengen en dat ik ga bellen naar het ziekenhuis om te vragen of ik mag komen voor controle want volgens mij gaat het dit weekend gebeuren.

Wanneer ik telefonisch mijn verhaal heb verteld aan de verpleegster van de kraamafdeling krijg ik als antwoord dat ze denkt dat het niets is, toch wil ze het even overleggen met mijn gynaecoloog. Deze besluit dat ik die ochtend nog mag binnen lopen voor een CTG om te kijken wat er gebeurt. Terwijl mijn vriendlief op zijn gemak de hond gaat uitlaten pak ik nog gauw wat spulletjes bij elkaar, omdat ik van binnen weet dat ik niet meer thuis ga komen, ondertussen wordt de frequentie van de onderbuikweeën iets heviger maar nog steeds zonder regelmaat.
Om half 10 lig ik voor de zoveelste keer op een verloskamer aan de CTG. Na nog geen 15 minuten horen we een harde POK, vriendlief en ik kijken elkaar aan en ik zeg heel verbaast: mijn water is gebroken, trek mijn schoenen uit. Ondertussen druk ik op de bel en binnen een paar tellen staat de verpleegster aan mijn bed en constateert dat het inderdaad vruchtwater is. In een mum van tijd staat de verloskundige en nog een verpleegster aan mijn bed. Er wordt geconstateerd dat ik al volledige ontsluiting heb, artsen worden opgepiept, infuus wordt ingebracht, bed wordt in orde gemaakt, couveuse staat paraat. Niet snel daarna knapt ook de andere helft van de vruchtzak.

De gynaecoloog waarvan ik al hoopte dat ze mijn bevalling zou doen loopt met een grote glimlach naar binnen, het geeft mij vertrouwen om haar te zien, ook al hebben we geen geboorteplan, ze weet wat we willen. Mijn weeën zijn nog niet heftig genoeg dus worden ze opgevoerd door het infuus, maar ook dan komt er een heftige en een zwakkere alleen moet ik deze wel echt weg puffen en dat heb ik nog niet gehad. Wanneer ik persdrang heb moet ik het aangeven en mag ik gelijk beginnen. Maar ja, wanneer heb je dat eigenlijk. Ik moet echt voelen of het een echte perswee is of niet, dit geeft mij wel de tijd om tussendoor even op adem te komen, al ben ik helemaal in trans. Het hoofdje van dame 1 is al in zicht en de CTG die haar hartritme registreert wordt losgekoppeld en verruilt voor elektrodes die ze vastmaken op haar schedel. Ik krijg een knip en nog geen paar minuten later is ze er, is haar navelstreng doorgeknipt en ligt ze bij mij op mijn borst. Wat is ze klein en mooi!

Terwijl de kinderartsen (3 stuks) haar onderzoeken moet ik door met de volgende bevalling. Aangezien deze madam nog steeds in stuitligging ligt worden er verschillende draaiversies geprobeerd. Deze mislukken en de gynaecoloog roept een aantal codes en termen die erop neerkomen dat de OK gereed moet worden gemaakt en er een gynaecoloog bij moet komen omdat het een keizersnede gaat worden. Ik raak bijna in paniek en de gynaecoloog heeft het door. Ze vraagt of ze mag voelen hoe ze ligt en terwijl ze dat doet beveelt ze mij om met de volgende wee zo hard als ik kan mee te persen. Vragen komen er niet in mij op. Het enige wat ik niet wil is een keizersnede en ik doe wat er mij gezegd wordt, wat erin resulteert dat dit dametje in stuit geboren wordt en al snel op mijn buik ligt. Ik ben helemaal in shock, ze is nog kleiner dan haar zusje, en het ging allemaal zo snel! Ook zij wordt al snel weggehaald voor onderzoek, de nieuwbakken papa gaat met zijn meisjes mee naar de kinderafdeling, de placenta wordt geboren. Dit alles in nog geen 1 uur en 15 minuten.

Na gehecht te zijn komt vriendlief bij mij kijken en terwijl we beschuit met muisjes eten verteld hij mij iets wat ik totaal niet had meegekregen. Dat er even stress was, dat had ik wel door. Dat het meer was dan alleen de stuitligging wist ik niet. De reden was, dat de gynaecoloog bij het inwendig onderzoek voelde dat de navelstreng om het nekje zat gewikkeld, ze wilde geen risico nemen en heeft de kleine meid in een perswee, in stuit naar buiten getrokken, snel afgerold en afgeknipt. Het had allemaal dus heel anders af kunnen lopen als ze hadden gewacht op de OK.