1ste afspraak fertiliteitspoli

Toch wel met tegenzin vandaag naar de afspraak gehad. Duurde eventjes voordat ik aan de beurt was. geluukig een arts die me al kent. Dus geen uitleg. Direct kijken. Mijn gezin was ook mee. Denk dat ik de volgende keer gewoon alleen gaat. Heeft toch geen nut om daar met zijn allen te gaan zitten. Stond binnen 10 minuten weer buiten. 

Ben een beetje negatief nu misschien maar dat komt ook omdat het tegen viel. 

Er is wel een eitje aan het ontwikkelen. Althans ze kon maar 1 eileider vinden. De andere had zich goed verstopt. Maar mijn eitje wat zich nu aan het groeien is is nog maar 4 mm groot. Waar normaal het nu al bijna 1 cm had moeten zijn. Dat valt dan wel erg tegen. Nu volgende week op de zelfde tijd als vandaag een afspraak. Normaal springt het eitje rond de 14 dagen. Bij mij zal het dus wel pas met een week of 3 springen. Dus heb nog even de tijd. 

Wel ga ik als het eitje groot genoeg is vragen of ze me een spuitje mee kunnen geven zodat het eitje dan binnen 24 uur springt. Ja we mogen vrijen maar we moeten er nu niets van verwachten. 

Nu had ik echt niet de hoop dat het al vergevorderd was. Maar had toch wel op meer gehoopt. pff baal hier echt van. Dat betekend ook als we dit pad blijven volgen ik misschien maar 3 hoogsten 4 poging heb om zwanger te worden. Voel die deur dus ook wel steeds harder dicht gaan. 

Waar een vrouw met een "normale" cyclus 12 tot 13 keer per jaar kans heeft om zwanger te worden. Is het bij mij met opwekken zelfs maar 3-4 poging. 

Voel me hier best wel verdrietig om en doet ook een hoop met mijn vrouwelijkheid. Voel me aangetast, ellendig en het gevoel van falen is enorm. Ook al heb ik 2 kinderen op de wereld gebracht. 1 dan wel veel te vroeg geboren en overleden. De andere is er nog steeds gelukkig en o wat is ze lief. 

Maar ik ben ook zo ontzettend bang dat het niet gaat lukken. Dat ik nooit het gevoel van iets meer compleet te zijn gaat bereiken. Terwijl ik wel hoop dat het gaat lukken en ook denk dat het gaat lukken. Maar deze weg is niet makkelijk. Al je emoties vliegen alle kanten op. Het idee van dadelijke weer opnieuw hormonen. Opnieuw de teleurstelling. Nu maar afwachten op volgende week. Dan zien we wel verder. 

Nu even met een bakje lekkers op de bank kruipen. Mag van mezelf altijd 1 of 2 dagen wat minder voelen na tegen vallend bericht. Daarna de draad weer oppakken. Zeker voor mijn dochtertje moet ik nu door. Die verdient een moeder die er ook voor haar is. Die gek met haar doet en geniet van het samen zijn. 

Is het me nog gegund om een kleintje in mijn armen te mogen houden?