19 jaar, alleenstaand en zwanger

Hallo , 

Sinds vandaag heb ik me aangemeld op Mamaplaats, omdat ik nieuw ben hier zal ik mezelf ook even kort voorstellen: 

Ik ben Loes, 19 jaar oud en in verwachting van een jongetje...

Hoe het is begonnen... 
Normaalgesproken bespreek je samen met je partner wanneer jullie aan kinderen willen gaan beginnen... Bij mij ging dat niet zo. Ik ben nogal het '' losgeslagen '' type, geen verantwoording en doet lekker waar ze zelf zin in heeft . 

Nu ben ik dus bijna 26 + weken zwanger en was dit niet gepland.
Ik was aan de anticonceptie en dacht dat dit ook voldoende was, de vader van mijn toekomstige kindje is niet meer in beeld en zelf ben ik ook niet boos op hem. Wij hadden geen relatie en het was een eenmalig ding...

We hebben het wel besproken en hij was ook de eerste die wist dat ik zwanger was/ben. Hij wilde er niks mee te maken hebben en eiste dan ook dat ik het kindje zo snel mogelijk weg zou laten halen. Ik besloot de keuze ook met mijn ouders te bespreken aan hun mening heb ik een hoop gehad...

Ze vertelden mij namelijk me te steunen hoe dan ook. Het weg laten halen van mijn kindje kon ik niet, de gedachte een levend mini mensje zijn leven te ontnemen omdat IK stom ben geweest viel in mijn gedachtegang niet in goeie aarde... 

Maar ik was niet alleen... Er is en blijft natuurlijk ook nog de vader van het kindje hem heb ik mijn keuze toen dus verteld.
Hij was hier niet blij mee en maakte al snel duidelijk dat hij hier ook niet bij wilt horen. Ik heb hem verder niks afgedwongen en heb het zo gelaten. Ik hoopte dat hij bij zou draaien maar helaas hij heeft niks meer van zich laten horen en mij ook overal op verwijderd en geblokkeerd. Ik persoonlijk neem hem niks kwalijk, hij wilde dit niet en ik heb de keuze gemaakt dit kindje te houden. Dit heeft in het begin ook voor veel stress gezorgd want het ideaal beeld is er nu niet meer (moeder vader en de kleine). Laatst met de eerste echo was ik helemaal in love, zo klein zo mooi en de hartslag voor het eerst horen. alles nog eigenlijk zo kwetsbaar maar al zo ontwikkeld . Heb ook zeker wel 3 uur thuis naar de foto's gekeken!

Toen kwam het moment om het familie en vrienden te vertellen... 
Familie van mijn vaders kant was positief en eigenlijk ook trots op me dat ik de dappere keuze heb gemaakt de kleine te houden en steunen mij dan ook en zijn zeer meedenkend. Mijn moeders familie was dit dus totaal niet en heb hier dan ook een fikse ruzie mee gekregen, zij vonden dat ik me leven vergooide en mijn kind toch geen toekomst kon bieden en het dan na me bevalling beter af kon geven voor adoptie! Zelf ben ik nogal een grofgebekt type en ligt mijn hart dan ook op mijn tong en dit pikte ik dan zeer zeker niet en van hun heb ik nu verder dan ook niks meer gehoord. 
De meningen bij mijn vrienden waren verdeeld, ben er veel kwijtgeraakt maar een paar zijn er toch gebleven en zij steunen mij dan ook. Mijn beste vriendin mag dan ook bij mijn bevalling zijn en de navelstreng doorknippen samen met mijn vader. 

Verder gaat alles nu zeer goed met mij en de kleine!
Aan het begin van mijn zwangerschap heb ik geen last gehad van kwaaltjes en dergelijke en hier was ik dan ook bezorgt om. 
Maar nu dinsdag mijn echo weer gehad en hij groeit zeer goed en is lekker actief (soms naar mijn idee iets te actief). Hij begint nu ook aardig hard te schoppen en dit voelt soms niet zo prettig.

Ik hoop met deze korte blog op eerlijke en leuke reactie's .
Verder ben ik ook wel in voor een leuk gesprek en hoop ik moeders te vinden die mijn situatie herkennen voor een gesprek. 

Groet 

Loesje 

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »