19 en een prenatale depressie

Het begin van mijn zwangerschap verliep aardig, naast het feit dat ik er achter kwam dat ik zwanger was toen mijn ex en ik net uit elkaar waren, misselijkheid die in de hand te houden was met omeprazol en bekkeninstabiliteit waardoor ik vanaf 20 weken gestopt ben met werken, waren er eigenlijk vrij weinig problemen en kon ik wel genieten van mijn zwangerschap. 

Helaas veranderde het met 29 weken en 6 dagen, die middag kreeg ik ineens vreselijke rugpijn, trekkend naar mijn linker bovenbeen. Ik dacht dat ik verkeerd was opgestaan en bleef rustig mijn ding doen. Toen ik 's avonds huilend van de pijn, die toen heel onregelmatig kwam en weer ging, bij mijn moeder op schoot lag was het tijd om toch maar de verloskundige te bellen en naar de praktijk te vertrekken. Daar aagekomen bleek uit een aantal onderzoeken dat het waarschijnlijk niet met mijn zwangerschap temaken had. We vertrokken op aanraden van de verloskundige naar de huisartsenpost, daar aangekomen kon ik niet meer door de pijn heen praten en kwam het om de 10 minuten. De huisarts die er zat zag mij echter niet tijdens de pijn, hij nam me niet serieus en wou me met een paracetamol naar huis sturen. Mijn moeder was het daar niet mee eens en eiste een doorverwijzing naar route 46, verloskunde. Ik werd doorgestuurd met een brief waar onder andere in stond dat ik een "zeer emotionele jongedame" ben.

 Na een hele waslijst aan onderzoeken bleek rond 3 uur snachts dat ik toch dreigde te bevallen. Er werd met UMC Utrecht overlegt of ik daar naar overgeplaatst kon worden maar ze zaten vol, in de ochtend zou er wel plaats zijn dus ik mocht tot dan in mijn vertrouwde plaatsje blijven met weeënremmers en longrijping. 's Ochtends bleek er toch geen plaats te zijn en werd ik overgeplaatst naar MMC Veldhoven. Hier heb ik 5 dagen gelegen met bedrust, ik kende niemand in de buurt en was door de gezondheid van mijn ouders grote delen van de dag in mijn eentje. Ik kreeg het aanbod om met een psycholoog te praten maar heb dat afgeslagen, achteraf heb ik daar spijt van omdat het vanaf het moment dat ik thuis was bergafwaarts ging.

 Ik leefde de laatste weken van mijn zwangerschap met een enorm gevoel van haat, dagelijks spookte door mijn hoofd dat ik voor abortus had moeten kiezen. Op momenten dat het echt slecht ging verzon ik wel een smoes om voor mijn veiligheid en die van mijn ongeboren zoontje naar het ziekenhuis te kunnen waar ik niet alleen zou zijn. 

Toen de kleine man niet met zijn billen van mijn bekken af wou heb ik gekozen voor een geplande keizersnede, hierdoor had ik een datum waar ik naar uit kon kijken, 16 april zou de kleine gehaald worden. Meneer wou niet indalen met zijn billen en hing letterlijk aan mijn huid waardoor ik ook nog eens met heel veel pijn liep. Een combinatie van de stuitligging, mijn mentale staat en mijn zwakke rug heeft ervoor gezorgd dat ik op de spoedlijst geplaatst werd waardoor de nieuwe datum 10 april werd. 

Toen ik me op 10 april meldde in het ziekenhuis ging het ineens heel snel. Ik had me voorbereid op de hele dag nuchter blijven en pas aan het einde van de dag aan de beurt te zijn. De verpleegkundige prikte om 10 uur een infuus voor vocht en nog voor ze de sticker er overheen kon plakken werd ze gebeld dat we ons klaar moesten maken om naar de OK te gaan. Om 11.29 is mijn zoontje geboren, vanaf het moment dat hij geboren is is er een enorme last van mijn schouders gevallen en ben ik verschrikkelijk verliefd op dat kleine mannetje. Wel heb ik duidelijk gemaakt dat ik nooit weer zwanger zou willen zijn en me de eerste 3 a 4 weken verschrikkelijk lusteloos gevoeld. 

Een week na de keizersnede kreeg ik een infectie en heb ik weer een heel aantal dagen opgenomen gelegen, door de antibiotica bevatte mijn melk niet genoeg vet en heb ik de borstvoeding op moeten geven. Sinds ik daarmee gestopt ben gaat het weer stukken beter met me ben ik geheel teruggekrabbeld van het feit dat ik nooit meer zwanger zou willen worden met de realisatie dat de situatie dan compleet anders is en niet één zwangerschap hetzelfde is.