9 jaar geleden
14 jaar van mijn leven
Mijn leven voor het zwanger zijn is heel 'normaal' geweest. Ik schrijf het tussen aanhalingstekens omdat er in ieder gezin wel iets speelt
Ik heb inmiddels bijna 14 jaar een relatie met mijn huidige partner. Dit is voor mij de 1e echt serieuze relatie. Ik ben pas 28 jaar dus ik ken hem langer dan dat ik alleen was. Hij is ook mijn 'eerste' (en enige) keer geweest. En daar begint het al. Hij was al eerder klaar voor seks dan mij en had op die leeftijd alle geduld. En de relatie voelde gelijk al goed. Zeker omdat hij in alles respect voor me had.
Na een half jaar deden we het voor de 1e keer en je raad het nooit. Condoom gescheurd. Ik voelde me met de week steeds meer licht in mijn hoofd en mijn lichaam voelde anders aan. Ook was ik op jonge leeftijd ongesteld geworden en had inmiddels een heel vast menstruatie patroon. Ik wist altijd wanneer ik ongesteld was. Zelfs toen ik pas een week overtijd was voelde ik de bui al hangen en ben gelijk heel eerlijk met mijn moeder gaan praten en we hadden besloten om het nog niet aan mijn vader te vertellen maar samen naar de dokter te gaan. En die bevestigde waar we al bang voor waren. ik was zwanger.
Ook 's avonds eerst met mijn vader gepraat. En diezelfde avond nog naar zijn(van mijn vriend) moeder geweest en met zijn vijven gepraat(van mijn vriend is overleden toen hij jong was). Wat een rare tijd is dat geweest. 'Ik' had besloten om een abortus te laten plegen. Mijn vriend had mij belooft mij te steunen in alles wat ik zou besluiten want hij was bij mij omdat hij van mij hield.
Nou ja. Ik was net 15 jaar en zwanger, zat toen in de 2e klas van de middelbare school. Ik had de logica dat ik niet normaal naar school kon als ik de zwangerschap zou uitdragen. Dus de abortus had ik doorgezet. Ik heb er nog tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Wel denk ik soms van, goh het zou nou al 12 jaar zijn en misschien wel naar de middelbare school gaan.Ondanks dat dit een hele moeilijke periode was. Hebben mijn vriend en ik dit overleeft.
In de 7 jaren daarna hebben we nog wel wat tegenslagen gehad. Zo is hij 1x vreemd gegaan wat hij mij eerlijk had verteld omdat hij er spijt van had. En mijn ouders zijn in die periode gescheiden en daar heb ik heel veel steun aan hem gehad. In januari 2006 is hij bij Defensie gaan werken. Maar vanaf eind 2007(kregen in 2000 verkering) ging alles ineens heel snel. We gingen in december 2007 samen wonen, in augustus 2008 vroeg hij mij of ik een geregistreerd partnerschap met hem zou willen aangaan (geldt hetzelfde als een huwelijk) omdat hij militair is en vanaf november 2008 ieder moment (op 32 uurs bestek) op uitzending kon gaan, en dan was alles juridisch geregeld mocht hem iets overkomen. Op 20-10-2008 is het geregistreerd partnerschap officieel met getuigen getekend.
Op 3 april 2009 ging hij officieel op zijn knieën en vroeg mij zijn vrouw te worden. Die heb ik met een volmondig JA beantwoord en sinds 20-10-2010 zijn wij officieel man en vrouw. Op 30 maart 2011 hebben wij de sleutel van ons eerste koophuis in ontvangst genomen. Op 8 januari 2013 hebben we samen besloten om zwanger te worden en het 'onregelmatige' leven achter ons te laten. Ik noem het maar zo want we waren ieder weekend wel bij vrienden en dan bleven we daar slapen. Op 6 juli 2013 heb ik een zwangerschapstest gedaan en bleek in verwachting te zijn (na een half jaar en laatste cyclus een ovulatietest te hebben gebruikt).
In een andere blog ga ik verder over mijn zwangerschap en mijn prachtige dochter.
Anoniem
sorrie hoor, maar respect kan ik hier echt niet voor hebben. Zelfs niet een klein beetje..... Je ben verantwoordelijk voor het leven dat groeit in je buik... Dat je het zelf echt niet kan, oke, daar kan ik in sommige gevallen inkomen, maar dan zijn er echt wel andere oplissingen dan ijskoud moorden.......
Anoniem
Wow wat een debiele reacties. 15 jaar en zwanger door een stom ongelukje... Nee joh tuurlijk drag maar 9 maanden lang een baby in je buik om deze daarna weg te geven met het risico dat deze op een bepaald moment met heel wat verwijten aan je deur staat. Of het risico dat zo'n kind terechtkomt bij heel verkeerde ouders. Jezelf afvragen hoe het er uitziet, waar het is, wat het doet, etc. Op school voor hoer uitgemaakt worden (kinderen zijn cru) Veel school missen door je zwangerschap Je hele toekomst naar de klote helpen. Nee, ik vind dat dit een beste keuze is geweest van deze mevrouw. Ik heb zelf heel jong een kind gekregen en besloten het te houden. Heel egoistisch eigenlijk, Niet omdat ik het kindje graag wilde, niet omdat ik geen abortus wilde plegen omdat het moord was, niet omdat ik zo ontzettend zeker van mijn relatie was nee, puur en alleen omdat ik me niet achteraf schuldig wilde voelen omdat ik het had laten weg halen. Begrijp me niet verkeerd ik ben ontzettend blij met mijn oudste en zou haar voor geen goud willen missen. Maar mijn jonge onbezorgde leven was in 1 klap voorbij. Jullie reacties slaan als een tang op een varken. En dikke vette pech voor de vrouwen die geen moeder kunnen worden, dat is geen reden voor een minderjarige om een ongewenste zwangerschap uit te dragen. Gewetensvraag voor jullie. Wat als ze was verkracht? Had ze het dan wel weg mogen halen? Als het antwoord hierop ja is zijn jullie hartstikke hypocriet want ook die baby heeft nergens om gevraagd en kan er niks aan doen hoe deze verwekt is. Wat als er iets gruwelijk mis is met het kindje? Mag het dan wel? Of zijn er ook moeders die een kind met een dodelijke spierziekte of ernstige geestelijke beperking willen adopteren? Verdiep je voor de gein eens in adoptie in Nederland.. dat is zo makkelijk nog niet een kind afstaan ter adoptie. Bah ik word hier helemaal boos van jullie reacties ik ga maar stoppen met typen voordat ik dingen ga zeggen waar ik spijt van krijg. Maar for the record, jullie sporen niet!!!
Anoniem
Wauw, ik blijf me erover verbazen hoe zwart-wit sommige mensen de wereld zien. Ik zeg niet dat 'iedereen' abortus moet laten plegen, ik zeg alleen dat iedereen het recht heeft om zijn/haar eigen keuze te maken. Afgestemd op de situatie waarin diegene zit. In bepaalde situaties is abortus dan het beste, in andere een adoptie en in weer andere het zelf opvoeden van je kindje. Door mijn werk zie ik veel jongeren waarbij het op jonge leeftijd is misgegaan, zij komen in dezelfde situaties als hun ouders en vervolgens gaat het weer mis. Die cirkel zal ergens doorbroken moeten worden en soms is dat met een abortus, soms juist niet. Ik heb er in elk geval respect voor wanneer iemand een dergelijke keuze kan maken, ik vond het al noeilijk. Want als ouders moet je de zorg wel kunnen dragen, ook als je kindje niet aan het ideale beeld van onze samenleving voldoet. Ik ben niet voor of tegen abortus. Het is een keuze, wanneer daar goed over nagedacht wordt en je de keuze maakt in het belang van je kindje en je eigen gezondheid en kunnen, is die goed. Wat die uiteindelijke keuze ook is.
Anoniem
En zlelfs al kan je het kind niet zelf opvoeden, dan zijn er in Nederland mogelijkheden gneoeg om het af te staan na de geboorte. Je vermoord toch je eigen kindje niet!!!!!! In wat voor wereld leven we???