13 een ongeluksgetal?

Jeetje wat gaat stiekem de tijd toch hárd. 
Het leek wel een eeuwigheid, toen ik op 17 oktober de afspraak maakte voor mijn 12 weken echo. Nou voor ik het wist was het 4 november. 

Zodra het echo ding (hoe heet dat eigenlijk) op mijn buik gezet werd, zag ik een heel duidelijk baby'tje. Maar wat lag hij/zij gek? Hij lag voorover. Ik schrikken natuurlijk. De dokter zei meteen: Ah ja, dit is wat wij een hangjongere noemen. Hij ligt lekker op zijn buik. Pfff opluchting. Hij moest wel hem even pesten, want om de combinatie test goed uit te kunnen voeren moesten we zijn neus en nekplooi goed kunnen zien en dat kon op deze manier niet.

Baby deed helemaal niets, liet zich niet pesten door druk op mijn buik of het hoesten/kuchen van zijn/haar moeder. 
Dan maar even staan, springen, dansen. DIt wilde ik sowieso doen, want alles zag er goed uit en we hoorde zelfs het hartje prachtig kloppen. 

Ik ging weer liggen, maar nog steeds niet gedraaid, we zagen hem wel lekker bewegen, maar niet naar z'n zij.
Maar hij lag wel goed genoeg voor de nekplooi. 1,5 mm dik, helemaal perfect dus en ook was er een neusbotje te zien. Dit waren allemaal goede dingen. 

Aan het einde van de echo vroeg ik of we nog één keer het hartje konden horen. De dokter zetten dus nog een keer dat 'ding' op mijn buik en waarschijnlijk raad je het al: de baby was lekker gekeerd en lag perfect. Alles erop en eraan. Werkende nieren, blaas, slokdarm, hersenen zien er perfect uit. 

Maar week 13 is gisteren nog perfecter geworden. Ik heb het goede nieuws namelijk gedeeld met mijn baas. Mijn angst was zo groot, dat zij dit helemaal niet zulk perfect nieuws zou vinden. Alles behalve dat bleek waar.
Ze reageerde zó lief en enthousiast en dacht meteen met me mee over een aantal praktische zaken. Heerlijke manier om het weekend zo te beginnen. Ik voel me een gezegend mens.