12 follikels!!

De zomer van 2016 waren we ruim een jaar aan het oefenen. Ik had alles wel geprobeerd. Van op de kop zitten, tot temperaturen en testen versleten. Maar ik wist dat er iets niet goed zat bij mij. Dat voelde ik aan mijn lijf. En nee, ik had geen abnormale cyclus. Alles werkte in die zin gewoon. Elke cyclus duurde 28 dagen (ongeveer). Niks mis mee. Maar huisartsen luisteren niet naar gevoel. Je hebt het maar te proberen, minstens een jaar. Ookal vertel je alles, over de klootzak van een ex die je opzadelde met chlamydia, het koperspiraal...er word niet geluisterd door een huisarts..  

Na een jaar mochten we (eindelijk) naar het ziekenhuis. Ik kreeg meteen een kijkoperatie nadat ik mijn gevoel had uitgesproken en mijn verhaald had verteld. En ja hoor.... verklevingen, een verstopte eilijder en een eilijder die verkleefd zit aan mijn darm, en gekruld zit om mijn eierstok. Kleine kans van 1% op een natuurlijke zwangerschap. Ze gaven het nog een half jaar om te proberen, anders kon ik meteen naar de ivf. Aan de ene kant zo blij! Aan de andere kant... wat nou als dat ook niet lukt? 

Januari 2017 mogen we! Hup die hormonen spuiten en met volle spanning naar de eerste follikel meting! De echografiste was erg blij te zeggen dat er 12 follikels zaten! Wauw!! Dacht ik. Niet teveel, niet te weinig. Maar er moest overlegd worden en we zouden de middag horen of er nog een meting zou komen of er al woensdag geprikt zou worden. We waren blij. Dit was goed nieuws. Ik ging opgetogen mijn late dienst in. Tot ik gebeld werd..... 

‘Sorry’ hoor ik de arts zegger , maar de echografist had niks mogen zeggen. Je hebt geen 12 goeie. Maar 3..... het voelde voor mij even alsof er iemand dood was gegaan. Maar... hoe kan dat?... ik heb het zelf gezien!! Dat klopt, zegt de arts, maar die zijn niet groot genoeg, het zijn er 3 die door kunnen voor een punctie, maar die punctie doen we eigenlijk pas bij 5.  Maar ho... wat zeg je nou? Kan het niet doorgaan? 

De arts verteld me dat, omdat ik gezond ben, geen overgewicht heb, blablablabla dat de kansen groot zijn dat het lukt, maar dat de keuze bij ons ligt. Hoe maak je zo’n keuze? Hoe neem je die beslissing? Na veel vloeken, tieren en huilen, bel ik met mijn man. Die belt weer met de arts en geeft de arts nog even een veeg uit de pan. Alles uit emotie... we voelde ons zo teleurgesteld. 

Mijn man zegt dat we er maar 1 nodig hebben. Dus we gaan ervoor. Woensdags hebben we de punctie en 3 goeie eitjes worden eruit gehaald. Mijn man moet het hokje in. Dan krijgen we te horen dat zijn aandeel, uit het niets, niet goed is.... mijn hemel!!! En nu?? Nog een keer sjorren, anders moeten de eitjes de vriezer in. Die spanning, kan ik je vertellen, gaat diep! 

Maar gelukkig is de 2e partij wel goed. Hup in de magnetron met die eitjes! Broeien maar! 

Zaterdag horen we dat er een 7-cellig embryo klaar ligt. Helaas zijn de andere 2 niet goed genoeg. Dus dit is, onze volledige kans, bij onze eerste IVF. 

Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat de eerste keer niet zou lukken. Door spanning, niet weten hoe. 

We mochten op een zondag testen maar vrijdag hield ik het niet meer. Ik had de hele week al ongesteld pijntjes gehad. Ik had vrij genomen en om 06.00 uur deden we de test. Pas 4 testen later, een echo, en elke dag, de hele dag, boven de wc hangen, geloofde ik het. Wij waren zwanger! En die stinkerd is nu alweer ruim anderhalf! 

Lang leven ivf. En lang leve mijn man die mij zei, ‘we hebben er maar 1 nodig’