#10 tijd voor een Pauze...

De twee weken na de vorige IUI poging vlogen voorbij.

Ik had alles gelaten alsof ik al zwanger was want dit keer wist ik zeker dat er een baby in mijn buik groeide.

Groot.. heel groot was dan ook de teleurstelling of eigenlijk de pijn en steek die er door me heen ging toen bleek dat ik niet zwanger was. Dat ik gewoon bloed verloor en zeker wist dat het geen innestelingsbloeding was zoals B. hoopte. gewone keiharde menstruatie, het teken van een ei dat niet bevrucht is. Onze droom spatte op dat moment uit een. Het is klaar,over, we kunnen dit niet, we zijn niet gemaakt om kinderen te krijgen. Dat waren de enige gedachten die ik op dat moment had. 

Aan het eind van mijn menstruatie tegen de tijd dat ik weer op moest voor de volgende ronde, belde ik het ziekenhuis. Niet voor een afspraak voor een echo maar met de vraag hoe ze er in stonden als ik een tijdelijke break nam. Als ik even een maand of twee of drie, (hoeveel ik nodig had wist ik niet) niks van me zal laten horen, was dat mogelijk?

Gelukkig was dit geen probleem volgens de dokterasssitente en ze raadde me aan mijn rust te pakken die ik nog had.

Met een tegenstrijdig gevoel hing ik op. Wat had ik nu gedaan!?!

Ik wilde zo graag zwanger worden en nu stopte ik met de poging om deze droom waar te maken.

Maar ik wist dat het de juiste keuze was. Dat ik met dit gestreste lijf niet zwanger zal raken. Ik moest eerst aan mezelf werken, tot rust komen, die stress en spanning moesten eruit.

Misschien moet ik erbij vermelden dat ik met veel dingen bezig was in die tijd. We hebben net een nieuwbouw huis gekocht daar moet je alles zelf voor regelen en overal achteraan.

Hartstikke leuk project maar wel erg druk.

Ons oude huis was net verkocht en daar moesten we half december uit, en we hadden nog geen tijdelijk onder komen gevonden, want ons nieuwe huis werd pas in april opgeleverd.

Op mijn werk was het een chaos, door het opstappen van de directeur waren we een jaar stuurloos wat voor ontzettend veel spanningen en verandering zorgde waar ik 36 uur per week in verkeerde. Door mijn stress werd ik er niet gezelliger op en reageerde dit huis af waardoor de relatie tussen mij en B. ook niet altijd even gezellig was. Ik kwam nergens tot rust.

Thuis dacht ik aan 100 dingen die ik nog moest regelen, op het werk werd er van alles van me verwacht en moest ik steeds weg om naar het ziekenhuis te kunnen. Ik moest echt even ont-stressen. De komende tijd ga ik besteden aan mezelf, en proberen niet te denken aan zwanger raken.

Wordt vervolgd...