10, 9, 8 Het aftellen begint echt

Mijn eigen lichaam

De tijd lijkt gelukkig steeds harder te gaan. Van mij mag het wel 1 december zijn, of Kruimel mag voor mij ook rustig 2 weken eerder komen dan dat. Je wilt je zwangerschappen niet met elkaar vergelijken maar je doet het toch. De vorige keer zat ik zo dik op de roze wolk dat alles leuk was, alles was nieuw en ik leek de hele wereld aan te kunnen. Met een grote lach op mijn gezicht haalde ik rustig voor een week boodschappen in huis op mijn fietsje tijdens ongelooflijk warm weer. Ik klaagde niet, al mijn ongemakken hoorde gewoon bij het zwanger zijn en in mijn gedachten vielen mijn klachten allemaal wel mee en waren ze logisch te plaatsen. 
Nu weet ik wel beter, een HELLP wil ik niet meer meemaken. Ik was zo ziek dat er bijna aan onder door ging. Mijn lichaam liet me in de steek wanneer hij het belangrijkst was. Mijn vriend heeft doodsangsten uitgestaan wanneer mijn bloeddruk weer omhoog ging en ik weer "vergat" te ademen. 

Nu zit ik thuis, bijna 24/7, boodschappen doe ik niet meer. Alleen samen met mijn vriend, en dan tilt hij eigenlijk alles. Ik doe het huishouden, ben snel moe en geef me er ook aan toe. Ik doe heel voorzichtig met mijn lichaam. Ja, af en toe ben ik wel eigenwijs. Afgelopen vrijdag was ik een dagje naar Amsterdam. Ik bezocht het congres over babysterfte en wiegendood. Ik ging samen met een vriendin. Als ouder van een wiegendood kindje kon je er gratis heen. Mijn eerste plan was om het hele weekend te gaan, maar mijn vriend kon geen vrij krijgen dus besloot ik 1 dag samen met een vriendin te gaan die toevallig ook technische geneeskunde studeert dus het onderwerp ongelooflijk interessant vond. Maar die dag eiste wel zijn tol, ik kwam kapot thuis en ben eigenlijk het hele weekend al lichamelijk stuk. Het was maar goed dat we niet het hele weekend waren gegaan. 

Mijn onzekerheid 

Vaak wil ik die roze wolk terug. Ik weet dat ik mijn lichaam niet 100% moet vertrouwen en na de bevalling het geestelijk gewoon heel spannend en eng wordt. Onze dochter, perfect gezond, vrolijk en actief overleed toen ze 8 weken was aan wiegendood. Een leuke kraamweek zou ik denk ik niet te gemoed gaan. Durf ik wel te slapen? Durf ik mijn ogen van de kleine knul af te halen? Durf ik wel.....? Ik ben gewoon onzeker, heel logisch zegt iedereen, maar dat is niks voor mij. Normaal sta ik stevig in mijn schoenen, vertrouw ik op mezelf. Ik moet Kruimel leren vertrouwen. Aan de ene kant wil ik helemaal geen thuismonitor. Ik moet Kruimel vertrouwen, een thuismonitor geeft geen garantie dat we wiegendood kunnen voorkomen. Ook weet ik dat bliksem niet snel twee keer op de zelfde plek inslaat, of een vliegtuig twee keer op de zelfde wijk valt. Maar toch, wat als de kleine zich niet zo lekker voelt, en ik zo stuk ben dat ik moet slapen, dan is het fijn om te weten dat er iets is om mijn kleine in de gaten te houden. Daarom hebben mijn vriend en ik afgesproken dat we hem wel in huis willen hebben, maar proberen niet te gebruiken. We willen zelf de zekerheid terug winnen, dan worden de nachten maar korter, spannender en zwaarder. Als ik andere ouders van wiegendood kinderen spreek hebben ze vaak met het eerste broertje/zusje wel gebruik gemaakt van de thuismonitor maar de tweede al niet meer. En velen haalden al snel de kinderen van de monitor af. Dit zijn berichten wat ik prettig vind om te horen, zij hebben ook de zekerheid terug kunnen vinden. 

Buik vol van rouw

Af en toe zit ik op de bank en denk ik terug aan de tijd met Anne. Ik kan gewoon niet aan haar denken zonder in tranen uit te barsten. Het vreet energie, ik ben het rouwen soms zo zat. Ik wil terug naar de tijd dat alles nog goed was, ik wil Anne gewoon terug. Maar als ik Anne terug zou hebben, was ik nu niet zwanger geweest van Kruimel, en ik hou net zoveel van Kruimel als van Anne. Het leven is zo ongelooflijk oneerlijk. Ik wil gewoon mijn beide kindjes kunnen knuffelen, maar dat gaat niet. Ik wil straks een vrolijke, zorgzame (maar niet te beschermend), stoere en goede moeder zijn. Van mij mag Kruimel ons verdriet zien om Anne, verdriet betekend niet alleen pijn maar ook houden van. Ik denk dat als je huilt door verdriet dat je laat zien dat je van iemand houd. Maar mijn ogen doen soms pijn, en Kruimel weet wel wanneer ik huil. Rouwen is goed, rouwen is belangrijk maar ik wil ook genieten van mijn kleine ventje en wil weer 100% moeder zijn. Ik heb af en toe gewoon mijn buik vol van rouw. Ik wil aan Anne denken zonder te huilen, ik wil geen wonden meer.

Roze wolk

Maar dit betekend niet dat ik niet kan genieten. Mijn groeiende buik laat ik graag zien, als Kruimel beweegt geniet ik. Ik praat tegen hem, ik zing voor hem en ik vertel hem hele verhalen. Ik geniet echt wel van het zwanger zijn. Als ik op de bank zit en ik luister naar onze cd en meneer draait en trapt ben ik even op mijn roze wolk. Soms is er alleen Kruimel en ik. Ik zoek veel contact met hem en zorg dat ook hij de juiste voeding binnen krijg. Als ik door zijn kamertje loop vertel ik over zijn kleertjes, zijn kamer, Jip en Janneke en dingetjes die we krijgen. Af en toe geniet ik van een roze wolkje. 

Nog 10 weken

Nog 10 weken, het aftellen begint nu echt. Van de week beviel een goede vriendin van haar zoontje. Jaloers word ik dan, was het maar al zo ver. De geboortekaartjes zijn al klaar, ben druk met zwangerschapsgym, mijn nesteldrang houd me ook in beweging en mijn groeiende buik laat goed zien dat ik zwanger ben. Afgelopen vrijdag stapte ik in een overvolle trein waar (bijna) iedereen moest staan, ik was nog maar net in de wagon en ik word gestopt door de conducteur en begeleid naar de eerste klas. Ook de dagen worden kouder en moet gaan nadenken over een tijdelijke winterjas. Jassen voor de zwangere vrouw zijn duur, dan maar op marktplaats neuzen. Via lijstje.nl heb ik een verlanglijstje voor kraamcadeau`s gestart en van de week is de intake voor de kraamhulp. Ik moet steeds vaker naar de gynaecoloog en Kruimel krijgt dan ook zijn groei echo`s. Nog 10 weken en we kunnen weer gaan genieten van het gezinsleven met een kleintje in ons midden. We zijn nu ook een gezin, maar ik wil weer kunnen moederen. Als ik nu moeder dan word mijn vriend er zo moe van, hij is geen kind. En moederen voor de kinderen van vrienden gaat niet. Over 10 weken heb ik mijn eigen knulletje, kan ik weer borstvoeding geven, luiers verschonen, gebroken nachten beleven, badderen en vol op genieten van mama zijn zoals het hoort. 

XoXo Nienke