Snap
  • Zwanger
  • Gezond
  • afwijking
  • verdriet
  • echo
  • weken
  • 20

1 Wanneer je grootste angst waarheid wordt..

Als je grootste angst in eens waarheid wordt, stort je ideaal plaatje in.. Hoe gaat dit aflopen?

Aller eerst wil ik even zeggen dat ik helemaal niet zo'n schrijver ben, maar ik moet dit van mij afschrijven..

Gisteren om 16.30 uur hadden wij de afspraak staan voor de 20 weken echo. Al een tijdje had ik het gevoel dat er iets niet klopte deze zwangerschap. Doordat alle controles hiervoor allemaal in orde waren probeerde ik het los te laten onder het mom: elke zwangerschap is anders dus het zal daar wel aan liggen, maar echt goed lukte dit mij niet.

Onderweg naar de verloskundige zelfs nog wat gekibbeld met mijn man, ik denk door mijn zenuwen. Toen we aan de beurt waren probeerde ik te ontspannen maar makkelijk ging dit niet totdat we alleen nog de benen en armen hoefde te controleren, de rest was namelijk allemaal in orde. De belangrijkste dingen zijn goed dus ons kindje is helemaal gezond, heb ik me al die tijd toch voor niets zorgen gemaakt en lag het toch aan de verschillende zwangerschap. 

De benen werden goed gekeurd en toen door naar de armpjes. Ik zei nog lacherig; 'goh, wat doet ze gek met haar handje!'. De verloskundige zei alleen niets terug en bleef strak naar het scherm kijken. Ik dacht dat het gewoon even een gekke houding was maar toen het zo bleef begon ik onrustig te worden.. Ik vroeg; 'Dat is niet goed, of wel?' en dan krijg je een vernietigend antwoord. Een antwoord dat niemand wil horen en je je ergste vijand nog niet toe wenst. 'Nee, het is inderdaad niet goed, maar wat het wel is weet ik niet'. Daar op dat moment gaat zo veel tegelijk door je heen. Zie je wel, m'n gevoel klopte toch! Had ik het kunnen voorkomen, heb ik iets verkeerds gedaan? Hoe moeten we nu verder? Zal ons kindje ooit kunnen zelf eten of schrijven? Is het alleen anatomisch of zal ze ook geestelijk beperkt zijn? 

Zo veel vragen maar geen antwoord. En het meest vervelende is nog wel dat het vrijdagmiddag 17.10 uur is. Alle ziekenhuizen zijn gesloten en dus zullen we tot maandag moeten wachten voor we horen wanneer we überhaupt in het ziekenhuis terecht kunnen.

En wat moeten we zeggen als mensen vragen hoe het met ons gaat? Goed gaat het niet maar hoe wel?

Het ideaal plaatje dat we hadden is in een klap verdwenen. Het enige dat we wel weten is dat dit kindje meer dan 100% welkom is, ondanks al het onbekende wat ons nog te wachten staat..

7 jaar geleden

Waar heb je nu behoefte aan? En arm een knuffel? Krijg je nu een per direct van me! Ik persoonlijk zou even vragen en mensen ontlopen. Even tijd met zijn 3e. Genieten van je oudste en hem flink vertroetelen, dit breekt de tijd een beetje een daardoor kun je je aandacht een beetje verleggen. De komende tijd zal moeilijk worden een dan schiet tijd met je oudste er misschien een beetje bij in, dus juist nu is het een goed moment daarvoor. (Doe ik ook als ik merk dat het mis gaat met de jongste, juist zowat ik afgeleid ben en je daarna even verder kan op de positieve energie die je ervan hebt gekregen en de oudste ook) zullen we aaneen proberen de positieve dingen te vinden? Je bent er vroeg bij, behandeling e.d. kan voor geboorte al besproken en daarna snel in gang gezet. De rest van de echo was goed, wat de kans op syndromen aanzienlijk verlaagt naar mijn idee. Je kan (samen) al bijstand zoeken om hiermee om te gaan, misschien is dit echt wel een tip om problemen te voorkomen en elkaar te blijven vinden. En hoe moeilijk het ook is jullie kindje groeit op zoals ze is. Kindjes die geboren worden zonder armen leren alles met hun voeten, en daarmee kunnen ze ook alles. Als je ze de kans geeft leren kindjes alles te doen ondanks een handicap, op hun eigen manier. Ze leren pas van hun omgeving dat ze anders zijn, en zo lang de ouders dat niet zijn en ze vrij laten om te ontdekken, ontwikkelen ze zichzelf. Heel veel sterkte en ik denk aan je, voor nu ga morgen lekker knuffelen met je zoontje en wat leuks doden. Hebben jullie verdient en nodig