Het is zondagnacht, 03:30 en tijdens het wakker worden voel ik dat ik naar het toilet moet. Ik draai me nog even om, maar voel na een mini beweging al dat het beter is als ik zo snel mogelijk naast het bed sta. “Had ik nou toch maar zo'n bedzeiltje op mn matras gelegd” gaat er nog even door me heen, maar gelukkig ben ik op tijd en sta ik naast het bed als mn vliezen breken. 
Heel enthousiast schreeuw ik tegen mn vriend Brunno “ Jaaaa mn vliezen zijn gebroken, ze komt eraan!” Volledig slaap dronken vraagt hij of het echt zo is, waarop ik nog sarcastisch zeg “nee ik heb in mn broek geplast haha”…. Ik geef aan dat ik een bakje nodig heb om te checken of het vruchtwater helder is, dus mn vriend haast zich naar beneden om een bakje te halen. Hij komt terug met een bak waar je een 4 persoons wok maaltijd in kan bewaren, dus ik kom niet meer bij van het lachen.. Gelukkig heeft ie ook een klein glaasje meegenomen. Alles oke, helder vruchtwater, dus ik loop voorzichtig naar het toilet naast onze slaapkamer. Brunno is op dat moment zo in de war, dat hij eerst zelf even naar het toilet gaat en mij op de gang laat wachten. Hij zegt dan ook “ haha Shar sorry, ik weet ook niet meer wat ik doe”. 
We besluiten alvast onze ouders te informeren dus we bellen heel enthousiast dat het is begonnen. 

Ik check mn vluchtkoffer, pak snel een douche omdat ik nog geen enkele wee voel en maak mezelf nog wat op. Ik heb namelijk in gedachten dat ik “mooi" wil bevallen, met een leuk make-upje op. Zogenaamd alles onder controle.

Maar dan…. De weeën! Rond 05:00 beginnen ze en komen al meteen om de 4 a 5 min. Nog goed te verdragen, maar we besluiten om 06uur de verloskundige te bellen en een uur later staat ze op de stoep. 1 a 2 cm ontsluiting pas, dus over 3 uur (10:00) komt ze terug. Gelukkig hebben we een" mindfull zwanger en bevalling cursus "gevolgd, dus we weten samen goed de weeën op te vangen. Het eerste uur hebben we muziek aanstaan en bij iedere wee ondersteunt Brunno mij door een koud washandje op mn hoofd en in mn nek te leggen. Echt super lief en fijn! Op een gegeven moment besluit Brunno om even wat te eten en maakt lekker een rijstewafel met kipfilet en het smerigste beleg ever : Sandwichspread. De geur maakt me al super misselijk, maar op het moment dat Brunno met zijn sandwichspread - kipfilet- rijstewafel- mond tegen me zegt "Goed zo Shar, "adem in en adem uit", hou ik het niet meer en moet ik tijdens een wee ook nog overgeven. Haha wat een gedoe….


Na 2 uur, (09:00) besluit ik onder de douche te gaan staan. Onder de douche verander ik steeds meer in een soort van exorcist die bijna de hele douche cabine eruit trekt. Zodra er een wee op komt zetten, voel ik ‘m ook onderin mn rug, maar de straal van de douche op mn onderrug geeft nog enige verlichting. Alsnog hou ik het bijna niet meer en na iedere 5 min vragen hoe laat het is, zeg ik tegen Brunno dat ik niet meer kan. De verloskundige moet NU, maar dan ook NU komen, want ik trek het voor geen meter meer. Gelukkig is ze onderweg en als ze de ontsluiting checkt, zit ik gewoon al op 7cm! 

De verloskundige vraagt of ik nog steeds wil bevallen in het ziekenhuis. Ik geef aan dat ik dit alsnog wil, omdat ik dan gewoon een veiliger gevoel heb. Stel dat er wat gebeurt, heb ik meteen alles om me heen. 

Maar dan…. De verloskundige belt naar het ziekenhuis, maar ze geven aan dat ze vol zitten. WTF?! 
Ondertussen rol ik half over de grond van de pijn en trek ik bijna de hele keuken eruit, maar na een kwartiertje gaan we dan toch naar t ziekenhuis. De rit duurde maar 10 min, maar iedere sec was te lang. We rijden de parkeerplaats op en ik krijg me toch een wee die eindigt in een soort van persdrang. Ik schreeuw “ OOOOH ze komt eraan, ik moet persen!!”. Met mn hand in mn kruis kom ik de auto uit. Brunno regelt een rolstoel en de verloskundige probeert mij rustig naar de ingang te begeleiden en geeft meerdere keren aan dat ik absoluut nog niet mag persen. Haha zou je toch gebeuren hey… beval je gewoon op de parkeerplaats...
Uiteindelijk zit ik dan in de rolstoel en half schreeuwend komen we de gang van de kraamafdeling binnen. Ik hou het op dat moment echt niet meer en als we op de kamer komen begrijp ik waarom… 10 cm ontsluiting, ik mag gelijk persen!
In mn ooghoek zie ik het bad nog staan waar ik graag gebruik van wilde maken, maar omg… we hadden hier helemaal geen tijd meer voor joh, want binnen 29 min, om 11.24 hadden we onze prachtige dochter Maliya in onze handen!