Zelfs gips houd haar niet tegen

Daar zit ze dan 3 weken na de operatie van haar heupdysplasie. Er is zoveel gebeurd de afgelopen tijd. 

Ik zal proberen om bij het begin te beginnen.

Vanaf het moment dat we te horen kregen dat er een operatie nodig was, zijn we bezig geweest met informatie te verzamelen. Aangemeld op forums, Facebook groepen en Google. Er is namelijk niet alleen een heup wat niet goed blijkt te staan, maar er bleek meer aan de hand. Zo heeft Zola nog steeds een rechts links verschil en gaat het eten niet zoals het moet. Na een gesprek met de revalidatie arts word er toch gedacht aan CP (ceberale parese). Toch schrok ik hier niet van, was eigenlijk een beetje opgelucht dat er een soort van diagnose was. Om hier zeker van te zijn moet ze eigenlijk nog een x een MRI krijgen. Helaas geeft de neuroloog aan dat dit over 1.5 a 2 jaar snel genoeg is. Hij heeft wellicht toch zijn twijfels. Alles in mij zegt dat het zeker wel eens cp zou kunnen zijn i.v.m al haar klachten. 

De operatie 

  Deze operatie zou eerst niet doorgaan vanwege corona.  De orthopeed heeft aangegeven dat het wel echt nu nodig is om te opereren en kregen wij een nieuwe datum. 2 November is ze dan uiteindelijk geopereerd. Alles is goed gegaan en ik mag haar ophalen bij de uitslaapkamer.  Daar lag een klein meisje die helemaal van de wereld was. Omdat mijn kleine meid onrustig was na de operatie heeft ze morfine gehad. Dat heeft ze later die dag ook nog gehad vanwege de pijn. De volgende dag is het eigenlijk niet veel beter met de pijn. Tramadol,ibuprofen en paracetemol word er nu gegeven. Alles is onwijs gezwollen. De katheter word er ook die middag uitgehaald om haar zelf te laten plassen. Lang verhaal kort ze kon door de zwelling niet zelf plassen en heeft in 2 dagen tijd nog 3x een katheter moeten krijgen. Het arme kind had pijn en was ongemakkelijk. Normaal blijf je 1 nacht na deze operatie wij bleven er 5. Op vrijdag had ze 1x zelf geplast en namen we de gok om toch naar huis te gaan. Eenmaal thuis waar haar zus erg blij was om ons te zien ging het niet echt beter. Nog steeds erg veel pijn van de zwelling en last van haar buikje. Na een dag of 2 heeft ze nog steeds heel veel last van de zwelling en word ze ook misselijk. We hebben haar gepamperd vertroeteld en verzorgd. Het gaat nu een stuk beter. De pijn is een stuk minder nu de zwelling meer dan gehalveerd is. De spier die ook is aangetast is nog steeds heel dik en pijnlijk, die moet echt zeer snel ook afnemen. Zola is een zeer vrolijke en geduldige dame, ze ondergaat het allemaal zonder klagen en zeuren. Sinds de operatie gaat haar spraak vooruit en weet zij zich dan ook heel duidelijk uit te drukken in bepaalde woorden. Vooral Nee mama niete doen en tv kijken zijn hele nieuwe woordjes voor ons hahaha. Of de diagnose CP bij haar past?? Dat weten we gauw genoeg als het echte revalideren gaat beginnen. Over 10 weken mag het gips eraf en dan is het langzaam trainen om te kunnen lopen. Voor nu oefenen we met haar het gooien met de bal, puzzelen en muziek maken. Haar fijne motoriek word lekker uitgedaagd. Ze is nu net een paar dagen 2 jaar. Dus het woordje Nee zal wel vaak voorbij komen ben ik bang.

Wij rommelen hier gewoon nog even door, voordat de therapieën weer gaan beginnen.