Van fles weigeren naar eten weigeren

Onze dame is vrolijk, actief en ondernemend. Geen reden om je zorgen te maken. En toch blijft het ergens steken bij mij dat ze vaak zat al na 2 happen haar bordje weg zet (of neer gooit op de grond, ja tis me er een).

Milou eet weinig. Ze weet precies hoe en wat ze wilt en daar hebben wij als ouders maar mee te dealen. Daar had ik (en heb ik soms nog steeds wel) heel erg moeite mee, maar kan het er moeilijk in proppen. Als ze volgens de richtlijnen eet noemen wij het hier dat ze aan het bunkeren is en mogelijk een groeispurt zit.

Het is ook heel confronterend hoor.  Ik liep vaak met stukjes brood en drinken achter haar aan. 'Milou, stukje brood',  'Milou, nog een slokje' (en nog steeds wel eens, dat zullen bekende van mij die dit lezen wel herkennen). Maar soms wordt ze daar echt geïrriteerd van. Jemig daar heb je dat zeikmens weer met dr eten en drinken. En dan heb ik spijt dat ik voor de zoveelste keer haar probeer te laten eten waar ze blijkbaar echt geen behoefte aan heeft. Ze heeft het immers veel te druk met lopen en Bumba roepen.

Ze moet het zelf doen. Ze wilt alles zelf doen. Zo ook het drinken uit een glas. Wij mogen niet helpen met eten. Als ik met 1 vinger haar lepel aanraak is het gedaan en mag ik het al in mijn haar smeren of ze smeert het er zelf in. 

Dit is Milou. Onze lieve eigenwijze, soms koppige Milou. We kunnen er om lachen en vaak zat moeten we ook even tot 10 tellen en op ons lip bijten. 

Maar dat laatste is doodnormaal.