Peuterontbijt

Afgelopen week was ik er he-le-maal klaar mee! Het moest maar eens afgelopen zijn met dat drie-kwartier-durende ontbijttafereel van onze peuter. Alles loopt 's morgens gesmeerd... behalve die ene boterham. Het is er maar eentje. En ontbijten vind ik ontzettend belangrijk. Ik ga hier niet allemaal opnoemen waarom, maar ik ben van mening dat dit je een gezonder mens maakt. Dit wil ik ook mijn kinderen meegeven. 

Nu hoeft het heus niet zo uitbundig, zoals ik dat doe... Maar één boterham moest toch wel lukken? Peuzel, peuzel, peuzel... één hapje of twee en ik hoor hem zeggen; "Mama, mijn buikje is vol." / "Mama, ik vind dit toch niet lekker" / ''Mama, ik wou een boterham met Sandwichspread''  Of nog erger; hij doet helemaal niks... neemt helemaal geen hapje en kletst over Chick Hicks van Cars (ja daar kan hij echt heel lang over praten). "Siem kom op, nog een happie, mama moet zo werken" hoor ik mezelf voor de tiende keer zeggen. "Oohh Boris, heeft zijn papfles al op Siem, jij kunt toch wel sneller zijn". "Je bent toch zo snel als Cars Simon?" "Weet je... als er zo nog tijd over is, als je nu een beetje door eet, kun je nog even tv kijken..?" "Of lekker even met Bliksem racen?" "Doe maar alsof dat stukje brood een Mercedes is, hij vliegt zo in je mond..." Een Mercedes vliegt niet, zegt hij dan... "Naja deze wel..." (dit heeft een keer geholpen trouwens, toen ging hij doen alsof elk stukje een auto was en de hele boterham ging op) 

Simon doet nu vrij weinig.... Ik kijk zenuwachtig naar de klok. Inmiddels is alles wel zo'n beetje gedaan, alleen die boterham moet nog op. Dan kunnen de jongens in de auto en op naar de opvang. Bijna drie kwartier verder ben ik totaal geïrriteerd over die ene boterham. "Pffff" Ik heb voor mijn gevoel alles uit de kast getrokken.  Van; "Die chocolade; Paashaas hé... die gaan papa en ik vanavond maar even opeten, want wij eten ook ons brood dus dan mag dat." tot helemaal niks meer zeggen en over hele andere dingen kletsen. Doodvermoeiend dit. 

Eenmaal op de opvang heb ik het er met Simon's leidster over; "Misschien wil hij helemaal geen brood en is dat te zwaar voor hem". Misschien een crackertje of iets anders.... Hmm niet eens zo'n gek idee. Op het werk heb ik het er ook nog even over met mijn lieftallige collega's die ook mama zijn.  Ik hoor verschillende dingen. Ze mogen ook zoet beleg, dat mag Simon als eerste boterham niet (en aangezien hij 's morgens zelden tot een tweede boterham komt) ze eten ook wel eens Brinta of yoghurt of een cracker en anders eten ze maar niet...

En misschien nog wel de beste tip; Niet zo'n ding van maken. Het zette mij allemaal wel aan het denken. Zijn Ed en ik echt zo streng? Leggen wij de lat zo hoog? Maar we kunnen toch niet onze regels ineens overboord gaan gooien? Of kan dat wel? 

Jaja, goeie tips allemaal. Hier moeten we wat mee. En nu ik er zo over nadenk was ik vroeger ook niet zo'n top-ontbijter... en peuzelde ik in een half uurtje moeizaam een boterham weg. 

En nu? We zijn afgelopen drie dagen aan de slag gegaan met Brinta. Simon mocht het zelf mee helpen om te maken. Dat was leuk! En het ging redelijk op in een kwartiertje... Al begon hij vanmorgen na twee happen; "Mwah, ik hoef dit niet meer hoor". 

Still continued...