Snap
  • Voeding
  • baby
  • borstvoeding
  • spruw

Mijn kleintje had spruw

Toen mijn jongste dochtertje werd geboren, was ik ervan overtuigd dat ik haar zeker tot aan de peutertijd borstvoeding zou gaan kunnen geven. Bij mijn middelste dochtertje Caia was de borstvoedingsperiode helemaal misgelopen door haar reflux. De kans dat het me weer zou gaan overkomen, schatte ik gering. De eerste maanden borstvoeding na de geboorte van Ciana gingen gelukkig inderdaad ook super! Vanaf het begin hapte ze goed aan en mijn voeding kwam goed op gang. Ik zat op een heerlijke roze wolk! Ik voelde me superzelfverzekerd, want het lukte deze keer wel!

Totdat er een dag kwam, dat ze ineens niks meer van mijn borsten wilde weten. Ik weet het nog precies! We waren een dagje met zijn allen naar Legoworld gegaan. Ik ging naar de moederkamer om haar te voeden. Ze weigerde. Dat is gek? Ik dacht dat het door de vele prikkels kwam. Ik besloot haar in slaap te wiegen in de moederkamer en het daarna weer te proberen. Helaas, ze wilde echt niet! Ik begreep er niks van! Zijn het dan toch echt de prikkels? Of had het misschien te maken met een sprongetje? Of was ze ziek aan het worden?

Eenmaal thuis aangekomen, met een hongerige en huilende baby, hapte ze eindelijk aan en dronk ze één borst leeg. De dagen erna waren enorm stressvol! Ze wilde bijna niet drinken en uit een fles drinken kon ze ook nog niet. Uiteindelijk kwam ik er met wat gegoogle achter dat ze misschien wel spruw zou kunnen hebben. Haar tong was tenslotte blijvend wit en ze weigerde resoluut de voeding. Ik belde huilend de assistente op. Ik was kapot, gebroken van alles: de baby die constant huilde, mijn borsten die pijn deden van de stuwing en mijn tepels die brandden van de spruw. Het ergste vond ik nog dat ik niet kon voorzien in de behoefte van mijn baby, dat ze pijn had en daardoor niet kon drinken.

Ik kreeg een vies ruikend geel drankje voorgeschreven voor haar. En dat moest ik dan langzaam in haar mondje spuiten. De spruw zou al heel gauw minder moeten worden. Maar dat gebeurde niet! Ik had ondertussen zelf een manier gevonden om het drinken voor Ciana wat makkelijker te maken. Ik bracht met mijn kolf de toeschietreflex op gang, zodat ze die moeite niet meer hoefde te doen met haar pijnlijke mondje.

Vrij snel stond ik weer bij de dokter op de stoep. Ik kreeg gelukkig toen iets anders mee. Dit keer een gel. Die zou zeker gaan moeten helpen! Het hielp gelukkig! Jeetje, wat was ik blij! We waren ondertussen alweer een aantal weken verder en ik wilde bijna de handdoek in de ring gooien wat de borstvoeding betreft. Toen ik klaar was met het kuurtje, ging het een paar dagen goed. Niet veel later begon de ellende weer! Gelukkig had ik een afspraak bij het consultatiebureau, dus kon ik daar wat informatie inwinnen. Ik wist me totaal geen raad meer!

Wat ze me daar vertelden bleek een eye-opener te zijn, want ze vertelden me dat die spruw terug blijft komen als ik mijn tepels ook niet behandel! Ik voelde me met stomheid geslagen! Al die moeite afgelopen maand, voor niks! IK was de reden dat ze steeds besmet raakte! Superlogisch achteraf gezien! Hoezo heeft mijn dokter het er nooit over gehad, terwijl ze op de hoogte was van de borstvoeding die ik gaf?!

Dus ik ging vanaf toen ook beginnen met mezelf te smeren. En wassen, wat ik natuurlijk al deed, maar nu nóg beter wassen, vóór en ná de voeding. En smeren, héél veel smeren. En haar ondertussen ook weer behandelen, speentjes elke dag uitkoken en mijn kolf na elke voeding uitkoken. Helaas, het ging niet weg. De spruw bleef. Ik was ondertussen twee maanden bezig. Ik kon niet meer! Ik was emotioneel uitgeput.

Mijn andere twee dochtertjes kon ik ook bijna geen aandacht meer geven, omdat mijn hele dag bestond uit voeden (heel veel voeden, want ze dronk in fases omdat het anders echt te veel pijn deed), schoonmaken en alles uitkoken. Ging ik nou echt door met borstvoeding, omdat ik zo graag aan mezelf wilde bewijzen dat ik het deze keer wel langer kon geven? Ik zat enorm in een dubio! Ik wilde het voor elkaar krijgen, want borstvoeding is het beste wat je je kind kan geven. Dat hield ik me ook steeds voor, maar wat hebben mijn kinderen aan me als ik constant maar chagrijnig ben en niks meer kan hebben? Ik kon ze amper aandacht geven, omdat mijn wereld op dat moment alleen maar uit voeden bestond!

Na een paar dagen nadenken en overleggen met mijn man, stopte ik. Binnen een paar dagen leerde Ciana uit de fles drinken. Toen dat lukte, ging ze een stuk beter drinken. Ik kolfde mijn borstvoeding een tijdje, maar ze had zo’n afkeer van mijn borstvoeding gekregen dat ze die ook niet meer uit een fles wilde. Melkpoeder ging er wel goed in. Bijkomend voordeel: mijn man kon me nu helpen met het voeden. Ik hoefde het niet meer alleen te doen! Na elke voeding kookte ik de flesjes uit. Na een weekje was haar spruw helemaal verdwenen! Hoewel ik me nog wel een tijdlang rot en schuldig heb gevoeld (slaat nergens op natuurlijk) ben ik blij dat ik toen der tijd gestopt was. Anders had ik minder kunnen genieten van de prille babytijd van Ciana.

3 jaar geleden

Spruw is echt hardnekkig! Je blijft elkaar maar besmetten idd. Bedankt voor je lieve reactie ❤️

3 jaar geleden

Zo herkenbaar, hier ook spruw gehad. Wel direct beide behandeld maar na 2 maanden was zij er op en aan vanaf en bleven we elkaar weer besmetten. Uiteindelijk 4 maanden borstvoeding kunnen geven. Had graag langer gegeven maar het was geen doen meer. Blij voor de 4 maanden die ze gehad heeft, maar ook blij dat we kunstvoeding konden geven. Je hebt er van alles aan gedaan om er vanaf te komen, en nu een goede overwogen beslissing gemaakt om te kiezen voor jullie gelukkig. Happy mama, happy baby.