Snap
  • Voeding
  • opvoeding
  • voeding
  • borstvoeding
  • moederschap
  • groeispurt

Het verhaal van een Lentworm die teveel eet

We leken wel beginners op Lentworm gebied. Vol goede moed begonnen wij onze zondagse boswandeling vorige week. Na ongeveer 6 stappen klonk er een hoopvolle: “etah”? “Kijk Len, een paddestoel!” Ha-ha. Mrs & Mr Positivo, alsof dat onze Len zou afleiden. Dom.. dat was het.. pure dommigheid. Hoe hadden we kunnen denken dat dit kind een rondje bos zou trekken op 2 papflessen, een groentenomelet, 4 sneetjes brood, 250 gram griekse yoghurt, een peer, een mandarijn en een halve appel? “Heb je eten bij je?” Fluisterde Bas. Om na mijn ontkennende antwoord op normale toon te vragen “ook geen knijpfruitje?” SSTTTTTT. Te laat. Ik zag hoop verschijnen in de kleine blauwe oogjes, maar al snel vulde diezelfde oogjes zich met tranen. En zo kwam het dat Len op alle mooie kiekjes wat depressievig keek.

Ik snap dat jullie je afvragen of ik ineens een foodblogger ben geworden. Len zit in een groeispurt en dat betekent eindeloze boodschappen, uren kijken hoe mijn kind eet en vijfhonderd keer “etah?” per dag. Mijn leven bestaat dus momenteel niet uit veel meer dan eten kopen, maken, gegeten zien worden en het ergens vanaf poetsen. Na de boswandeling heeft hij nog een bolletje, een knijpfruitje, avondeten en een papfles van 230 ml met zeven scheppen pap weggewerkt. Ik maak me oprecht wel eens zorgen of een kind zich ook dood kan eten. Om twee uur snachts werd ik wakker gemaakt door kreten uit de kamer naast ons, “ETAH?!?!”. Dus at hij zijn eerste ontbijt lekker op tijd, toen ik maar weer een papfles het ledikant in smeet.

En echt, het ligt niet aan mij. Ik weet nog dat ik 10 jaar terug voor het eerst hij mijn schoonouders over de vloer kwam en zij de zaterdagboodschappen aan het uitladen waren. Tientallen broden, hele dozen met pakken melk, groot verpakkingen beleg, mega zakken aardappelen. Ik vroeg mijn schoonmoeder of ze de hongerwinter verwachtte. Die bulderde van het lachen. “Dit? Schat, dit is woensdag op!”.

Ik had toen moeten rennen. Dan had ik misschien nog kans gemaakt op het behalen van een flair-waardig boodschappen budget (daar leven ze met het hele vijfkoppige gezinnen van 250 euro boodschappen per maand). Maar Bas was zo leuk, dat het niet uitmaakte dat hij 800 ml soep met vier broodjes als snack tussen de maaltijden door at. Dat ik tien jaar later mijn eten moest labelen in de koelkast, en het alsnog “kwijt” was.. daar stond ik niet bij stil. Mijn schoonfamilie heeft mij volgens mij jaren verdacht van een eetstoornis, “wil je écht niet nog een bord?”. Het is dus niet zo gek dat Len een bermuda driehoek lijkt te hebben, op de plek waar anderen een maag hebben zitten.

In de tacodays zat ik hele maancyclussen met een fles in mijn hand. Zelfs met speciale hongerige babyvoer klokte hij zonder moeite 9 flessen weg. Ik was doodsbang dat ons kind gezegend was met z’n vaders eetlust & z’n moeders verbranding. Het CB adviseerde “gewoon” geen “extra” flessen te geven. Wat voelde ik mij toen verdrietig, baby’s die borstvoeding kregen mochten namelijk eindeloos drinken. Ik heb de CB dame gevraagd of zij de uitgehongerde Len dan in huis wilde, ‘cause it ain’t pretty. Wilde ze niet, dus Len kreeg gewoon de flessen die hij zelf nodig dacht te hebben. Gelukkig bleek Len slank gebouwd. Als kunstvoeding baby’s namelijk te dik zijn, dan is dat namelijk een voorbode van obesitas. Op het moment dat een borstvoeding baby “te dik” is, dan wordt er gegrinnikt dat de moeder slagroom heeft. Zó oneerlijk!

Het einde van de groeispurt lijkt inmiddels in zicht, thank god. Bas en ik hebben het weer overleefd. Ik ga maar vast solliciteren voor een bijbaan om te sparen voor Lens puberteit.

Ik hoor vooral veel over kieskeurige kinderen die amper eten. Er moeten toch meer Lentwormachtigen zijn?

Kijk op mijn instagram voor mijn leven in een reels: www.instagram.com/denise.en.de.lentworm 

3 jaar geleden

Geweldig geschreven weer. Echt gelachen!! En indd erg oneerlijk mbt bv baby’s en fles baby’s haha.